در مسجد امام‌حسن‌مجتبی(ع) همان همدلی ایام دفاع‌مقدس حس می‌شود. بوی آبگوشت همه‌جا را پر کرده است. تهیه شام هر شب برای حدود هفتاد‌نفر از حافظان امنیت محله تبدیل به سنت این روز‌ها شده است.
محله زارعین که تا سال ۱۴۰۰ به‌واسطه قرارداشتن ایوان طرق در آن به محله «ایوان» معروف بود، بخشی از شهرک طرق است که تفکیک شد. نام ایوان از بنای ایوان یا مصلای طرق گرفته شده است که قدمتش دست‌کم به دوره تیموری برمی‌گردد. این محله به‌دلیل وجود زمین‌های زراعی وسکونت کشاورزان به «زارعین» معروف شده است.
رقیه خواجه‌بامری می‌گوید: تازه‌وارد بودیم و همه همسایه‌ها به ما لطف داشتند. عفت خانم خدا‌بیامرز از روی پشت‌بام خانه‌اش مادرم را صدا می‌کرد و می‌پرسید: «همسایه چیزی لازم نداری؟ کاری داری، بیایم کمک.»
حسین شبرنگی، بانی هیئت علی‌اکبر (ع) است و هر‌ساله در مناسبت‌های مختلف مذهبی در منزلش، مراسم عزاداری و سینه‌زنی برپا می‌کند. او را می‌توان قدیمی‌ترین ذاکر اهل‌البیت (ع) و مصیبت‌خوان محله زارعین دانست.
چند گروهند؛ عده‌ای که از همه پیرترند و سنشان به ۸۰ پهلو می‌زند گوشه‌ای نشسته‌اند، تماشاگرند و به اصطلاح خودشان، بازنشسته تیله بازی. مهم ۶۰ساله‌ها هستند که گرد و خاک می‌کنند.
اینجا در مسجد امام‌حسن (ع) محله زارعین ، بانوان دور هم جمع شده‌اند تا با شرکت در پویش پاک‌کردن زعفران و جمع‌آوری کمک‌های نقدی و غیرنقدی، به جبهه مقاومت و مردم ستمدیده لبنان و غزه کمک کنند.
خلیل شاه‌دوستی، کارگر نمونه‌ای است که سال‌ها از ساعت ۳ بامداد تا نزدیکی‌های ظهر، مسیری بدون خانه و رهگذر را رفت‌و‌روب می‌کند.
شب حادثه پدر و دختر در یک ایستگاه برای استراحت ایستاده بودند، اما در شلوغی جمعیت، پدر دخترش را گم کرده بود. به فکرش رسیده بود برای اینکه دخترش را پیدا کند، عکس او را به زائران پیاده نشان بدهد.