حرم امام رضا(ع) چند صدای ماندگار دارد که برای خیلی‌ها حکم تشرف را دارند. یکی‌اش حاج علی ملائکه است با این شعر مشهورش: «ای صفای قلب زارم/ هرچه دارم از تو دارم».
سیدمجید ساغروانیان از کودکی تا به امروز در همسایگی مسجد زندگی کرده و بچه هیئتی بوده است. او پس‌از بیست‌سال انتظار، در سال۱۳۹۸ توانست نشان خادمی امام‌رضا (ع) را بر سینه‌اش نصب کند.
جعفر جام‌چی از سال ۱۳۵۰ که همراه خانواده‌اش از عراق رانده شد و به ایران آمد و مشهد را برای سکونت انتخاب کرد، هنرش در شهر و دیار ما ثبت شد و سال ۱۳۸۶ هم توانست بخشی از آینه‌کاری حرم را انجام دهد.
تعمق در تاریخ نشان می‌دهد که دوره تیموری، دوره شکوفایی هنر است. بایسنقرمیرزا پادشاه تیموری خطاط بود و نقش زدن با دوات و جوهر را خوب می‌دانست؛ برای همین هم دست به قلم برد و قرآن را کتابت کرد.
سیدمحمد حاجیان و گروهش که از خادمان رضوی هستند، چهارده‌سال پیش، تصمیم گرفتند مسیر قم تا مشهد را در دهه کرامت رکاب بزنند، در هر شرایطی، این مسیر معنوی را رکاب زده‌اند.
ساکنان محله خاتم‌الانبیا(ص)، هر هفته سالمندان را به حرم رضوی می‌برند. محمد گنجی می‌گوید: دو سال پیش متوجه شدم که تعدادی از خادمان آستان، افراد کم‌توان را به زیارت می‌آورند. به آنها گفتم صبحانه‌شان با من.
خانه علی‌اکبر تاجیک و همسرش منیر رجب‌زاده، زوج نیکوکار محله مهرمادر ساده است، اما دلشان آن‌قدر وسعت دارد که سالی چندبار، برای هیئت‌هایی از روستا‌های خراسان، مشهد را خانه دوم می‌کنند.