در اسفند سال ۱۳۴۳ خورشیدی، مهندس شهرستانی، شهردار وقت مشهد که از خرداد همان سال این مسئولیت را برعهده گرفته است، می‌خواهد بوستانی شایسته شهر امام‌رضا (ع) بسازد.
کوچه بهاءالتولیه که اکنون تابلوی «ته‌پل‌محله ۶» و «شهید سعید سروقدی» در ابتدای آن دیده می‌شود، یکی از نقاط سبز نقشه دالمج است که باغ‌های آن جای خود را به خانه‌ها داده است.
اولین کالای صادراتی مشهد هرکاره است؛ همان سنگی که به دعای امام‌رضا (ع) در بدو ورود به این شهر، برکت یافته است.
آنچه حسین حسن‌پور به گردآوری آن مشغول بوده را نمی‌توان عتیقه یا زیرخاکی نامید، بلکه او را می‌توان صاحبِ مجموعه‌ای (کلکسیونری) از اشیایی دانست که در زندگی دو سه نسل قبل، کاربرد داشته است.
از آن همه شکوه و زیبایی ۲ بنای تاریخی در حرم رضوی، امروز تنها دو بنا به یادگار مانده است که در قلب اماکن متبرکه چشم نوازی می‌کنند و میراث روزگار پرعظمت رونق مدارس علمیه در جوار روضه منوره هستند.
تخریب دو پلاک در دهه سی کوچه ضیا را طولانی و باریک می‌کند و راه دسترسی به بیوت علما آسان می‌شود، مشهدی‌ها پس از آن، این راسته را «کوچه علما» لقب می‌دهند.
نخستین مرکز آموزش اختصاصی نابینایان در مشهد، ۱۲ فروردین سال ۱۳۴۵ افتتاح می‌شود. این مرکز به‌دلیل آنکه هنوز ساختمان مستقلی نداشته، در دبیرستان فروغ مستقر بوده است.