امیرحسین از ۹‌سالگی بوکس تمرین می‌کند

یک مــاه دیگـر عازم مسابقات بین‌المللی بوکس در هند است. از همین حالا به اول شدن فکر می‌کند، اولین افتخار برون‌مرزی که همیشه به آن فکر می‌کرده است.

اگرچه این فقط یک پله ترقی است برای مربی و ورزشکار محله وحید مشهد. ورزش کاری که با اینکه سن و سال زیادی ندارد، فکرهای بزرگی در سر می‌پروراند، مثل قهرمان شدن، پهلوان بودن، جهانی شدن و ...

این فکرها و آرزوها بهانه محکم‌تری از خود قهرمانی ‌است برای ما تا پای حرف‌هایش بنشینیم و از تجربه روزهای پرتلاشش حرف بزنیم.

مطلب مرتبط حسین غفاریان ده سال متوالی قهرمان بوکس ایران بود

از شش سالگی ورزش را شروع کردم

سن ‏و سالش کمتر از آن است که‌ ‌با‌تجربه خطابش  کنیم. بهتر همان است که بگوییم ورزشکار و ورزش‌دوست محله وحید.

امیرحسین، ورزش را از شش سالگی شروع کرده است؛ زمانی که پدر دستش را گرفت‌ و به کلاس ژیمناستیک برد. از همان زمان بود که احساس کرد مانند پدرش به ورزش علاقه دارد.

او می‌گوید: پدرم معتقد بود اگر کسی بخواهد در هر رشته ورزشی موفق باشد باید اول آمادگی جسمانی داشته باشد و این آمادگی جسمانی هم از کودکی باید ایجاد شود.

امیرحسین ادامه می‏‌دهد: پدرم، استاد رشته‌‏های رزمی بود و بعد از اینکه سه سال در کلاس ژیمناستیک و آمادگی جسمانی شرکت کردم، از ۹‌سالگی وارد رشته‌‏های رزمی مانند کنفو‌بوکس وکشتی کج شدم و در هر کدام از این رشته‌ها موفقیت‌هایی به دست آوردم تا جایی که کم‌کم در مسابقات هم شرکت می‏‌کردم و مقام می‌آوردم.

پدرم، دوستم است

امیرحسین بیش از ۳۰‌حکم قهرمانی در رشته‏‌های رزمی دارد که آنها  را نردبانی برای صعود به مقام‏‌های بالاتر می‌داند.

او هم مانند بسیاری از ورزشکاران آرزوی کسب مقام‏‌های جهانی را در سر می‌پروراند و در این راه تلاش می‌کند.

او که کسب مقام‌‏های جهانی را در سر می‌پروراند، می‏‌گوید: من در رشته‏‌های رزمی سه مقام کشوری هم دارم، اما همه امیدم این است که بتوانم در مسابقات بین‌المللی که قرار است چند ماه آینده در آن شرکت کنم، مقام بیاورم.

بهترین و شیرین‌‏ترین خاطرات امیرحسین برمی‌‏گردد به یکی از مسابقات کشوری که در آن مقام اول را کسب کرده است. چند سال پیش برای شرکت در مسابقات کشوری به تهران رفتیم و با آمادگی کامل رقابت کردیم.

تیم ما ۱۵‌نفر است که آنجا مقام اول را کسب کرد، بعد مسابقه برای تشویق ویلایی را به مدت ۱۵‌روز در اختیار ما گذاشتند که خیلی به ما خوش گذشت.

من در رشته‏‌های رزمی سه مقام کشوری هم دارم اما همه امیدم موفقیت در مسابقات بین‌المللی است

در آن اردو من از همه بچه‌‏ها کوچک‌تر بودم به همین خاطر هم پدرم همراهم آمده بود. با این حال احساس نمی‌کردم پدرم همراه است؛ چرا که رابطه من و او بیشتر دوستانه است؛ البته ایشان همیشه دوست من بوده است.

تلاش می‌کنم از هند افتخار بیاورم

این نوجوان ورزش‌دوست محله ما که یک ماه بعد قرار است در مسابقات بوکس سامبو در کشور هند شرکت کند، همه تلاش خود را به کار خواهد بست‌ تا از این کشور سربلند خارج شود. او می‌گوید: همه تلاشم را می‌کنم از هند با افتخار به ایران برگردم  و مقام اول را به دست بیاورم.

او کمی درباره رشته ورزشی‌اش توضیح می‌دهد: این‌ نوعی مبارزه آزاد است که در آن بر‌خلاف رشته بوکس‌ حتی اگر حریف به زمین هم بخورد می‏‌توان به او ضربه زد.

برای همین خیلی هیجان‌انگیزتر و در عین حال خطرناک‌‏تر از رشته بوکس است. برای همین هم بدن ورزشکاری که در این رشته فعالیت می‌کند باید از هر جهت آماده باشد تا کمترین آسیب را ببیند.

امیر حسین ادامه می‌دهد: از آنجا که من از کودکی ورزشکار بودم، بدنم ورزیده شده است، کم‌سن‌و‌سال که بودم زیاد به این موضوع توجه نمی‌کردم، برای همین هم دست و پایم چندباری شکسته است، اما حالا بیشتر مراقب خودم هستم.

او می‏‌گوید: یک ورزشکار باید مراقب خود باشد تا آسیب نبیند، اما در عین حال نباید بترسد. نوجوانان باید بدانند آسیب‏‌هایی که می‌بیند در سنین بالاتر برایشان  مشکل‏‌ساز خواهد شد.

تعداد زیاد جوان‌ها و امکانات کم ورزشی محله

امیرحسین در ادامه می‌گوید: آرزو دارد، افتخاری باشد برای خانواده، محله و کشورش  و برای همین تلاش می‌کند تا به آرزوهای بزرگش در ورزش برسد.

آرزوهای نوجوانی که امکانات ورزشی چندان مناسبی اطرافش وجود نداشته است مانند بسیاری از هم‌محله‌ای‌های دیگرش که با این کاستی‌ها مواجه هستند.

او درباره وضعیت ورزشی بچه‌‏های محله‌‏اش می‏‌گوید: در محله ما زمین ورزشی به اندازه کافی وجود ندارد.

بچه‌‏هایی که وضعیت مالی بهتری دارند که البته تعدادشان هم کم است به باشگاه‌های مناسب می‏‌روند و روی زمین چمن فوتبال بازی می‏‌کنند.

اما بچه‏‌های دیگر مجبورند یا از ورزش صرف‌‏نظر کنند یا روی زمین‌های فنس‌کشی و آسفالت بازی کنند، این درحالی است که تعداد جوانان و نوجوانان محله ما بسیار زیاد است و اگر مسئولان بخواهند روی این تعداد حساب باز کنند، حتما امیدوار خواهند شد.

امیرحسین یادآور می‌شود: مسئولان باید توجه کنند که این همه جوان و نوجوان به ورزش  نیاز دارند که این خود نیازمند امکانات ورزشی است.

ورزش، فقط وسیله‌‌ای است که بچه‌های محلات کم‌برخوردارتر می‌توانند اوقات فراغت خود را با آن پر کنند و نیروی جوانی‌شان را در راه‌های نامناسب به کار نبرند.

نوجوان ورزش‌دوست محله ما  در حال حاضر  دانش‌‏آموز رشته تربیت بدنی است و قرار است در کنکور امسال برای کسب رتبه بهتر به رقابت بپردازد و ورزش را به صورت جدی‌تر در مقاطع بالا تحصیلی دنبال کند.

در حد توانم راهنمایی می‌کنم

این ورزشکار علاقه‌مند به رشته‌های رزمی محله وحید در ادامه عنوان می‌کند: گاهی بچه‌‏های محله به من مراجعه کرده‌ و درباره رشته‌های ورزشی از من سوال می‌کنند.

من ‌ تا جایی‌که در توانم باشد آن‌ها را راهنمایی یا به افراد باتجربه معرفی‌شان می کنم. امیرحسین یک برادر هم  به نام ابوالفضل دارد که شاگردش نیز هست.

می‌گوید: همان‌طور که پدر‌م مرا در مسیر ورزش قرار دارد، من هم به برادرم در این راه کمک می‌کنم.در پایان امیرحسین از اساتیدش چون مظاهری و عبداللهی، محمدی و دادمند که در این راه او را یاری رساندند، تشکر می‌کند.

* این گزارش یکشنبه، ۲۸ اردیبهشت ۹۳ در شماره ۱۰۳ شهرآرامحله منطقه ۴ چاپ شده است.