سیاه جامهای با «آدیداس گلشهری» 
خانه ما کنار باغهای شفتالو بود 
مرحوم حاج‌حسن غفاری به کار خیر «نه» نمی‌گفت
آنچه نام مرحوم غفاری را در دل هم‌محله‌ای‌ها جاودانه کرد، دل بزرگ و دست بخشنده‌اش بود. در هر امر خیری پیشقدم بود؛ هیچگاه به راحتی از کنار نیازمندان نمی‌گذشت. دریغ کردن برای او واژه‌ای ناشناخته بود.
در دل محله‌ای که روزگاری دیوار خانه‌هایش از کلوخ بود و صفای دیگری داشت، برای سال‌ها مردی زندگی می‌کرد که گویی ریشه در تاریخ این خاک داشت. حاج‌حسن غفاری، کشاورزی کهنسال که خاطرات محله نوده با وجودش گره خورده بود.
بیش از ۹ دهه از عمر پربرکتش را سپری کرده بود و نه‌تنها خودش، که پدر و مادرش نیز ساکن همین تکه از مشهد بودند. او فرزند اصیل این محله بود و همه زندگی‌اش در همین کوچه‌پس‌کوچه‌هایی گذشت که هر وجب آن را به‌خوبی می‌شناخت.
دو هفته پیش، خبر درگذشت حاج‌حسن غفاری، پیرغلام اهل‌بیت (ع) و ساکن توس۵۵ در محله نوده، در گروه‌های محلی فضای مجازی اعلام شد.
مرحوم غفاری، عمری را در راه عشق به سیدالشهدا (ع) سپری کرده و از برپاکنندگان پرتلاش مراسم عزاداری حسینی بود و حضورش در مجالس ذکر، چراغی روشنگر برای اهالی ایمان به شمار می‌رفت.
یادگار‌های ماندگار یک خیّر بزرگ
محسن رضایی یکی از معتمدان محله نوده است که حاج حسن غفاری را خوب می‌شناسد و درباره او می‌گوید: از برجسته‌ترین خدمات نیک مرحوم غفاری، مشارکت و دستگیری از نیازمندان و کمک به ساخت مسجد امام‌حسین (ع) در توس۵۵ بود که یادگاری ماندگار از ایمان و نیکوکاری اوست.
آنچه نام مرحوم غفاری را در دل هم‌محله‌ای‌ها جاودانه کرد، دل بزرگ و دست بخشنده‌اش بود. او در هر امر خیری پیشقدم بود؛ گاهی در جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای نیازمندان، گاهی در یاری دادن به مسجد و هیئت، و زمانی در برپایی مراسم روضه. هیچگاه به راحتی از کنار نیازمندان نمی‌گذشت. دریغ کردن برای او واژه‌ای ناشناخته بود.
از برجسته‌ترین خدمات نیک مرحوم غفاری، دستگیری از نیازمندان بود
از بزرگ‌ترین یادگاری‌های نیک او، همکاری در ساخت مسجد محله بود. او را از خیران اصلی می‌دانستند. اما سخاوت او به همین‌جا ختم نمی‌شد.
آقا محسن ادامه می‌دهد: مرحوم غفاری خانه شخصی‌اش را که یک کوچه با مسجد فاصله داشت وقف مسجد کرد تا کرایه آن را صرف امورات خانه خدا کنند.
مرجعی برای حل مشکلات
به گفته این عضو شورای اجتماعی محله نوده حاجی غفاری تنها یک خیّر نبود؛ او بزرگ محله بود. مرجعی برای حل مشکلات، چهره‌ای آشنا برای درد دل کردن و کلامش برای همه حرمت داشت. این جایگاه را نه با سالخوردگی، که با اخلاق و مردمداری به دست آورده بود.
همچنین، یادگار ماندگار خانواده غفاری و بستگانشان، حسینیه بیت الرقیه(س) است که به کمک آنان بنا شده و امروزه میزبان مراسم مذهبی و محلی است.
وقتی از رضایی می‌خواهیم درمورد اخلاقی و منش مرحوم سخن بگوید؛ او توضیح می‌دهد: خوش اخلاق، مهربانی و مسئولیت‌پذیری او در قبال همنوعانش نمره بیست دارد. او نه تنها یک کهنسال، بلکه گنجینه اخلاق برای محله ما بود که نبودنش همیشه احساس خواهد شد.
* این گزارش شنبه ۸ شهریورماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۱۵ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
