بچه‌هیئتی‌ها، خانه حاج‌محمدرضا را خانه خودشان می‌دانند؛ جایی که درش همیشه به روی بچه‌های محله باز است و چایش همیشه به‌راه.
دکتر مهدی فرساد می‌گوید: روز‌های اول حضور در‌کنار بچه‌های دارای معلولیت آسان نبود، اما عادت کردم. حالا بچه‌ها من را بابا صدا می‌زنند. وقتی کنارشان هستم، ذوق‌زده می‌شوند.
حسین نجفی می‌گوید: طی سال‌های خدمتم در برنامه‌های مذهبی به این نتیجه رسیده‌ام که آموزش باید به نوجوانان کمتر از هجده‌سال صورت گیرد.
محمد شوقی از کار تأسیسات آب و برق سر در‌می‌آورد و هر‌کس مشکلی در این زمینه داشته باشد، اول از همه در خانه او را می‌زند.
رضا آبروان می‌گوید: به نظر من، رسانه‌ای بودن و پیگیری کار مردم، به تحصیلات و شغل و جایگاه ربطی ندارد. باید از جنس مردم باشی، دردشان را بفهمی و از کنار هیچ مشکلی ساده نگذری.
ابراهیم رضایی چندسال قبل به‌دلیل بیماری آب‌سیاه کم‌بینا شد و این موضوع باعث شروع فعالیت‌هایش برای نابینایان و کم‌بینایان شده است.
دکتر حجت‌الله عابدی، بزرگ‌شده محله طلاب، سرشلوغی‌های بسیاری دارد، اما با جان و دل برای محرومان و معتادان وقت می‌گذارد.