فیلم‌سازی در محله و با بچه محل‌ها

حرف فیلم و فیلمساز که به میان می‏‌آید ناخودآگاه بهرام بیضایی، ابراهیم حاتمی‏‌کیا، مسعود کیمیایی و... در ذهنمان می‏‌نشینند؛ آدم‏‌هایی که به‌خاطر فیلم‏‌هایشان مشهور شدند، برای همین هم حالا خیلی راحت توی ذهنمان تداعی می‏‌شوند. اما اگر از هنرمندان مشهور و معروف بگذریم به افرادی می‏‌رسیم که هنوز در حال بالارفتن از پله‏‌های موفقیت هستند.

مردم نه آن‏‌ها را می‏‌شناسند و نه از فیلم‏‌هایشان چیزی می‏‌دانند، برای همین وقتی سراغشان می‏‌رویم سوالات زیادی آماده می‏‌کنیم؛ اینکه چطور در خانواده‏‌ای غیرهنری یک هنردوست متولد می‏‌شود و راهش را برای رسیدن به اهدافش ادامه می‏‌دهد؟ چه آدم‏‌هایی در این راه بر او تاثیرگذار بوده‏‌اند و چه کسانی برایش مهم هستند و... .

مستندساز بسیار جوان محله وحید مشهد طوری به همه سوالاتمان پاسخ می‏‌دهد که امید و انرژی در میان حرف‏‌هایش موج می‏‌زند.  با وجود اینکه از مشکلات کارکردن در مشهد و کمبودهای این شهر در زمینه فیلمسازی و ...آگاه است، امیدوارانه به ادامه کارش نگاه می‏‌کند و یقین دارد که موفق می‏‌شود.

ما هم مثل او آرزو می‏‌کنیم روزی برای دیدن فیلم‏‌هایش جای خالی در سینماها وجود نداشته باشد. در گفتگوی کوتاهی که با فیلمساز جوان محله‌مان انجام می‏‌دهیم، سعی می‏‌کنیم حرف را به ویژگی‏‌های محلی کارش بکشانیم.

بدون شک آدم‏‌های زیادی در محله‏‌های ما هستند که فکر می‏‌کنند فیلم ساختن کار افراد خاصی است. شاید آن‌ها با خواندن این مطلب به جای خیال‌پردازی از جا بلند شوند و دنبال جایی برای عملی‌کردن آرزوهایشان بروند.

مطلب مرتبط کشمیری با «یک دو سه» به جشنواره فیلم اصفهان رفت

عشق فیلم و کارگردانی

یدالله زاده متولد سال ۱۳۷۴ است و دانشجوی رشته عمران، جوانی «عشق فیلم و کارگردانی» که با وجود سن و سال کمش سال‏‌هاست در این عرصه فعالیت می‏‌کند. او عضو بسیج هنرمندان مشهد و دانشجوی رشته معماری است.

یدالله زاده از سال‏‌ها پیش یعنی زمانی که دانش‏‌آموز بوده، وارد گروه‏‌های تئاتر شده و حالا چند سالی است با تشکیل گروه «هیراد» در زمینه فیلمسازی در محله به‌طور جدی فعالیت می‌کند، گروهی که بیشتر از هم‏‌محله‏‌ای‏‌ها تشکیل شده و قرار است در همین محله هم فعالیت کند.

برای من تئاتر پله پرتابی بوده برای واردشدن به هنر فیلمسازی

در دوران دبیرستان با تلاش‏‌های رضا ناصری مربی تئاترش و به دست آوردن مقام اول در تئاتر و نمایشنامه‌نویسی وارد عرصه جدی‌تری می‏‌شود. «صدای من کجاست» اولین تئاتری است که به‌صورت حرفه‏‌ای در آن کار می‏‌کند، این در حالی است که تاکنون در ۱۲ نمایش نقش داشته، «خاک سبز» یکی از کار‌های برجسته اوست که می‏‌گوید: «برای من تئاتر پله پرتابی بوده برای واردشدن به هنر فیلمسازی. در مدتی که تئاتر کار می‏‌کردم تجربه‏‌های زیادی به دست آوردم.»

فیلمساز جوان محله ما با شروع به ساخت اولین فیلمش با عنوان «آرزو تا واقعیت» حرف‌هایش را ثابت کرده و به همه نشان داده امکانات کم بهانه خوبی برای بیکار نشستن و غر زدن نیست، کسی که بخواهد کاری انجام دهد آن را انجام می‌دهد.

«آرزو تا واقعیت»

«آرزو تا واقعیت» یک تله فیلم است از زندگی پسربچه‏‌ای که سرطان خون دارد و آرزویش آتش‌نشان‌شدن است و در عین حال در خانواده‏‌ای بی‏‌احساس زندگی می‏‌کند. دغدغه‏‌های این پسربچه تازمانی‌که یک پرستار در زندگی‏‌اش پیدا می‏‌شود، ادامه دارد و بعد از ورود او روال زندگی‏‌اش عوض می‏‌شود. موضوع این فیلم اجتماعی است که با هدف افزایش امید به زندگی ساخته شده است. محمدیدا...زاده که تلاش‌های زیادی برای گرفتن مجوز این فیلم کرده بود، حالا فیلم در مرحله تدوین و موسیقی به سر می برد.

سخت‌ترین بخش، کارهای اداری بود

مدت زیادی برای گرفتن مجوز فیلم آرزو تا واقعیت دوندگی کردم. کارهای اداری سخت‌ترین بخش کارم بود اما از آنجا که به ساختن این فیلم اصرار داشتم با همه سختی‌هایش موفق شدم مجوز ساخت آن را بگیرم.

به تیمی که با هم کار می‏‌کنیم افتخار می‏‌کنم. تیم ما بسیار جوان، پر انرژی و تلاشگر است. علاوه براین خودمان به‌تنهایی کارها را انجام می‌دهیم و حتی فیلم « آرزو تا واقعیت» را با همکاری همین گروه با هزینه شخصی ساخته‌ام.

انگیزه‌ام رفتن به جشنواره است

یکی از انگیزه‏‌هایم برای ادامه کار شرکت دادن فیلم در جشنواره فیلم فجر است، اگرچه اکنون در حال آماده‌کردن فیلم برای ارسال به جشنواره هستم، می‌دانم کار بسیار سختی در پیش دارم و رفتن به جشنواره هم بسیار سخت است. با این حال تلاشم را می‌کنم. اسپانسر نداشتن مهم‌ترین مشکل ماست که البته از ضعف‌های کار در مشهد محسوب می‌شود؛ چراکه هیچ شرکت و ارگانی تمایل به اسپانسر شدن ندارد.

به خودم نمره ۶۰ می‌دهم

محله‏‌ام را به‌دلیل اینکه می‌توانم پیاده از منزل تا حرم امام رضا(ع) بروم، دوست دارم برای همین هم خیلی وقت‏‌ها این کار را می‏‌کنم. این کار به من آرامش می‏‌دهد. بچه‏‌های محله ما استعدادهای خوبی دارند، می‏‌توان گفت پر از استعدادند، بعضی‏‌هایشان هم استعدادشان را هدر می‌دهند اما اگر به آن‌ها توجه شود، می‌توانند آینده بسیار خوبی داشته باشند. 

عوامل کار من از بچه‏‌محل‌هایم هستند. نویسنده، موسیقی‌دان، بازیگردان، چندنفر از بازیگرانم و... همگی بچه‏‌محل‏‌های خودم هستند. وقتی از او می پرسیم دراین سال ها چه نمره ای به خودت می دهی، می گوید: به خودم نمره بدی نمی‏‌دهم، از ۱۰۰ حداقل ۶۰ می‌دهم.

عوامل کار من از بچه‏‌محل‌هایم هستند. نویسنده، موسیقی‌دان، بازیگردان، چندنفر از بازیگرانم

فیلم از محله؛ تا به حال فکر نکردم

تا به حال به این سوال که آیا روزی برای محله‏‌ام فیلم می‏‌سازم با نه فکر نکرده‌ام، اما مصاحبه شما بهانه‏‌ای است برای اینکه در این‌باره فکر کنم. شاید یک روز این کار را بکنم. شاید خنده‌تان بگیرد، اما نیت کرده‏‌ام در مشهد بمانم و کارکنم.

شاید برخی فکر کنند گفتن این حرف برایم زود است اما من آینده را می‌بینم و عشقم به کار را، پس دلیلی ندارد در این راه حرفه‌ای نشوم. این شهر احتیاج به فیلمسازان حرفه‌ای دارد، موضوعی که خیلی از هنرمندان از نبود آن رنج می‌برند.

یکی از اولین هدف‏‌هایم این بوده که در مشهد بمانم و هنر فیلم این شهر را رونق دهم، همچنان که اگر هنرمندان دیگر هم می‌ماندند الان وضعیت ما خیلی بهتر بود.

تشکر از  مادر صبورم

مادرم در یکی از صحنه‏‌های آتش‏‌سوزی فیلم حضور داشت و با دیدن این وضعیت از حال رفت و کارش به بیمارستان کشید. از او به خاطر صبور بودنش هم تشکر می‏‌کنم و هم عذرخواهی. او در ادامه حرف‌هایش بیان می‌کند: هنر برای من مثل ویتامین است، من یک زمان به خاطر رشته تحصیلی‏‌ام که معماری است ویزیتور کارهای ساختمانی بودم اما به خاطر هنر از آن دست کشیدم. فکر می کنم اگر دوباره به چند سال قبل برگردم باز هم هنر را انتخاب می کنم.

حرف آخر

فیلم ساختن کار سختی است اما سخت‏‌تر از آن ناامیدانه زندگی کردن است. امید در زندگی من نقش مهمی دارد برای همین هم به جوان‏‌های هم‌سن‌وسالم توصیه می‏‌کنم همیشه امیدوارانه دنبال علاقه و آینده‏‌شان بروند به شرط اینکه مسئولان به آن ها میدان بدهند.

* این گزارش یکشنبه، ۱۹ آبان ۹۲ در شماره ۷۹ شهرآرامحله منطقه ۴ چاپ شده است.