قهرمانی سبک زندگی‌ فرشید عمارلو است

نویسنده

سمیرا شاهیان

مسیر ورزشی فرشید عمارلو، کاپیتان تیم ملی ایران در رشته فانکشنال‌فیتنس، مثل بیشتر ورزشکاران پر از فراز و فرود بوده است؛ از مخالفت خانواده تا نبود تجهیزات در سالن‌های ورزشی، اما او با قدرت پشتکار به قهرمانی رسید.

از آن‌دست ورزشکارانی است که راه خود را نه از خانواده ورزشی و سالن‌های مجهز، بلکه با سرسختی و پافشاری روی علاقه‌اش پیدا کرده است. مسیر فرشید عمارلو، کاپیتان تیم ملی ایران در رشته فانکشنال‌فیتنس، مثل بیشتر ورزشکاران پر از فراز و فرود بوده است؛ از مخالفت خانواده تا نبود تجهیزات در سالن‌های ورزشی، اما پشتکار، مثل همیشه معجزه کرده و او را به قهرمانی رسانده است.

این کارشناس‌ارشد رشته فیزیولوژی ورزشی که حدود یک ماه پیش، قهرمانی آسیا در عربستان را به‌دست آورده است، از راه‌های رفته و نرفته‌اش می‌گوید.

مسیر خودم را رفتم

سنگ بنای موفقیت او مثل همه کسانی که زود راهشان را پیدا می‌کنند، از نوجوانی گذاشته شد، ولی نه‌چندان ساده و راحت؛ «پدرم سرسختانه مخالف فعالیت من در ورزش بود. او می‌خواست مهندس شوم، ولی من رشته تربیت‌بدنی را دوست داشتم. همین که در دبیرستان هم ریاضی فیزیک خواندم، به اصرار خانواده‌ام بود.»‌

این ورزشکار ساکن محله فرهنگیان درباره آغاز مسیر خود می‌گوید که علاقه‌مند به فوتبال بوده است؛ «یک برادر و سه خواهر دارم و درمیان آنها تنها کسی که در خانواده ورزش می‌کرد، من بودم. در دبیرستان خیلی به فوتبال علاقه داشتم و در رده امید، عضو تیم‌های فوتسال فرش‌آرا بودم، ولی کم‌کم به این باور رسیدم که تنها چیزی که در فوتبال به آن توجه نمی‌شود، استعداد است و به آمادگی جسمانی رو آوردم.»

وقتی پدرم من را باور کرد

جوانی که امروز نامش در‌میان قهرمانان رشته کراس‌فیت است، پس‌از دریافت دیپلم، در رشته تربیت‌بدنی دانشگاه پیام نور قبول شد و درسش را طی شش ترم به پایان رساند. پس از آن در سربازی، برای کنکور کارشناسی‌ارشد درس خواند و در دانشگاه حکیم سبزواری، رشته فیزیولوژی ورزشی پذیرفته شد.

درباره این دوره زندگی‌اش می‌گوید: تحصیلاتم با علاقه‌ام همسو شده بود و، چون پیش‌تر بازیکن آقای مرتضی برگی‌زر (مربی فوتبال) بودم، پایان‌نامه‌ام را با همکاری تیم سفید‌جامگان مشهد به پایان رساندم. موضوعش تأثیر هشت‌هفته تمرین کراس‌فیت بر سطح آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال بود.

این ورزشکار حرفه‌ای اضافه می‌کند: هم به‌خاطر فوتبالی‌بودن و هم فعالیت در کراس‌فیت، به‌عنوان مربی بدن‌سازی تیم سفید‌جامگان در سال‌۱۴۰۰ انتخاب شدم و همکاری بازیکنان کمک کرد که این تیم از سطح سوپر‌لیگ استانی به لیگ دسته‌۳ کشور برسد. سال‌۱۴۰۱ آغازی دیگر برای فرشید بود؛ او توانست با کمک و همراهی باشگاه‌دار‌های مشهد، امکانات یک سالن ورزشی کراس‌فیت را کامل و تمرین برای پرورش هنرجویان این رشته را آغاز کند.

همین دوره، آغازی دیگر برای پذیرش موفقیت‌های او در خانواده‌اش بود؛ «پدرم وقتی موفقیت‌هایم را دید و تقریبا خاطرش جمع شد به آنچه می‌خواستم رسیده‌ام، گفت افتخار من هستی.»‌

کراس‌فیت در مشهد هنوز جای کار دارد

فرشید عمارلو سال‌۱۴۰۱ به عضویت تیم ملی در آمد و همان سال برای مسابقات کره جنوبی آماده شد، ولی برای او ویزا صادر نشد و از این رقابت جا ماند. سال بعد در انتخابی تیم ملی شرکت کرد و برای اعزام به مسابقات آسیایی ازبکستان نماینده استان در تیم ملی شد.

او درباره این مسیر می‌گوید: در هیچ رشته‌ای، کسی در تیم ملی ثابت نیست. هرسال انتخابی برگزار می‌شود و حضور دوباره‌ات بستگی به عملکردت دارد، اما وقتی برای سال‌ها بتوانی آمادگی‌ات را حفظ کنی، یعنی حرفه‌ای زندگی کرده‌ای و موقعیتت تثبیت شده است.

کراس‌فیت برای او فقط یک رشته ورزشی نیست، بلکه سبکی از زندگی است؛ رشته‌ای ترکیبی که آمادگی در پنج حوزه استقامت، قدرت، سرعت، انعطاف و مهارت را می‌سنجد.

او توضیح می‌دهد: در مسابقات کراس‌فیت هر روز چند «واد» داریم، یعنی تمریناتی که روزانه طراحی می‌شوند؛ گاهی دویدن و شنا، گاهی وزنه‌برداری، ژیمناستیک یا تمرینات استقامتی. یعنی باید در چند حوزه قوی باشی، نه‌فقط در یکی. به همین دلیل ورزشکاران این رشته از آماده‌ترین ورزشکاران دنیا هستند.

پدرم وقتی موفقیت‌هایم را دید و تقریبا خاطرش جمع شد به آنچه می‌خواستم رسیده‌ام، گفت افتخار من هستی

این مربی کراس‌فیت درباره امکانات سالن‌های ورزشی شهرمان در این رشته توضیح می‌دهد: استان ما در این رشته هنوز فاصله زیادی با شهر‌هایی مانند تهران دارد، اما با تلاش مربیان و ورزشکاران جوان، حالا هم چند باشگاه ورزشی با امکانات خوب در شهرمان فعال است که به ورزشکاران خدمات می‌دهد.

رؤیای جهانی‌شدن

کاپیتان تیم ملی فانکشنال فیتنس ایران پس از سال‌ها تلاش، یک هدف روشن دارد و بیان می‌کند: بعد از مسابقات آسیایی، آرزویم شرکت در رویداد جهانی «کراس‌فیت گیمز» است. این رقابت، هرسال برگزار می‌شود و آرزوی هر کراس‌فیتری است که جزو برترین‌های دنیا باشد.

فرشید با بیان اینکه کراس‌فیت محدودیت سنی ندارد و تا رده مثبت پنجاه سال هم برگزار می‌شود، می‌افزاید: این رشته پایانی ندارد. مثل یک اعتیاد سالم است. کسی که واردش می‌شود، دیگر نمی‌تواند آن را کنار بگذارد.

او این روز‌ها همچنین تمرکزش را بر پرورش علاقه‌مندان این رشته گذاشته است و می‌گوید: چند ورزشکار درکنارم تمرین می‌کنند که امید دارم آینده درخشانی داشته باشند. می‌خواهم به آنها نشان بدهم اگر باور و تلاش باشد، هر کاری شدنی است.

پدرم از خوشحالی نخوابید

عمارلو می‌گوید پدرش همیشه دوست داشت یکی از فرزندانش در‌میان فامیل و جمع‌های خانوادگی به‌عنوان کسی شناخته شود که به جایگاه‌های علمی و شغلی بالا رسیده است؛ فردی که نامش باعث افتخار پدر شود.

او تعریف می‌کند: وقتی قهرمانی آسیا را به دست آوردم، پدرم دو شب نخوابید. بار‌ها پیامک می‌داد و تلفن می‌زد. همان موقع فهمیدم آن حس غروری که همیشه دنبالش بود، بالاخره برایش اتفاق افتاد. حالا نه‌تنها با مدال‌هایم این افتخار را برایش رقم زدم، بلکه تصمیم گرفتم درسم را تا مقطع دکتری در تربیت بدنی ادامه دهم تا آرزوی قدیمی پدرم را به‌شکلی دیگر محقق کنم.

‌

می‌ترسیدم به جایی نرسد

علیرضا عمارلو، پدر کاپیتان تیم ملی فانکشنال‌فیتنس

فرشید در دبیرستان، ریاضی‌فیزیک می‌خواند و می‌توانست در رشته‌های مهندسی پیشرفت کند، اما علاقه‌اش به ورزش بیشتر بود. اول دنبال فوتبال را گرفته بود و بعد که دانشگاه قبول شد، سراغ آمادگی جسمانی رفت. ما هرچه تلاش کردیم او را از مسیر ورزش برگردانیم، نشد.

همه پدر‌ها و مادر‌ها نگران آینده فرزندشان هستند. من هم مثل بقیه پدرها، اول فکر می‌کردم این علاقه گذراست؛ یا دست‌کم دوست داشتم در ورزش، کشتی را دنبال کند. می‌ترسیدیم راهی که انتخاب کرده است، به جایی نرسد. چون خودم کار آزاد دارم، همیشه دلم می‌خواست پسرم از نظر شغلی، سر‌وسامان پیدا کند. برای همین همیشه به پسرم می‌گفتم دنبال کاری باشد که آینده و امنیت شغلی داشته باشد.

این رشته‌ها حمایت نمی‌شوند. پسر من سال‌ها شب و روز تمرین می‌کند، اما نه بیمه دارد، نه جایگاهی در استخدام‌های ورزشی

اما حالا که می‌بینم موفق شده است، به خودم می‌گویم باید زودتر به او اعتماد می‌کردم. البته گلایه‌ای دارم که شاید درد‌دل خیلی از خانواده‌های ورزشکاران باشد. این رشته‌ها در کشور ما حمایت نمی‌شوند. پسر من سال‌ها شب و روز تمرین می‌کند، اما نه بیمه و نه جایگاهی در استخدام‌های ورزشی دارد. از مسئولان انتظار دارم نگاهی جدی‌تر به این رشته‌ها داشته باشند. حالا هم فقط دعا می‌کنم موفق‌تر شود؛ چون می‌بینم برای علاقه‌اش از جان مایه می‌گذارد.

جسارت را یاد گرفتم

مهرداد معظمی، متولد ۱۳۷۹

قبل از آشنایی با آقا‌فرشید اصلا ورزش نمی‌کردم. وقتی در رشته تربیت‌بدنی قبول شدم، ترم اول فهمیدم از نظر آمادگی جسمانی ضعیفم؛ به همین‌دلیل دنبال رشته‌ای رفتم که بدنم را قوی کند. خیلی اتفاقی در یک باشگاه او را دیدم. اوایل از سخت‌گیری‌های آقا‌فرشید در تمرینات به گریه می‌افتادم، اما امروز می‌دانم همان سخت‌گیری‌ها باعث رشد من شد. الان ورزش برایم فقط علاقه نیست، مسیر زندگی‌ام است. آقا‌فرشید به من جسارت می‌دهد. او همیشه می‌گوید باید در سطح حرفه‌ای مسابقه بدهم تا ذهنم قوی‌تر شود.