کوچه پلهی خیابان بهار حس زندگی دارد 
عثمان محمدپرست همیشه برای دلش مینواخت 
سال‌ها تلاش کردم اما سمتی در هیئت ندارم
کمتر کسی است که در زمینه ورزش پرورش اندام کار کرده باشد و نام «سهراب سرابی» به گوشش نخورده باشد. سرابی هنگامی که این ورزش را شروع کرده، در شهرمان فقط یک باشگاه پرورش اندام وجود داشته و آنقدر این ورزش شناخته شده نبوده، حتی دوره‌ای فعالیت در آن ممنوع هم بوده است. اما او سال‌ها برای شناخته‌شدن این ورزش تلاش کرده است.
کمتر کسی است که در زمینه ورزش پرورش اندام کار کرده باشد و نام «سهراب سرابی» به گوشش نخورده باشد. سرابی هنگامی که این ورزش را شروع کرده، در شهرمان فقط یک باشگاه پرورش اندام وجود داشته و آنقدر این ورزش شناخته شده نبوده، حتی دوره‌ای فعالیت در آن ممنوع هم بوده است. اما او سال‌ها برای شناخته‌شدن این ورزش تلاش کرده و نتیجه‌اش گسترش و زیاد شدن باشگاه ورزشی پرورش اندام در شهرمان است.
سرابی فقط بر ورزش فردی و به دست‌آوردن مدال‌های رنگارنگ متمرکز نبوده؛ بلکه از همان ابتدا که وارد این رشته شده است تلاش کرده تا ورزش پرورش اندام را از ورزنه‌برداری جدا کند، اتفاقی که بالأخره در سال84 رخ می‌دهد. سرابی در کنار همه فعالیت‌های ورزشی‌اش درس را هم تا مقطع دکتری در رشته تربیت بدنی ادامه داده و این موضوع توانسته او را در راهی که در پیش گرفته موفق‌تر کند. او 30سال در آموزش و پرورش درس داده و حالا سال‌هاست که بازنشسته شده است.
معلم دیروز، مشاور امروز
برای هماهنگ‌کردن قرار مصاحبه شماره استاد سرابی را می‌گیرم. قبل از اینکه روزی را برای مصاحبه هماهنگ کنم با خود می‌گویم به طور حتم آنقدر سر استاد شلوغ است که به این زودی‌ها قرارمان شکل نمی‌گیرد، اما او در جوابم با خنده می‌گوید هر روز که خواستید بیایید، معلم بازنشسته‌ام و در خانه هستم. کمی برایم تعجب‌آور است. مگر می‌شود ورزشکاری که از سال 1350تا 1357آقای ایران بوده و در 18سالگی توانسته سه مقام قهرمانی کشور در رسته آپولون، قهرمانی آسیا و عنوان سومی جهان را در سال 1344به دست آورد این روزها در خانه باشد.
هنگامی که روبه‌رویش می‌نشینم تا مصاحبه‌مان را شروع کنیم می‌گوید از کجا بگویم؟ از چه بگویم؟ هر چه که اینجا گفته شود در مصاحبه‌تان می‌آورید؟ به او اطمینان می‌دهم که منعکس‌کننده حرف‌هایش باشم. او این روزها در خانه است و کمتر به‌سراغ ورزش می‌رود. مشاور بسیاری از جوانان و مربیانی است که می‌خواهند در زمینه پرورش اندام فعالیت کنند. طاقت نمی‌آورم و از او می‌پرسم که چرا در خانه است. سرابی لبخند تلخی می‌زند و می‌گوید: «با آنکه سال‌ها تلاش کردم سمتی در هیئت ندارم. نه‌تنها من که فرزندانم هم پست و سمتی ندارند.» حیف است افرادی مانند سرابی که کوله‌باری از تجربه دارند در خانه بنشینند. موضوعی که این روزها در ورزش‌های مختلف دیگر هم به چشم می‌خورد.
اولین قهرمان 55ساله مسابقات پرورش اندام
سهراب سرابی فروردین سال 1325 در محله پادگان لشکر فعلی به دنیا آمده و دوره کودکی و جوانی‌اش را در همین محله گذرانده است. صحبت از ورزش در خانواده سرابی می‌شود او به پدرش که کشتی‌گیر بوده اشاره می‌کند و تشویق‌های پدرش را عامل علاقه‌مندی خود به ورزش می‌داند. سهراب در سال‌های نوجوانی ورزش را با ژیمناستیک شروع و سال اول دبیرستان به مقام اول قهرمانی دانش‌آموزان خراسانی دست پیدا می‌کند. سپس به سراغ وزنه‌برداری، دوومیدانی و پرتاب وزنه می‌رود، این ورزش‌ها عضلات سهراب را پرورش می‌دهد، اما هیچ کدام او را به آنچه می‌خواسته نزدیک نمی‌کند.
سرابی با محمد رضوی و باشگاه ایران که در دبیرستان مستوفی دایر بوده آشنا می‌شود. رضوی به او می‌گوید سنش هنوز برای پرورش اندام مناسب نیست و یک سال بعد مراجعه کند. در این یک‌سال او با وسایلی که داشته تمرین می‌کند تا آمادگی‌اش را از دست ندهد. پس از ورودش به باشگاه ایران و بعد از دو سال تمرین، قهرمانی کشور در رسته آپولون، قهرمانی آسیا و عنوان سومی جهان را از آنِ خود می‌کند. او در سال‌های 1350تا1357عنوان آقای ایران را کسب می‌کند.
خودش در این زمینه می‌گوید: «13سال بدون شکست آقای اول ایران بوده‌ام که البته از سال 1344 تا 1350 به مدت شش سال این رشته تعطیل شد. از سال 1350 و هم‌زمان با بازگشایی دوباره باشگاه‌ها تا 1357 دوباره نفر اول بودم تا اینکه از اول پیروزی انقلاب تا سال 1375 دوباره این رشته تعطیل شد.» سال 1372بار دیگر باشگاه‌های پرورش اندام و مسابقه‌ها کارشان را شروع می‌کنند. این بار هم سرابی بوده که به کمک جوانان این رشته می‌آید و آن‌ها را تعلیم می‌دهد. سرابی در سال1376 بار دیگر به میدان مسابقه‌ها می‌رود اما این‌بار در کسوت یک ورزشکار پیش‌کسوت. او در مسابقات بوسان کره جنوبی اولین فرد 55ساله تاریخ پرورش اندام جهان بوده که به مقام قهرمانی جهان دست پیدا می‌کند.
2 باشگاه به 20 هزار باشگاه رسید
آنچه او در این سال‌ها برایش تلاش کرده استقلال هیئت پرورش اندام بوده است. «از همان سال 1344تلاش کردم که هیئت وزنه‌برداری و پرورش اندام از یکدیگر جدا شوند. تا اینکه در سال1384با کمک و همراهی همسرم توانستیم این اقدام مهم را انجام بدهیم.» سرابی با به ثمر رساندن هیئت پرورش اندام بار دیگر این ضرب‌المثل را که «خواستن توانستن است» ثابت کرد. او انتظار دارد که هیئت پرورش اندام استقلال داشته باشد و اعضای آن بتوانند منتخب خودشان را به‌درستی و بدون حق و ناحق کردن انتخاب کنند. سرابی می‌گوید: «آن روزی که تمرینم را در زمینه پرورش اندام شروع کردم فقط دو باشگاه فعالیت داشتند، اما امروز به لطف کوشش‌هایی که انجام دادم تا این رشته ورزشی شناخته شود بیش از 20هزار باشگاه ورزشی در زمینه پرورش اندام فعالیت دارند. به نوعی ورزش امروز پرورش اندام و باشگاه وام‌دار کارهایم هستند.»
لینک کوتاه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
