رزیتا پُراتعلی در تولید قند و نبات با طعم‌ها و شکل‌های فانتزی و متفاوت فعالیت دارد و علاوه بر تولید محصولات جذاب، با برگزاری دوره‌های آموزشی، بانوان زیادی را نیز در این مسیر توانمند کرده است.
منطقه ۷
مهم‌ترین ورودی و سبزترین منطقه مشهد
قرار داشتن رباط و ایوان هشتصدساله طرق در منطقه ۷ نشان می‌دهد که این منطقه در طول تاریخ نقش پذیرایی از زائران حضرت‌رضا (ع) را برعهده داشته است. امروزه نیز بیش از ۶۰ درصد زائران و مسافران از این منطقه وارد مشهد می‌شوند. اهالی این منطقه در دهه آخر صفر با برپایی ایستگاه‌های صلواتی، نقش میزبانی را به شایستگی ایفا می‌کنند. قرار گرفتن پارک جنگلی طرق، منطقه گردشگری هفت‌حوض و باغ گیاه شناسی در منطقه ۷، این نقطه شهر را سبزترین منطقه مشهد کرده است. بازار‌های ۱۷ شهریور و اماکن اقامتی بخش دیگری از هویت گردشگری منطقه ۷ را شکل می‌دهد. باغ خونی، تپه نادری، کاروان‌سرای باباقدرت، آب‌انبار حوض برجی و بازار رضا (ع) ازجمله ظرفیت‌های هویتی این منطقه است. فرودگاه، نهاد‌های نظامی مانند نیروی هوایی، پدافند هوایی و پادگان‌های نظامی این منطقه را راهبردی کرده است. بوی مشمئزکننده کارخانه کمپوست در ورودی شهر، فراوانی زمین‌های رهاشده آستانه و مشکل سنددارشدن خانه‌ها از معضلات منطقه ۷ است. در مساحت ۴۷۴۲ هکتاری منطقه ۷ شهرداری مشهد ۲۵۷ هزار نفر زندگی می‌کنند.
حدود ۱۰ سال پیش بود که میان شلوغی‌های بازار و رفت وآمد زائران در خیابان ۱۷ شهریور نخستین جرقه‌های احداث مسجد الحمید زده شد. جرقه‌ای که حالا تبدیل به چراغی بزرگ برای روشنایی راه بازاریان شده است.
رضا شجیعی که قهرمان کشتی استان است، خانواده‌ای ورزشی دارد؛ خانواده‌ای که به‌واسطه مادرش اصل‌و‌نصبش به قومیت کُرد خراسان شمالی بر‌می‌گردد تا با کشتی و ورزش پهلوانی آن غریبه نباشد.
ربابه باشکوهی (بیرجندی)»، مدیر باشگاه فوتبال «ثامن‌الائمه (ع)» کسی است که با دست خالی، اما به نیت داشتن جوانان سالم در محله زندگی و شهرش برای جوانان کار می‌کند.
اگر گذرتان به بازار جنت افتاده باشد، حتما فرهنگسرای بهشت و بازارچه مشاغل سنتی آن را دیده‌اید، بازارچه‌ای که از مرحله طراحی تا اجرای آن را جواد نژادحسین برعهده داشته است.
طرق در تاریخ سکونتگاه‌های میان دو رشته‌کوه هزارمسجد و بینالود، حق آب و گل دارد. این روستای کهن، یکی از آبادترین مناطق دشت مشهد بوده است و محل اردوی سلاطین و امرا.
شهید کاوه مهربان بود و حین بازی لبخند از لبش محو نمی‌شد. همه را با اسم کوچک صمیمانه صدا می‌کرد، انگار که سال‌هاست آنها را می‌شناسد. او مانند سایر بازیکنان، رفتار می‌کرد و نمی‌شد تشخیص داد که فرمانده است.