قهرمان پروری در مهرآباد

داستان، داستان دختران پرانگیزه، پرانرژی و ورزشکار همسایه ما در محله مهرآباد است. دخترانی پرشور که سرشان درد می‌کند در رشته‌های سخت ورزشی فعالیت کنند. آن‌ها گمشده‌شان را در ورزش ووشو پیدا کرده‌اند. انتخابی که مسیر زندگی‌شان را تغییر داده و زمینه‌ای برای موفقیت‌های ورزشی‌شان شده است؛ از کسب مدال  درمیدان‌های استانی تا راهیابی به میدان‌های کشوری و دروکردن مدال‌های خوش‌رنگ.

محل تمرین‌هایشان هم سالن ورزشی شهید سلطان‌زاده در محله مهرآباد است. سالنی که دختران باانگیزه و پرانرژی در آن مشغول تمرین ووشو هستند. دخترانی در رده نونهالان تا بزرگسالان که زیرنظر استاد باسابقه و دلسوزی آموزش می‌بینند. این دختران هر کدام به‌تنهایی می‌توانند نماینده‌ای برای سرزمینمان باشند و الگویی موفق برای آینده این خاک. در چهره تک‌تکشان می‌توان امید و روزهای خوب پیش رو را دید. با معصومه آل‌عامر، مربی جوان و شاگردانش گفت‌وگو می‌کنیم.

ووشو ترکیبی از ورزش‌های رزمی

اواخر شهریورماه امسال بود که دخترانی از مسابقات ووشو بانوان قهرمانی استان و کشور دست پر برگشتند. البته مسابقات در همین مشهد و در خانه ووشو برگزار شد. اما اینکه خروجی یک کلاس تا این حد پرثمر بوده ما را بر آن داشت تا به آن‌ها سر بزنیم و با این افتخارآفرینان و مربی‌شان بیشتر آشنا شویم. 

معصومه آل‌عامر، متولد 1367 ، بیش از 15سال  سابقه مربیگری ووشو دارد و در حال حاضر مربی درجه یک و داور درجه یک فدراسیون ووشو است

وقتی به سالن شهید سلطان‌زاده مهرآباد می‌رسم، تازه تمرینشان شروع شده است. مربی‌شان، معصومه آل‌عامر، متولد 1367 ، بیش از 15سال  سابقه مربیگری ووشو دارد و در حال حاضر مربی درجه یک و داور درجه یک فدراسیون ووشو است. همچنین 4سال متوالی مربی منتخب تیم جوانان و یک سال هم مربی منتخب تیم بزرگسالان استان خراسان رضوی برای اعزام به مسابقات  تیم ملی ووشو بوده‌است.

«ووشو ورزش بی‌نهایت زیبایی است و به نظر من ترکیبی از تمام ورزش‌های رزمی است.» آل‌عامر این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: ترکیبی از تکواندو به عنوان تکنیک‌های پا، بوکس به عنوان تکنیک‌های دست، کشتی، جودو و دفاع شخصی است. از این نظر ریشه بسیار متنوعی دارد و ورزش پرتحرکی است.

مربیگری، یعنی قهرمان‌پروری

با اینکه ووشو رشته ملی کشور چین است اما ورزشکاران ایرانی گاهی روی دست چینی‌ها بلند می‌شوند. نمونه‌اش می‌شود خواهران منصوریان که آل‌عامر از آن‌ها یاد می‌کند و می‌گوید: علاوه بر بانوان قهرمان، آقایان ووشوکار ایرانی هم دارای اسم و رسم هستند و روی دست چینی‌ها بلند شده‌اند.

آل‌عامر از هفده‌سالگی ووشو را انتخاب کرده و حاضر نیست با هیچ ورزش دیگری آن را عوض کند، یعنی همان سن و سالی که بیشتر شاگردانش دارند. مربیگری را آن‌قدر دوست داشته که دوران قهرمانی‌اش را تحت الشعاع قرار داده است. او مربیگری را «قهرمان‌پروری» معرفی می‌کند و جایگاهش را مهم‌ می‌داند. البته که در آن دوران چندین مقام کشوری به دست آورده و به اردوی تیم ملی هم دعوت شده است، هم در کونگ‌فو، هم در رشته دوومیدانی که آن ورزش را هم حرفه‌ای دنبال می‌کرده است. بعدها سبک‌های کونگ‌فو در رشته ووشو ادغام می‌شوند.

مربی باید پابه‌پای هنرآموز آموزش ببیند

بعضی شاگردانش چند سال و بعضی دیگر فقط چند ماه تعلیم دیدند و توانستند به موفقیت برسند. این یعنی مربی و آموزش خوبی داشته‌اند. آل‌عامر می‌گوید: تمرین به‌علاوه آموزش صحیح، همیشه ثمره خوبی دارد. وقتی خود من از خردسالی آموزش دیده‌ام، متوجه می‌شوم که هنرجویان چه آموزشی نیاز دارند.

 البته که استعداد هم خیلی مهم است. هنرآموز که وارد کلاس آموزش می‌شود، چند جلسه اول، او را زیرنظر می‌گیرم که بدانم چقدر استعداد و انگیزه دارد. یا مثلا قدرت دست و پاهایش چقدر است. بارها پیش آمده که بدون تعارف به خانواده هنرجو گفته‌ام فرزند شما استعداد این رشته را ندارد و بهتر است در ورزش دیگری یا زمینه دیگری وقت بگذارد. 

مربی درجه یک هستم ولی دلیل نمی‌شود اطلاعاتم را به‌روز نکنم و با اتکا به مدرک مربیگری، همان آموزش‌های همیشگی را به هنرجو ارائه کنم

دلم می‌خواهد اطلاعاتم به‌روز باشد برای همین مثلا در دوره استعدادیابی پیشرفته که در تهران برگزار می‌شد، شرکت کردم. مربی درجه یک هستم ولی دلیل نمی‌شود اطلاعاتم را به‌روز نکنم و با اتکا به مدرک مربیگری، همان آموزش‌های همیشگی را به هنرجو ارائه کنم. اصلا اگر مربی بخواهد نتیجه کارش را در افتخارآفرینی هنرجوهایش ببیند باید وقت و هزینه کند تا اطلاعاتش بیشتر شود.

طبق صحبت‌های او گویا فدراسیون ووشو در حمایت از ورزشکاران خوب عمل می‌کند و در بخش بانوان هم کم نمی‌گذارد. نایب رئیس فدراسیون ووشو زهرا ناطقی است که آل‌عامر رسیدگی و پیگیری‌های او را خیلی خوب می‌داند و می‌گوید: پیش آمده که برای حکم هنرآموزی از مشهد با خانم ناطقی تماس گرفته‌ام و خودش شخصا پیگیری کرده تا حل شود. فدراسیون در برگزاری مسابقات هم امکانات خوبی در اختیار ورزشکاران می‌گذارد. درکل فدراسیون خوبی داریم.

 عضو تیم استان و دارنده مدال طلای کشوری

 هنرجوهای این باشگاه می‌آیند و حلقه می‌زنند تا گفت‌وگو کنیم. اول سراغ دو شاگرد ارشد می‌روم. معصومه قطان‌زادگان اولین نفر است. متولد سال 1381   و دانشجوی رشته علوم ورزشی  می‌باشد. او ساکن بولوار شهید رستمی در منطقه6 است. هشت ساله بوده که مادرش او را برای مدتی کوتاه در کلاس ووشو محله‌شان ثبت‌نام می‌کند. شاید اوایل زیاد رغبتی نداشته اما به‌خاطر علاقه به استاد، دوره آموزشی را رها نمی‌کند. 

او می‌گوید: آن‌زمان بیشتر صحبت این بود که ورزش‌های رزمی برای پسرهاست و خیلی‌ها انگیزه‌ام را از بین می‌بردند ولی ووشو را رها نکردم و حالا با هیچ چیزی آن را عوض نمی‌کنم.

برای معصومه همه چیز از اولین مسابقه جدی می‌شود. همین که در مسابقه شرکت می‌کند، آن‌قدر لذت‌بخش بوده که تا همین لحظه ووشو را کنار نمی‌گذارد. در همان سال عضو تیم نوجوانان استان خراسان رضوی می‌شود و در مسابقات کشوری شرکت می‌کند. بعد از آن سه سال عضو تیم جوانان استان و در حال حاضر هم عضو تیم بزرگسالان استان است.

 او در مسابقات کشوری تابستان امسال که در مشهد برگزار شده مقام نخست وزن خود را کسب کرده است. او حالا آرزو دارد عضو تیم‌ملی شود و سپس مربیگری را آغاز کند. از نظر مربی‌اش معصومه دختر مهربان و دلسوزی است و در ورزش هم جدی، پرتلاش و رو به پیشرفت است.

در مجموع این ورزشکار  بیست ساله، قهرمانی در  پنج دوره مسابقات کشوری ووشو، مدال نقره در مسابقات کشوری کمربند طلایی و 18مقام استانی را کسب کرده است.

ووشو یعنی همه چیز

فاطمه پورکعبی و معصومه در همین دوره چند ساله تمرین و ورزش با هم دوست صمیمی شده‌اند. فاطمه که   متولد 1381 است، می‌گوید: واقعیت این است که آن روزهای اول حتی نمی‌دانستم این ورزش چیست، اما بعد از مدت کوتاهی خیلی علاقه‌مند شدم. اولین مسابقه استانی را خیلی زود شرکت کردم و بعد از کسب مقام دوم در نونهالان، انگیزه زیادی پیدا کردم. البته برای من همه چیز از سطح جوانان جدی‌تر شدچرا که سال1397 در مسابقات کشوری انتخابی تیم ملی جوانان آبادان سوم شدم.

در استان نمونه‌اش را نداریم که در سطح جوانان بانوان دعوت به اردوی تیم ملی شوند. فاطمه برای سال اول در سطح جوانان فوق‌العاده ظاهر شد

مربی فاطمه را جسور معرفی می‌کند. کسی که در مبارزه ترسی از حریف ندارد. خانم آل‌عامر می‌گوید: در استان نمونه‌اش را نداریم که در سطح جوانان بانوان دعوت به اردوی تیم ملی شوند. فاطمه برای سال اول در سطح جوانان فوق‌العاده ظاهر شد. متأسفانه بعد از آن کرونا شیوع پیدا کرد و برگزاری مسابقات را تحت‌الشعاع قرار داد. 

حالا فاطمه و معصومه باید در سطح بزرگسالان مسابقه  بدهند. او در مسابقات کشوری امسال در مشهد مقام نخست وزن خود را کسب کرده است.  همچنین در کل او شش دوره قهرمان مسابقات کشوری شده و 20 مدال طلایی استانی دارد و صاحب کمربند طلایی در مسابقات کشوری است.  او آرزو دارد قهرمان مسابقات آسیایی و جهانی شود. این را خیلی محکم می‌گوید که اراده خوبش را به رخ بکشد. برای او ورزش و ووشو همه چیز است.

قهرمانی با جوانمردی، هنر است

یلدا معصومی متولد 1388 است. او برنامه‌ای در تلویزیون می‌بیند و با ورزش ووشو آشنا می‌شود. مبارزه‌کردن را دوست دارد، این ورزش را هم مناسب آن می‌داند. او قبلا تکواندو کار می‌کرده اما جذب ووشو می‌شود چون به نظر او در این ورزش همه اعضای بدن تحرک دارند و تقویت می‌شوند، نه صرفا دست‌ها یا پاها. از پنج‌سالگی تکواندو کار کرده و دو سالی می‌شود که ووشوکار است. 

تک فرزند است و پدرش که قبلا رزمی‌کار بوده موافق ورزش رزمی اوست اما مادرش زیاد تمایلی ندارد یا حداقل اوایل نداشته است. هر چه بوده و هست الان یلدا قاطع می‌گوید که ورزش و هم‌زمان استاد خوب و مناسبی را پیدا کرده است.یلدا مقام دوم استانی را در مسابقاتی که  امسال در همین مشهد برگزار شد، کسب کرده است. 

در مسابقات کشوری در مشهد نیز همین چند ماه قبل دوباره مقام دوم را کسب می‌کند. او می‌گوید: بازی آخر را به حریف باختم. حریفم تجربه بیشتری داشت و پیروز شد. تکنیک او بهتر از من بود.از نظر استادش یلدا بسیار باادب و محترم است و در مسابقه هم جسور است. کسی که از مبارزه و شکست نمی‌ترسد. یلدا دوست دارد در این رشته بهترین باشد، یعنی درست و اصولی ووشو را دنبال کند و فقط به فکر قهرمانی نیست. البته که درباره جوانمردی در مسابقات هم صحبتی می‌کند و مشخص می‌شود مثل تمامی رقابت‌ها، در این ورزش هم گاهی مبارزه ناجوانمردانه وجود دارد که یلدا از آن بیزار است.

از رقابتی‌بودن ووشو لذت می‌برم

آرزو صفری حدود هشت‌سال می‌شود که ورزش ووشو را شروع کرده است. استعداد او در مدرسه توسط معلم ورزشش کشف می‌شود و حالا 15 سال دارد. معلم او که خودش رزمی‌کار بوده به آرزو و والدینش توصیه می‌کند که ورزش رزمی را دنبال کند. او می‌گوید: از رقابتی بودن مبارزه در این ورزش لذت می‌برم. 

اوایل پیش همان معلم ورزش تمرین می‌کردم و بعد به خانم معرفی شدم.آرزو آن‌قدر شوق و ذوق داشته که فقط پس از یک هفته آموزش در مسابقات حاضر می‌شود و بر حریفان غلبه می‌کند و رتبه نخست را در رده نونهالان و در مسابقات استانی به دست می‌آورد. آن هم تنها با یک فن که به آن مسلط بوده است. 

او مقام نخست مسابقات کشوری را در رده نونهالان و حالا در مسابقات اخیر مشهد در رده سنی جوانان، مقام نخست کشوری را کسب کرده است

آل‌عامر می‌گوید: آرزو استعداد خوبی دارد قبل از اینکه شاگردم بشود در هر مسابقه‌ای که می‌رفتیم، می‌دیدم که آنجا حاضر و مشغول مبارزه است.او مقام نخست مسابقات کشوری را در رده نونهالان و حالا در مسابقات اخیر مشهد در رده سنی جوانان، مقام نخست کشوری را کسب کرده است. 

در یک کلام چکیده افتخارات او، قهرمانی در سه دوره مسابقات کشوری ووشو،کسب مدال برنز مسابقات کشوری کمربند طلایی و 12 دوره ایستادن بر سکوی نخست قهرمانی استان و آویختن گردن آویزهای طلایی و کسب شش مدال نقره استانی است.خواسته‌اش قهرمانی در مسابقات آسیایی و جهانی است. مربی هم درباره او می‌گوید که اراده و پشتکار خوبی دارد و به‌زودی در رده جوانان هم افتخارآفرینی خواهد کرد.

دهه‌نودی‌های آینده‌دار

هستی مهرزاد متولد 1390 و دختر معصومه آل‌عامر است. پرانرژی و خنده‌روست. تشویق‌های مادر باعث شده است که در مسابقات مختلف موفق باشد. البته که گویا ورزش در ژن او نهفته بوده است. پدربزرگش فوتبالیست و مادرش هم که مربی ووشو است. او در مسابقات کشوری اخیر مقام دوم را کسب کرده است. در کل، او دو مدال نقره کشوری  و سه مدال طلا و نقره استانی در کارنامه ورزشی‌اش دارد.

غزل کهن‌شریف متولد 1391 و ساکن محله مهرآباد است. او آن‌قدر انگیزه و استعداد دارد که فقط با دوماه آموزش به مسابقات رفته و افتخار کسب کرده است. با اینکه ریزنقش است اما به قول مربی، از لحاظ جسمانی یعنی قدرت بدنی و انعطاف بسیار خوب است.مقام اول استانی و مقام اول کشوری ووشو هم از افتخارات اوست.

« او در آینده موفق می‌شود و حتما افتخارآفرین خواهد بود.» این را مربی‌اش می‌گوید و خبر می‌دهد که قرار است غزل در مسابقات المپیاد ورزشی دانش‌آموزی هم شرکت کند.

قهرمان خوش‌اخلاق و خنده‌رو

مهدیه‌سادات نوعی متولد سال 1384 و ساکن محله مهرآباد است. او دو سالی می‌شود که وارد کلاس‌های آموزشی ووشو شده است، یعنی از روزی که خانم آل‌عامر به محله مهرآباد آمده است. مهدیه از سنین خردسالی عاشق ورزش رزمی بوده اما خانواده‌اش مخالفت می‌کرده‌اند. در نهایت وقتی به کلاس‌های ووشو می‌آید، این خانم آل‌عامر است که خانواده‌اش را راضی می‌کند.

مربی درباره مهدیه می‌گوید: دختر خوش‌اخلاق و خنده‌رویی است، علاوه بر این، قدرت بدنی و انگیزه خوبی دارد. مهدیه در دو سمت تلاش زیادی کرد. یکی تمرین و کسب مهارت و دیگری راضی کردن خانواده برای ادامه دادن ورزش رزمی. امسال اولین دوره مسابقات کشوری بود که مهدیه شرکت کرد و توانست مقام دوم را کسب کند.

ورزش برای او اعتماد به نفس هم به ارمغان آورده است. مهدیه علاوه‌بر کسب جایگاه قهرمانی در این ورزش، قصد دارد در آینده مربیگری را هم برعهده بگیرد. مربیگری نوجوانان و جوانانی مثل خودش.

ورزش همراه با آموزش‌های اخلاقی

محمدعلی پورحسن، مسئول باشگاه شهید سلطان‌زاده در مهدیه مهرآباد، است. این سالن بیش از دوسال است که فعالیت خود را شروع کرده و کلاس‌های ورزشی بسیاری داخل سالن دارد. پورحسن خبر از برگزاری کلاس‌های کشتی، جودو، کاراته، کبدی و... می‌دهد. او می‌گوید: در محدوده محلات مهرآباد و پورسینا سالن و فضای ورزشی به‌ویژه برای بانوان کم است.

او درباره برگزاری کلاس‌های ووشو هم می‌گوید: ما در این مجموعه نگاهمان علاوه‌بر قهرمانی، اخلاق در ورزش هم بوده و هست. بر این مبنا سراغ خانم آل‌عامر رفتیم که علاوه بر سابقه درخشان مربیگری و قهرمانی، شاگردانش در زمینه آموزش‌های اخلاقی هم سرآمد هستند.