نوشته های هما سعادتمند در سایت مشهد چهره
برادران پایکار تنها پرچم‌دوزان خیابان میثم هستند
برادران پایکار تنها پرچم‌دوزان خیابان میثم هستند که زیبایی هنرشان با آمدن محرم، رنگ و رونقی دوچندان می‌گیرد. این حرفه در اوایل شکل‌گیری تناسب عجیبی با گلابتون‌دوزی داشته است.
عضو تیم ملی اسکیت آرزو دارد «کره» را شکست دهد
پوریا صدری‌رجبی، عضو تیم ملی نونهالان اسکیت می‌گوید: کره، در این رشته صاحب مقام‌های برتر جهانی است، به خاطر همین تصمیم گرفته‌ام این کشور را شکست دهم تا همه فقط بگویند «ایران».
قصه زندگی صفر علی ندایی در ۷ سال اسارت
جنگ است دیگر، اسیر می‌دهی و اسیر می‌گیری، راننده تانک بودم و توی یک منطقه بازِ آسفالت شده در شوش، دشمن منگنه‌ام کرد. منگنه‌ای که باز شدنش هفت سال طول کشید.
محضردار نوغان خطبه عقد بیش از ۱۵۰ هزار نفر را جاری کرد
حاج احمدآقا شریفی، محضردار قدیمی نوغان با خنده تعریف می‌کرد: توی محل، تقی‌به‌توقی که می‌خورد و از خانه‌ای صدای زن و شوهری بلند می‌شد، فردایش من جوابگوی صدنفر بودم.
برادران شهید پیروی بر زمین نماندن تفنگ برادر راهی جبهه شدند
عباسعلی اولین شهید خانواده پیروی است که در هجده سالگی راهی جبهه شد. همو هم بهانه رفتن جعفر و محمدعلی به جبهه بود، بهانه‌ای که در جمله «نمی‌خواهیم تفنگ برادرمان روی زمین بماند» خلاصه می‌شود.
اشتیاق حاجیان مهرآباد عطر شهادت داشت
خانم و آقای ناصری حاجیانی بودند که یک سال زودتر از موعد وعده داده‌شده در ثبت‌نام حج، با خرید فیش آزاد راهی مکه می‌شوند و هیچ‌کس از اعضای خانواده، تا هنوز دلیل این اشتیاق را نمی‌داند. اشتیاقی که عطر شهادت داشت.
با سوزن‌دوزی به خودکفایی رسیدم
«فهمیه صوفی» ساکن محله مهرآباد ۱۱ سال است که سوزن و قلاب از دستش نیفتاده تا هر هنری را که به این دو مربوط می‌شود، بیاموزد و به دیگران نیز آموزش دهد.
پهلوان چوخه‌کار توس در تنگه چزابه هم با عراقی‌ها کشتی گرفت!
حاج علی‌اصغر نجارزاده و پسرش هاشم سال‌ها در گود چوخه توس کشتی گرفته‌اند و هر دو سابقه حضور در جبهه را دارند. حاج علی‌اصغر می‌گوید: در تنگه چزابه گیر افتاده بودیم و مهمات نداشتیم. برای همین بیشتر درگیر جنگ تن‌به‌تن می‌شدیم.
جانبازی که با کت شلوار راهی جبهه شد
عباس رجب‌پور، جانباز ۷۰ درصد محله آوینی می‌گوید: نمی‌دانستم جبهه کجاست، کت‌وشلوار پوشیدم و رفتم. جانبازی‌ام، یادگار عملیات والفجر سال ۶۴ است. آن روز‌ها کامل مردی چهل‌وپنج‌ساله بودم.
خانه پدری شهید جلیلیان‌کهن خیریه «بیت الجواد» شد
کوچه امامت ۶ با نام «شهید محسن جلیلیان کهن» تابلو خورده، قصه او شرح حال نوجوان ۱۶ ساله‌ای است که تنها پس از ۱۷ روز شیدایی در منطقه سومار، مرد شهادت می‌شود.