
امینی| ربابه رحمانی متولد سال ۱۳۶۱ در شمال کشور است. این حافظ کل قرآن حدود ۹ سال است که فعالیتش را در این زمینه شروع کرده و پیشرفتهای خوبی نیز در این مسیر داشته است.
شاید باور کردنش سخت باشد که این فعال قرآنی در نخستین سالهایی که تصمیم به فراگیری قرآن میگیرد، با وجود داشتن دو پسر، توانسته باشد در مدت دوسالونیم به آرزویش برسد و حافظ کل قرآن شود.
گفتگوی شهرآرامحله با این بانوی فعال قرآنی، جدا از کلاسهای مختلفی که در سطح منطقه ما و شهر مشهد دارد، به بهانه فرارسیدن ماه رمضان و بهار نزول قرآن انجام شده است.
پرکردن اوقاتفراغت، لحظههای تنهایی و حتی روزهای شاد زندگی برای آدمهای مختلف، متفاوت است؛ برخی افراد با خواندن کتاب، تماشای فیلم، رفتن به سفر، همصحبتی با دوستان و... تنهاییشان را پر میکنند و حافظان قرآن از جمله ربابه رحمانی با مرور آیات دلنشین قرآن، تنهایی و حتی غربتش در مشهد را پر میکند.
او متولد سال ۱۳۶۱ در شمال است، اما بنا به تقدیر و ازدواج با یک مشهدی، سالهاست که ساکن مشهد شده است. او درباره زندگی در شهری غیر از زادگاهش میگوید: سختی غربت به همجواری با امامرضا (ع) میارزد.
خانم رحمانی پس از حفظ کامل قرآن، تصمیم به گذراندن دورههای تجوید و قرائت قرآن میگیرد. او پس از گذراندن دورههای کامل تجوید و قرائت و گذشت سه سال از زمان حفظ کامل قرآن، تصمیم میگیرد آیات را در ذهنش تثبیت کند.
این حافظ کل قرآن با اشاره به اینکه مرور آیات قرآن تلنگری برای ذهن انسان است، میگوید: بارها شده که وقتی آیهای که از قبل معنایش را میدانستهام، مرور کردهام، مفهومی جدید از آن برایم روشن شده است.
رحمانی، افتخار تدریس رشتههای مختلف قرآنی را دارد و در اینباره توضیح میدهد: در کنار سعی در حفظ قرآن و تمرین برای تثبیت حفظیاتم، دورههای تربیتمربی رشتههای تجوید، روخوانی و مفاهیم را در سه دوره ششماهه در سازمان تبلیغات گذراندم و هماکنون در آموزشگاههای مختلف و در مقاطع راهنمایی و دبیرستان مدارس غیرانتفاعی، مشغول به تدریس هستم که این کار از میان سایر فعالیتهای قرآنی برایم جذابتر است.
این بانوی حافظ با بیان اینکه یاد گرفتن را همیشه دوست دارد، میگوید: یکی از حُسنهای مشهدی شدنم، فراهم شدن شرایط مناسب تحصیل در رشتههای قرآنی بود. بالاخره در شهرستانها امکانات مثل مشهد نیست. سال ۷۹ که ازدواج کردم، دیپلمم را گرفته بودم.
۶ سال بعد از تشکیل زندگی مشترک و با توجه به عشق و علاقهای که به فعالیتهای قرآنی داشتم، حفظ قرآن را شروع کردم. سال ۸۵ دو فرزندم یوسف و حسین سهساله و یکساله بودند و به همین دلیل برای پرداختن به علاقهام مسیر سختی در پیش داشتم، اما کمکها و حمایتهای همسرم، مسیر را هموار و کارم را آسان کرد.
خانم رحمانی برای گفتگو با ما رواق دارالاجابه حرم امامرضا (ع) را پیشنهاد میدهد. او در خلال صحبتهایش بهدنبال کسی میگردد و میگوید بیشتر قرارهای دوستان قرآنی ما اینجاست، چه بهتر از این؟ هم از معنویت حرم بهره میبریم و هم دوستیهایمان تازه میشود.
او یادآوری میکند: از خانوادهام دورم، اما خداراشکر دوستان خوبی در اینجا دارم.
«قرآن سخن خداست، باید باور کنی تا به روح و جانت بنشیند»؛ این را ربابه رحمانی بیان میکند و درباره علاقهاش به قرآن میگوید: به غیر از اینکه باید ساعاتی در روز را به تمرین برای تثبیت حفظیاتم بپردازم، واقعا به خواندن قرآن علاقه دارم و به یقین رسیدهام که در پناه قرآن است که خیلی از مشکلات و دغدغهها برطرف میشود. نقل شده است که: «قرآن ریسمانی از آسمان به زمین است که یک طرفش در دست خداست».
بنابراین مطمئنترین راه برای رسیدن به خدا، تمسک به قرآن و معنویت بخشیدن به زندگی است، ضمن اینکه تمام آیات قرآن آرامبخش است. این آرامشِ حاصل از آیات نورانی قرآن، به من در لحظهلحظه زندگی و ارتباط با همسر و فرزندانم بسیار کمک کرده است.
آرامشِ حاصل از حفظ آیات قرآن، در لحظهلحظه زندگی و ارتباط با همسر و فرزندانم کمکم کرده است
این بانوی فعال قرآنی ادامه میدهد: با پسرهایم که ده و دوازدهساله هستند، جدی رفتار میکنم. معتقدم پسرها جدای از مهر و محبت مادرانه، بیشتر به جدیت در تربیت نیاز دارند. آنها باید مسئولیتپذیر تربیت شوند تا در آینده با مشکل مواجه نشوند.
بعد دنباله سخنش را میگیرد و عنوان میکند: قرآن نیز به اصل اعتدال در هر امری اشاره دارد و بشیر و نذیر را در کنار هم میآورد، بنابراین نمیشود صرفا نیاز به محبت در کودکان را در اصول تربیتیشان گنجاند.
او معتقد است: انسان هرچقدر دانش برخورد با فرزند را داشته باشد و از دستورهای الهی برای تربیت صحیح فرزندان کمک بگیرد، باز هم کم است، اما احساس میکنم هرچه سن انسان بیشتر میشود و به پختگی فکری بیشتری دست پیدا میکند، رفتار سنجیدهتری خواهد داشت.
رحمانی که خود بهدلیل فعالیتهای قرآنیاش بانویی شاغل است، میگوید: اصل سرمایهگذاری یک خانم باید برای خانوادهاش باشد. لحظات خوب زندگی خیلی زود میگذرند، بنابراین خانمها وقتی خیلی درگیر کار شوند، روزی افسوس میخورند که چرا قدر لحظات خوب زندگی و در کنار خانواده بودن را ندانستهاند.
او بیان میکند: خانم خانه وقتی فراغ خاطر دارد، بیتردید روابط بهتری با همسرش برقرار میکند و این ارتباط خوب، بر تربیت فرزندان او نیز تاثیر مثبت میگذارد.
* این گزارش سه شنبه، ۲ تیر ۹۴ در شماره ۱۵۰ شهرآرامحله منطقه ۷ چاپ شده است.