از کوچه پله‌ نوغان فقط یک نام مانده‌ است

از وقتی مردم محلی به‌یاد دارند، نوغان ۱۴ با نام کوچه پله معروف بوده است؛ کوچه‌ای که هنوز آسفالت نشده بود، هفت پله خاکی داشت و با اجرای آسفالت، بیشتر حالت شیب‌دار پیدا کرد. آن‌طور که حاج‌آقای عصار از ساکنان قدیمی نوغان می‌گوید، زمین‌های این محدوده متعلق به ملاکی به‌نام امیر رضایی بود؛ کسی‌که کاروان‌سرای کوچه پله را اداره می‌کرد. با تقسیم‌بندی زمین‌ها، هرکسی قطعه‌ای را می‌خرد و کوچه‌ها با تابلو‌های نوغان نشانه‌گذاری می‌شوند.

از همه ساکنان قدیمی کوچه پله دو خانواده مانده‌اند که ربابه جان‌فدا با نود سال، پیرترین آن‌هاست. او از هفتاد سال قبل تا همین امروز، در همه دهه‌های اول محرم به‌یاد امام‌حسین (ع) شله نذری پخته و بین زائر و مجاور حرم پخش کرده است.

هنوز درخت شاتوت صدساله این کوچه بار می‌دهد؛ تا هرکس شیرینی توتش را چشید، خدابیامرزی نصیب مرحوم عباس گوشتی، قصاب قدیمی نوغان کند.

حاج‌آقای عصار آشنای خیلی‌ها در نوغان است. مرحوم پدرش روغن‌گیر این خیابان بود. او از دورانی می‌گوید که به‌جای مهمان‌پذیر، این کوچه دبستان و کاروان‌سرا داشت.

او از اکبر آبی هم یاد می‌کند و می‌گوید: از ساکنان این کوچه بود که به‌دلیل سقابودنش، مردم او را آبی صدا می‌زدند.