ناصرالدین شاه قاجار دوبار عزم زیارت می‌کند و در هر دو نوبت، شرح این پابوسی را می‌نویسد؛ شرحی که درقالب سفرنامه است، اما در روزنامه‌ای به نام «اردوی همایون» چاپ می‌شود.
وقتی که اجازه حضور چند باستان‌شناس در اطراف حرم برای کاوش صادر می‌شود، این تجربه، دریچه‌ای مهیج و تاریخی به روی آن‌ها می‌گشاید.
عکاسان در ابتدا با قرار دادن زائر در مقابل مجموعه حرم رضوی از آنان عکس می‌گرفتند. سپس به‌دلیل محدودیت‌های کار در فضای باز زائران جلوی پرده‌های نقاشی حرم و بارگاه می‌ایستادند و عکس می‌گرفتند.
حسین طوفانی منزلش را دراختیار زائران قرار می‌دهد تا آن‌ها که کیلومتر‌ها پیاده آمده‌اند، زمانی را در خانه‌اش استراحت کنند و با انرژی دوباره به راهشان ادامه بدهند.
بیشتر زائران پیاده با وجود اینکه عمرشان زیاد است، حتی یک‌بار هم طعم شیرین زیارت را نچشیده‌اند و مسجد «صاحب‌الزمان» به‌عنوان میزبان این فرصت را برایشان فراهم کرده است.
در گذشته هر محله یا طایفه‌ای، هیئت عزاداری خاص خود را داشت. مقصد همه هیئت‌های عزاداری، حرم امام‌رضا (ع) بود.
سیدمحمد علوی که دیپلم معرق‌کاری دارد می‌گوید: امیدوارم بتوانم روز برای حرم امام رضا (ع) هم تابلو تولید کنم. این برای من اتفاق خوبی خواهد بود، این روز‌ها اهالی محل مشتری تابلو‌های معرق من هستند.