خوش‌نویسی داخل رواق صحن جمهوری اسلامی (به خط ثلث و کوفی) و کتیبه‌های «ربّنا» در حرم مطهر رضوی، سنگ یادبود مزار رودکی (تاجیکستان) هنر استاد انوشیروان فروغی است.
علی دربان‌رضوی از هفت‌سالگی زیرنظر پدر خوش‌نویسش، خطاطی را آموزش می‌بیند. ۱۰ سال بعد وارد کلاس‌های انجمن خوش‌نویسان می‌شود و حالا یکی از مدرّسان این انجمن است.
حسین سراقی نوغانی می‌گوید: اسم «سنگ‌نگار» را خودم بر روی این هنر گذاشته‌ام و قصد دارم ترویجش دهم. اگر عمرم اجازه دهد، می‌خواهم کتابی دربارۀ هنر سنگ‌نگاری هم بنویسم تا برای آیندگان بماند.
فاطمه ارضی فراز‌و‌نشیب‌های بسیاری را در زندگی پشت سر گذاشته است. هر مرحله از آن تجربه زیسته، به رشد او در زندگی کمک کرده است و حالا توانایی برقراری ارتباطی مثبت و مؤثر با همه اقشار جامعه را دارد.
او می‌گوید: روز‌های اولی که به مدرسه رفتم، سرمشق‌های درسی را با دقت درست شبیه سرمشق‌های خانم معلم می‌نوشتم. خانم معلم پی به استعدادم درزمینه خوش‌نویسی برد.
وقتی هنوز خبری از رایانه و فتوشاپ و دیگر نرم‌افزار‌های گرافیکی نبود و اصلا کسی نمی‌دانست که بنر چیست و با آن چه می‌کنند، پرده‌نویس‌ها آقایی می‌کردند. «محمود فدایی» جزو آخرین نسل پرده‌نویس‌هاست؛ کسی که بعد از ۴۷ سال هنوز دست از کارش نکشیده است.
استاد علی‌اکبر اسماعیلی‌قوچانی، خوش‌نویسی را فقط یک هنر نمی‌داند و چون معتقد است خطاطی دنیایی از علم است، قلمش را زمین نگذاشت و همچنان به کتابت ادامه داد.