عشق راکت‌های بوستان کوهسنگی

بوستان کوهسنگی یکی از پارک‌های قدیمی شهر است که به‌خاطر هوای تازه و چشم‌انداز زیبایش، بسیاری از شهروندان در طی هفته و یا هر روز چند‌ساعت از اوقاتشان را در آن سپری می‌کنند. این بوستان امکانات بسیاری از‌جمله چند زمین ورزشی، فضای بازی کودکان، موزه و... دارد. همچنین این بوستان فضا‌های خوبی برای ورزش‌های مختلف دارد که یکی از آن‌ها زمین بازی پینگ‌پنگ پشت رستوران قدیمی بوستان است.

مدیریت بوستان کوهسنگی با‌توجه‌به محبوبیت این ورزش و برای رفاه ورزشکاران در سال‌۱۳۹۵ دو میز سیمانی را تبدیل به ۱۰ میز شیشه‌ای کرد. ناگفته نماند که در سایت جنوبی این بوستان هم دو میز سیمانی قرار دارد، اما مرکز این ورزش پشت رستوران بوستان است.

هم بازی و هم دوستی

آفتاب بی‌رمق آذرماه روی میز‌های تنیس روی میز پهن است، اما سوز سردی که می‌آید، گاهی توپ‌های سبک پینگ‌پنگ را به این طرف و آن طرف پرت می‌کند. صدای برخورد توپ با میز شیشه‌ای پینگ‌پنگ یک لحظه قطع نمی‌شود. هر ۱۰ میز تنیس روی میز پر است و گروهی هم در‌کنار میز ایستاده‌اند و دوستانشان را تشویق می‌کنند. با آنکه وارد دهه ششم زندگی شده‌اند، مانند دوران جوانی، چابک و دل‌شاد هستند.

شوخی‌های گاه‌وبیگاهشان بین بازی نشان از دوستی و رفاقتی قدیمی و عمیق می‌دهد. حالا که توپشان به خارج از زمین رفته است، با علی جعفری هم‌کلام می‌شویم. او شش‌ماهی است که برای بازی به اینجا می‌آید. خانه‌شان نزدیک است و سال‌هاست در خانه یا آن زمان که کارمند اداره مخابرات بوده، تفریحی پینگ‌پنگ بازی می‌کرده. اما به گفته خودش حالا که با این زمین بازی آشنا شده و دوستانی پیدا کرده علاقه‌اش به این بازی چند‌برابر شده است.

جعفری می‌گوید: یکی از ورزش‌های پرطرفدار در پارک‌ها و بوستان‌ها که هزینه چندانی ندارد، همین بازی است. او که دوران بازنشستگی را سپری می‌کند، ترجیح می‌دهد به‌جای نشستن در خانه به بوستان کوهسنگی و این زمین بازی بیاید.

این بازنشسته اداره مخابرات حرفش را این‌طور ادامه می‌دهد: ورزش تنیس روی میز هم یک فعالیت جسمی و هم سرگرمی است. ورزش، روحیه‌ام را بهتر و شاداب‌ترم کرده است. به این ورزش اعتیاد پیدا کرده‌ام؛ اگر یک روز پینگ‌پنگ بازی نکنم و دوستانم را نبینم، کسل‌هستم و انگار چیزی گم کرده‌ام.

یکی از ورزش‌های پرطرفدار در پارک‌ها که هزینه چندانی ندارد، پیگ‌پنگ است

این زمین قاعده خودش را دارد

محمود قنبری دوازده‌سال است که تنیس روی میز بازی می‌کند. شغلش طراحی ماشین‌های صنعتی است. از اولین نفراتی است که به این زمین بازی آمده است. او می‌گوید: فقط در پارک بازی می‌کنیم و به این رشته ورزشی بسیار علاقه دارم. شاید یکی از دلایلش آسیب‌های اندکش باشد.

قنبری معتقد است هرکس برای خودش یک سبک بازی دارد و این موضوع سبب افزایش تنوع بازی افراد می‌شود و همین آن‌ها را دور هم جمع کرده است.

هر زمین بازی قاعده و قانون‌های خاص خودش را دارد و این زمین بازی هم استثنا نیست. قنبری در‌این‌باره می‌گوید: صبح‌ها به طور معمول از ۵ صبح تا ۸ صبح کارمند‌ها برای بازی می‌آیند. گاهی بینشان بانوانی هم که به این بازی علاقه دارند، حضور دارند. از ۸ و ۹ صبح تا یک ظهر زمانی است که بازنشسته‌ها دور میز جمع می‌شوند. بعدازظهر‌ها هم نوجوانان و جوانان و از ۸ شب به بعد هم حرفه‌ای‌ها می‌آیند.

گاهی آن‌قدر استقبال زیاد است که باید فرد یک‌ساعتی را برای رفتن به سر میز و بازی در انتظار باشد.

این نکته‌ای است که قنبری به آن اشاره می‌کند و در ادامه توضیح می‌دهد: اینجا علاوه‌بر همشهریان، زائرانی هم که عبور می‌کند، مشتاق بازی می‌شوند، اما متأسفانه برای بازی، راکت اضافه نداریم. نکته‌ای که از مسئولان درخواست داریم به آن رسیدگی کنند، نور میز‌ها در شب‌هاست. دو میز اول نور مناسبی دارد، اما سایر میز‌ها نورش خوب نیست.

امکانات این زمین در ایران کم نظیر است

امیر گیفانی، مربی تنیس روی میز، دبیر ریاضی آموزش‌و‌پرورش بوده است. حدود چهل‌سال است که به این ورزش مشغول است. مقام‌های انفرادی و تیمی بسیاری در این رشته ورزشی دارد. در حال حاضر هم مربی تیم‌های مختلف است.

گیفانی فقط برای سرگرمی و تفریح به اینجا می‌آید. او از دید یک مربی و بازیکن حرفه‌ای می‌گوید: این زمین کف‌پوش بسیار خوبی دارد که در کشور بی‌نظیر است. اما جنس میز باید چوب باشد که به‌دلیل ماندگاری در فضای باز از جنس شیشه‌ای استفاده شده است.

او به این زمین که می‌آید، گاهی راکت به دست می‌گیرد و پشت میز می‌ایستد. گیفانی می‌گوید: حدود ۱۴۰ نفر به‌طور ثابت در نوبت‌های مختلف برای بازی به این زمین می‌آیند. برای هیجان بیشتر هر فصل، مسابقه برگزار می‌کنیم. برای افراد برنده جایزه‌ای می‌خریم تا به یادگار داشته باشند.

این مربی باتجربه ادامه می‌دهد: همان‌طور‌که دوستانم اشاره کردند، گاهی بین افرادی که به‌طور گذری برای بازی مراجعه می‌کنند، استعداد‌های خوبی پیدا می‌شود. پیشنهاد می‌کنم برای جهت‌دادن به این استعداد‌ها شهرداری برنامه‌ریزی کند.

استقبال زیاد از زمین بازی تنیس روی میز

سر میز دیگری می‌رویم. ورزشکاران دور میز جمع شده‌اند و یکدیگر را تشویق می‌کنند. با محسن حسینی که دو سال است برای بازی پینگ‌پنگ به این زمین می‌آید، هم‌صحبت می‌شویم. بازاری است. صبح و بعدازظهر برای دیدن و بازی تنیس روی میز به بوستان کوهسنگی می‌آید.

او می‌گوید: استقبال از زمین بازی بسیاری خوب است. کافی است شب‌های تابستان سری به اینجا بزنید. صدای توپ یک لحظه هم قطع نمی‌شود. به نظرم این ورزش هم جسم و هم فکر را درگیر می‌کند.

او از اینکه بین بازی توپشان به بیرون می‌رود، گلایه دارد و می‌گوید: زمین محصور نیست. گاهی توپ به خارج از زمین می‌رود و به عابران برخورد می‌کند. اگر دور زمین فنس‌کشی باشد، کار ما هم راحت‌تر می‌شود و مزاحم عابران هم نمی‌شویم. نکته دیگر اینکه فضا مسقف نیست و نور آفتاب اذیتمان می‌کند. اگر هوا سرد باشد یا باد بوزد، بازی مختل می‌شود.

* این گزارش سه‌شنبه ۲۱ آذرماه ۱۴۰۲ در شماره ۵۴۷ شهرآرامحله ۷ و ۸ چاپ شده است.