کسب مقام آسیایی سیدحامد باقری‌ با کمربند آبی

اگر اصرار‌های مادر به آقای مربی برای اعزام پسرش به مسابقه‌های باشگاهی مشهد نبود، سید‌حامد باقری‌موسوی، مقام اول آسیایی در سال ۱۳۹۷ را نداشت. باقری خودش را فوتبالیست می‌دانست و به ذهنش هم خطور نمی‌کرد روزی سر از سالن کیوکوشین در‌بیاورد.

او از کودکی رؤیای بازی در مستطیل سبز و تیم‌های بزرگ را در سر داشت و در ذهنش تشویق تماشاچیان هیجان‌زده‌اش می‌کرد. اما تلاشش برای رسیدن به این رؤیا موفقیت‌آمیز نبود. یک بار دیدن تمرین کیوکوشین برادرش کافی بود تا انگیزه‌ای برای شروع در این ورزش پیدا کند. حتی بعد از به‌دست‌آوردن مقام اول مسابقات باشگاهی باز هم مردد بود که این ورزش را ادامه بدهد یا دنبال فوتبال برود.

امروز که این ورزشکار محله امام‌خمینی (ره) بعد‌از هشت‌سال تمرین به کارنامه پر‌و‌پیمانش در این رشته ورزشی نگاه می‌کند، فکر می‌کند آن روز تصمیم درستی برای آینده ورزشی‌اش گرفت.

فوتبال تمام زندگی‌ام بود

سیدحامد باقری‌موسوی بیست‌ساله است و کمربند مشکی کیوکوشین دارد. امسال بعد از یک وقفه در درس خواندنش، برای ورود به دانشگاه عزمش را جزم کرده است. او امید دارد با مقام‌های رنگارنگ استانی، کشوری و بین‌المللی بتواند در رشته تربیت بدنی درسش را ادامه بدهد.

باقری که دوران کودکی‌اش را مرور می‌کند، خودش را جدای از توپ و فوتبال نمی‌بیند. هر‌جا موقعیتی بود، با دوستانش تیم تشکیل می‌دادند و فوتبال بازی می‌کردند. اما مربی‌ها برای پیشرفتش یک نکته را به او گوشزد می‌کردند.

باقری می‌گوید: استقامت بدنی‌ام کم و جثه‌ام ظریف بود. خیلی تلاش می‌کردم تا بتوانم قوی‌تر بشوم، اما چندان موفق نبودم؛ به‌همین‌دلیل مربی‌ها تأکید می‌کردند من به درد فوتبال نمی‌خورم.
در همه مدتی که باقری برای پیشرفت در فوتبال می‌کوشید، مادرش به او اصرار می‌کرد مانند برادر کوچک‌ترش، علی، کیوکوشین را شروع کند. اما عشق به فوتبال مانع می‌شد. تا اینکه دست روزگار، او را به سالن تمرین برادرش کشاند.

حامد می‌گوید: برادرم مسابقه باشگاهی داشت و حسابی تمرین کرده بود. آن روز عصر قرار بود دنبالش بروم و با هم به خانه برگردیم. برای اولین‌بار بود که تمرین رزمی را می‌دیدم. مبارزره‌شان هیجان خاصی داشت. حس کردم آن هیجان را دوست دارم.

مطلب مرتبط ابراهیم خزایی مرد طلایی کیک‌بوکسینگ است

به شرط شرکت در مسابقه

او یک هفته به همراه برادرش به باشگاه رفت. یک روز وقتی به خانه برگشت، به مادرش گفت می‌خواهد این رشته ورزشی را ادامه بدهد، اما یک شرط هم دارد. حالا که آن روز و حرف‌هایش را در ذهنش مرور می‌کند، از شرطی که گذاشته است، خنده‌اش می‌گیرد؛ «فقط یک هفته بود که در باشگاه کیوکوشین تمرین می‌کردم. به مادرم گفتم اگر مربی‌مان، آقای فاضل، برای مسابقات باشگاهی اعزامم کرد، آن را ادامه می‌دهم، و‌گرنه این ورزش را کنار می‌گذارم.»

همین حرفش باعث شد تا مادر با مربی صحبت کند و بگوید حالا که پسرش انگیزه‌ای برای ادامه‌دادن این رشته پیدا کرده است، مشوقش باشد. فاضل هم قبول می‌کند. باقری حرفش را این‌طور ادامه می‌دهد: ۱۰ روز بیشتر تا مسابقه‌ها نمانده بود. سنسی دو فن به من آموزش داد. با همان دو فن توانستم حریفانم را شکست بدهم و مقام اول باشگاه‌های مشهد را به دست بیاورم.

اوایل ته دلش هنوز مردد بود که فوتبال را به‌طور کامل کنار بگذارد یا آن را ادامه بدهد. اما این را می‌داند که برنده‌شدن در آن مسابقه برایش بهترین انگیزه بوده است. حامد می‌گوید: با آنکه بار‌ها دست و پایم آسیب دیده و شکسته است، حتی یک لحظه به ذهنم خطور نکرده که این ورزش را کنار بگذارم. مسابقه برایم جذابیت خاصی دارد و همین هیجان و جذابیتش سبب شده است آن را ادامه بدهم.

او می‌گوید: در همه مسابقه‌هایی که در آن شرکت کرده‌ام، برنده نبوده و گاهی شکست خورده‌ام، اما از هر شکست یک پله برای رسیدن به موفقیت ساخته‌ام.

در مسابقه کم نیاوردم

مقام‌های اول تا سوم استانی و کشوری بسیاری دارد، به طوری که تعداد دقیق آنها را نمی‌داند. اما صحبت از مقام‌های آسیایی‌اش که می‌شود، جزئیاتش را هم به خاطر می‌آورد. او برای مسابقات بین‌المللی آسیایی که سال‌۱۳۹۷ در یزد برگزار شد، کلی تمرین کرد تا بتواند مقام اول آسیایی را به دست بیاورد. با آنکه در مسابقات کشوری زیاد شرکت کرده بوده، برای این مسابقات استرس بسیاری داشت. همه استرسش با اولین مسابقه از بین رفت و جایش را اعتماد‌به‌نفس گرفت.

او می‌گوید: همه حریفانم قدر بودند و کمربند مشکی داشتند. در این مسابقات تنها کسی که با کمربند آبی شرکت کرده بود، من بودم. سخت تمرین کرده بودم و نمی‌خواستم دست خالی از مسابقات برگردم. با تمام وجود مبارزه می‌کردم. نتیجه‌اش را هم گرفتم.

هنگامی‌که مدال قهرمانی آسیا را بر گردنش انداختند، با خودش زمزمه کرد «این مزد تمام زحمت‌هایی است که در این سال‌ها کشیده‌ام.» این مقام آسیایی یک پله تا رسیدن به مقام قهرمانی جهان نزدیک‌ترش کرده است. باقری مصمم است تا قبل از بیست‌و‌پنج‌سالگی بتواند این مقام را به‌دست بیاورد.

او در‌این‌باره می‌گوید: از همان اول که وارد این رشته شدم، برای خودم هدف داشتم. هدفم این بود که ظرف دو سال بتوانم مقام کشوری و ظرف ۱۰ سال مقام جهانی و بین‌المللی را کسب کنم. تا حدودی این موضوع را عملی کرده‌ام. در حال حاضر تمرکزم را برای قهرمانی در مسابقات جهانی گذاشته‌ام.

در این مسابقات تنها کسی که با کمربند آبی شرکت کرده بود، من بودم. نمی‌خواستم دست خالی از مسابقات برگردم

حمایت نمی‌شویم

سید حامد میزان و کیفیت حمایت از ورزش‌های رزمی و کیوکوشین را مطلوب نمی‌داند و می‌گوید: استعداد‌های بسیار خوبی داریم، اما از ورزشکاران و قهرمانان این رشته ورزشی حمایت نمی‌شود. گاهی سالن‌ها حداقل امکانات را ندارد. حتی اسپانسری برای مسابقات نداریم. هزینه هر مسابقه بین یک‌و‌نیم تا ۲ میلیون‌تومان است. برخی از ورزشکاران این مبلغ را ندارند و نمی‌توانند در مسابقه شرکت کنند.

برادری و رقابت

سید‌ماهان که خانواده و دوستان، «علی» صدایش می‌زنند پانزده‌سال دارد و تازه امتحانات کلاس نهم را پشت سر گذاشته است. او از هشت‌سالگی رشته کیوکوشین را برحسب علاقه‌ای که داشته، انتخاب کرده و در حال حاضر، کمربند قهوه‌ای و مقام قهرمانی آسیا در سال ۱۳۹۷ و دو مقام اول کشوری و چندین مقام اول تا سومی استانی را دارد.

علی حس خوبی دارد از اینکه در‌کنار برادرش در یک رشته ورزشی تمرین می‌کنند و می‌گوید: هم دوست و هم رقیب هستیم. رقابت شدیدی بینمان وجود دارد. رقابتمان بیشتر بر سر به‌دست‌آوردن مقام است؛ یعنی اگر یکی از ما قهرمان شود، دیگری هم در مسابقه، خودش را به آب و آتش می‌زند تا مقامی به‌دست بیاورد.

امان از روزی که یکی از این دو برادر، مقام اول را در مسابقه‌ای به دست نیاورد و این مقام به فرد دیگری برسد. علی می‌گوید: تا خانه با هم کل‌کل می‌کنیم. گاهی کارمان به زدو‌خورد هم می‌رسد (می‌خندد). در‌مجموع حامد به‌خاطر سنش مقام‌های بیشتری دارد، اما من هم مصمم هستم که بتوانم به افتخاراتی که دارم، اضافه کنم.

او هم تصمیم گرفته است ظرف پنج‌سال آینده، قهرمانی جهان را به دست بیاورد و برای رسیدن به این مقام حسابی تلاش می‌کند.

قهرمان جهان‌شدن دور نیست

سنسی حیدر فاضل روز اولی را که سید‌حامد باقری به سالن آمده است، خوب به یاد دارد. فاضل آن روز را این‌گونه برایمان به تصویر می‌کشد: روز اولی که سیدحامد آمد، استعداد را در او دیدم. بسیار با‌انگیزه بود و تکنیک‌هایی را که به او آموزش می‌دادم، با سرعت اجرا می‌کرد.

هنگامی‌که مادرشان درباره انگیزه سیدحامد گفت، با ارزیابی‌هایم حین تمرین، درخواست مادرشان را قبول کردم. فاضل، استعداد، نظم در تمرین، سرعت یادگیری، اخلاق و رفتار خوب را از ویژگی‌های سیدحامد در ورزش رزمی می‌داند و ادامه می‌دهد: سیدحامد یکی از امید‌های قهرمانی جهان در کلاس ماست. می‌دانم با سخت‌کوشی و تلاشی که دارد، تا چند سال آینده جزو سه نفر اول جهان خواهد بود. 

* این گزارش سه‌شنبه ۲۹ خردادماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۷۱ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.