مهلا ایمانی| سیدهطاهره زارعی، بانوی پرتلاش محله رده مشهد است که دغدغه رشد و تعالی فرهنگیمذهبی همسایگان را در ذهن داشته و دارد؛ البته دغدغه او در سطح ذهن و فکر محدود نمیشود و او با یک وقف ماندگار، جامه عمل به برنامههای خود میپوشاند.
فرماندهی بانوان پایگاه بسیج مسجد محله و خدمت در بارگاه منور حضرت ثامنالحجج(ع) و همچنین تدریس در کلاسهای قرآن و مذهبی از دیگرفعالیتهای این بانوی پرکار است که البته خودش همه اینها را از توفیق خدا و همکاری و همیاری همسرش میداند.
هیئت بانوان محله فروزانفر در سال ۷۰ بانام هیئت چهاردهمعصوم (ع) تاسیس شد؛ هیئتیکه برگزاری هرهفته دعای کمیل و مراسم دهه اول محرم و دهه آخر صفر ازجمله برنامههای آن بوده است.
خانم زارعی، مسئول این هیئت میگوید: مراسمهای هیئت بهطور دورهای در خانه اهالی محل برگزار میشد. این روال ادامه داشت تا سالی که هوا خیلی سرد شد؛ برای برگزاری مجلس امامحسین(ع) قرار بود طبق روال به خانه یکی از همسایهها برویم.
وقتی که رفتم، پدر پیر آن خانه را دیدم که عصازنان بیرون میآید تا خواهرها به داخل خانه بروند و مراسم برگزار شود؛ دیدن این صحنه برای من خیلی ناراحتکننده بود که پیرمرد در هوای سرد به بیرون برود تا ما مجلس امامحسین(ع) را برگزار کنیم.
در همانلحظه جرقه درستکردن یک حسینیه در ذهن خانم زارعی زده شد. همان روز در جلسه این مسئله را مطرح میکند و قرار میشود هر نفر مقداری پول بدهد تا با کمک هم زمینی بخرند و حسینیهای احداث کنند.
اوایل ازدواج خانهای در فروزانفر خریدند. رمضانعلی احمدیمقدم، همسر بیبیزارعی این خانه را بهعنوان مهریه به همسرش بیبیطاهره زارعی میبخشد؛ خانهای که علاوهبر سکونت اعضا، محفلی بود برای برگزاری جلسات قرآن و مراسم شبهای احیا.
خانم زارعی میگوید: بیست سال در آن خانه بودیم و بعد به چهارراه برق نقلمکان کردیم. تصمیم گرفتم خانه را بفروشم. ازطرفی تلاش برای خرید زمین و احداث حسینیه با مشکل مواجه شد و هزینه خرید زمین با پولی که از مردم جمعآوری شد، همخوانی نداشت.
زارعی که اکنون هدفی جز ایجاد حسینیه نداشت، به فکر وقف مهریه خود میافتد؛ یعنی همان خانهای که همسرش به او داده بود. او میگوید: موضوع وقف خانه فروزانفر را با همسرم مطرح کردم. خوشبختانه موافقت کرد و من هم خانه را وقف حسینیه کردم و ازآنپس، خانه فروزانفر، حسینیه چهاردهمعصوم(ع) شد.
افتتاح حسینیه با سالروز شهادت دختر سهساله ابیعبدا... در پنجم صفر سال ۸۷ مقارن بود. یک محله بود و یک حسینیه که هیچ نداشت. بانوی واقف گزارش ما، در ادامه میگوید: قرار شد هر کس از خانه روفرشی بیاورد تا حسینیه را برای مراسم آماده کنیم.
روز بعد که به حسینیه آمدم، همهچیز بود؛ از فرش و پرده و استکان گرفته تا چای و قند و مابقی چیزها. اینجا اکثر مردم وضعیت مالی خیلی خوبی ندارند؛ اما همتهای خیلی بزرگ و همچنین ارادههای قویتری دارند.
مردم محله ما هم حمایتهای مالی میکنند و اگر توان کمک مالی نداشته باشند، در بخش دیگری کمک میکنند، مثلا مردها برای کمک میآیند.
خانهای که ۷۵ متر بیشتر نداشت، اکنون حسینیهای شده است برای هیئت چهاردهمعصوم (ع).
با وقفکردن این حسینیه تنها هیئت خواهران محله سرپناهی برای خود پیدا کرد
حسینیهای که در آن خانم زارعی و دیگرخانمهای محله کار خود را تنها به برگزاری دعای ندبه و مراسمهای مذهبی خلاصه نکردهاند، بلکه با کمکهای مردمی برای تازهعروسها جهیزیه درست میکنند و درصورت نیاز به مشاوره، به افراد کمک کرده یا به مرکز مشاوره معرفی میکنند.
خانم زارعی میگوید: با وقفکردن این حسینیه تنها هیئت خواهران محله سرپناهی برای خود پیدا کرد و هنوز هیئت برادران (متوسلین به حضرت علیاکبر علیهالسلام) در زمان مراسمها در خانه همسایهها بودند تا اینکه تصمیم گرفتیم طبقه بالای حسینیه را برای این هیئت درست کنیم؛ خوشبختانه با حمایتهای مردمی تابهامروز توانستهایم دوطبقه اضافه کنیم.
خانم زارعی تصمیم دارد طبقه سوم را به دارالقرآن اختصاص دهد و مهد قرآن را برای بچههای محله ایجاد کند.
این خانه از بیست سال قبل با قرآن مانوس بوده. بهگفته خانم زارعی تمام بچههای محل روزی شاگردان کلاس قرآن خانه او بودند و در این خانه قرآن را آموختهاند و اینک یکی از طبقات حسینیه درشُرف ایجاد دارالقرآن است.
بانوی واقف محله فروزان فر، وقف را صدقهای جاری میداند که تا آخر دنیا برکاتش شامل حال فرد میشود.
او میگوید: تازمانی که در این حسینیه مراسمی برگزار میشود، من و عزیزانی که در ساخت اینجا کمک کردهاند، از ثواب آن بهرهمند خواهیم شد و این چشمه خیروبرکت همواره میجوشد و جاری است.
* این گزارش یکشنبه، ۱۵ آذر ۹۴ در شماره ۱۷۹ شهرآرامحله منطقه ۴ چاپ شده است.