کارش تمام شده و حالا باید به محله‌شان برود. شهرک باهنر، انتهای خیابان حر، دوتا اتوبوس سوار می‌شویم تا به محلشان می‌رسیم. به کوچه‌ای می‌رسیم که محل زندگی احمد و ده‌ها کودک دیگر مثل خودش است.
محله شهیدباهنر که در شرقی‌ترین نقطه مشهد قرار دارد، در گذشته محل سکونت کارگران اراضی «خیابان» بوده و به همین دلیل به «قلعه‌خیابان» مشهور بوده است. اراضی خیابان، زمین‌های زراعی است که شاه عباس بعد از احداث خیابان مشهد، بيرون از دروازه شهر خريد، تا با آن زراعت و حاصلش صرف طعام رايگان زوّار حرم حضرت رضا (ع) شود.
جانباز شهید محمد‌حسین حیدری، علاقه فراوان به مراسم مذهبی داشت و همیشه بانی بسیاری از این مراسم بود یا به هر نحوی که کمکی از دستش برمی‌آمد، دریغ نمی‌کرد.
خانه مرحوم حیدری، فقط یک خانه قدیمی ساده در انتهای شهرک شهیدباهنر نیست، بلکه از وقتی هیئت انصار المحسن (ع) شکل گرفته، قلب تپنده محله محسوب می‌شود؛ یک حسینیه کوچک برای همه اهل محل.
مزار شهید محمدباقر علی‌دوست در‌میان بوستان طوبی در شهرک شهیدباهنر است، اما پرس‌و‌جو‌ها در‌باره صاحب سنگ مزار می‌گوید که اینجا کمترکسی از داستان زندگی شهید خبر دارد.
«تاجر آباد» شهرک شهیدباهنر از آن جا‌هایی است که حتما باید ببینید.اصلا انگار زندگی اینجا جور دیگری جریان دارد. چنین تفاوتی را حضور آدم‌هایی از قومیت‌های بلوچ، افغان و فارس رقم زده‌است.
حسن علی‌دوست‌حسین‌آباد از اولین تاکسی‌ران‌های پایین‌خیابان است، می‌گوید: آن زمان خیابان‌های پایین‌خیابان هنوز آسفالت نشده بود و مردم کنار پنج‌راه پایین‌خیابان می‌ایستادند تا گاری‌های اسبی، سوارشان کنند.
حمید طایی پنج‌سال پیش، یک تأسیساتچی پنجاه‌ساله بود، اما تصمیمش را برای شروع یک مسیر جدید گرفت. او کارش را رهاکرد تا دوتارساز شود.