غلامحسین سلامی تعریف می‌کند: آقای شهرتی همسایه‌مان و خانه‌اش نزدیک مدرسه بهادرزاده بود. او همراه همسرش ساندویچ خانگی و آلاسکا درست می‌کردند و به بچه‌ها می‌فروختند.
محله نوفل‌لوشاتو تا قبل از سال ۱۳۵۵ گندم‌زار‌ی با چند جوی آب بود که از قنات‌های رضاشهر سرازیر می‌شد و به باغ ملک‌آباد می‌رسید. اولین ساکنان خیابان نوفل لوشاتو، کارمندان آستان قدس رضوی بودند.
خیابان حر عاملی یک، بخشی از خیابان طویل موحدین و جزو محله حسین‌باشی است. اغلب خانه‌های این معبر قدیمی، هنوز ویلایی است. این خیابان در گذشته به راسته سماورسازی معروف بود.
وحید عباسیان تعریف می‌کند: خیابان صاحب‌الزمان (عج) فعلی آن زمان به‌سمت خیابان دانشگاه بن‌بست بود و این کوچه سیصد‌متری که قبل از دهه شصت «مشاق» نام داشت، محل بازی ما بچه‌ها و نوجوانان محله بود.
حسن صفری ساکن نقطه‌ای شد که حالا بخشی از معبر جلال‌آل‌احمد ۴۸ است، می‌گوید: سالی که من در اینجا زمینی خریدم، به‌جز خانه سر نبش و ملک کناری آن، خانه دیگری نبود.
علی زند‌شانقی اولین‌بار به‌عنوان تکنسین تأسیسات به این محله آمد و تحت‌تأثیر آبوهوای خوب و جنگل زیبایی که نزدیک محله بود، قرار گرفت به همین خاطر بعد‌از ازدواجش در سال ۵۴ ساکن این کوچه شد.
اسناد موجود نشان می‌دهد که کوچه «مهرآیین»، در سال‌های میانی سده۱۳خورشیدی، مسیری شناخته‌شده در بین مردم شهر بوده است و قدمتش حداقل به سال‌های نخست حکومت قاجار‌ها بر ایران می‌رسد.