پارس ۲۸، کوچه‌ای کوچک که ساکنانش قلبی بزرگ دارند

پارس‌۲۸ آخرین و کوچک‌ترین کوچه خیابان پارس است که به پارک کوهسنگی منتهی می‌شود. ساکنان آن سال‌هاست کنار هم زندگی می‌کنند، اما آنچه رابطه‌شان را از یک هم‌زیستی ساده فراتر برده، همسایگی با مسجد امام‌هادی (ع) است؛ مسجدی که به باور اهالی، برکت محله بهشتی است و باعث شده سنت‌های خوب همسایه‌داری در آن زنده بماند.

مطلب مرتبط قانون کوچه شهید فروزنده ۱۵؛ اول همسایه‌داری بعد کاسبی

راهنمای تحصیلی بچه‌ها

رمضانعلی اخروی‌مایوان، یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های کوچه است، او بازنشسته فرهنگی‌است و خیلی از پسر‌های کوچه زمانی شاگردش بوده‌اند. ازآنجاکه خوش‌برخورد و مشاوری دلسوز است، بسیاری از خانواده‌ها برای راهنمایی تحصیلی فرزندانشان به‌سراغ او می‌آیند.

آقا‌رمضانعلی درباره تغییرات سبک زندگی در سال‌های اخیر می‌گوید: از وقتی خانه‌ها آپارتمانی شده، همسایه‌داری هم تغییر کرده است. دیگر مثل قدیم نیست که بچه‌ها در کوچه بازی کنند یا مادر‌ها برای هم آش ببرند. امروز یا همسایه‌ها همدیگر را نمی‌شناسند یا روابط به سلام‌وعلیک‌های کوتاه خلاصه شده است. اما خوشبختانه وجود مسجد در کوچه‌مان باعث شده است هنوز هم پیوند عاطفی خاصی بین همسایه‌ها برقرار بماند.

او در ادامه می‌گوید: یادم است یک‌بار، مسجد برای برگزاری مراسم ماه رمضان از ما کمک خواست. همه دست به‌دست هم دادیم؛ از خانم‌های خانه‌دار گرفته تا مغازه‌دارها. انگار همه یک خانواده بودیم. او از علی مولایی به عنوان همسایه‌ای با‌اخلاق و خوش‌برخورد نام می‌برد.

کاسب بااخلاق

در‌میان همسایه‌ها، علی مولایی، لحاف‌دوز خوش‌برخورد کوچه، جایگاه ویژه‌ای دارد. مردی که لبخند همیشگی‌اش برای همه آشناست. علی‌آقا از آن افرادی است که امور مسجد را اولویت زندگی‌اش می‌داند، حتی وقتی سرش شلوغ است.

اینجا وقتی کسی مشکلی داشته باشد، حتی اگر به زبان نیاورد، باز هم همسایه‌ای پیدا می‌شود که جویای وضعیتش باشد

او توضیح می‌دهد: برای من، مسجد فقط یک مکان مذهبی نیست. خانه دلگرمی ماست. همسایه با همسایه‌اش خوش است و چه همسایگی‌ای بهتر از مسجد؟

مولایی با اشاره به نقش مسجد در حفظ همدلی می‌گوید: اینجا وقتی کسی مشکلی داشته باشد، حتی اگر به زبان نیاورد، باز هم همسایه‌ای پیدا می‌شود که جویای وضعیتش باشد. ما این چیز‌ها را در مسجد یاد گرفتیم؛ بنابراین مسجد فقط جای نماز نیست، جای رفاقت هم هست.

او آقای اکرمی را به‌عنوان بزرگ‌تر کوچه معرفی می‌کند.

خانه سبز کوچه

اروج‌علی اکرمی قدیمی محله است و نزدیک به پنجاه‌سال در همین کوچه زندگی می‌کند. خانه او پر از گلدان‌های رنگارنگ است و حتی بخشی از پشت‌بام را به باغچه‌ای کوچک تبدیل کرده است. همسایه‌ها می‌گویند هر‌روز جلو خانه‌اش را جارو می‌زند و عاشق پاکیزگی و زیبایی محیط است.

او می‌گوید: من از گل و گیاه انرژی می‌گیرم. فکر می‌کنم وقتی کوچه تمیز و سرسبز باشد، حال آدم خوب می‌شود.

اکرمی با لبخند ادامه می‌دهد: گاهی بچه‌های محله می‌آیند از من نام گلی را می‌پرسند. این خودش ارتباطی قشنگ ایجاد می‌کند، شاید مسئله کوچکی باشد، اما همین سؤالات کوچک، دل‌های ما را به هم نزدیک می‌کند.

او حدیثی از پیامبر اسلام (ص) نقل می‌کند که به همسایه‌داری اشاره شده است؛ «اگر می‌خواهید خداوند شما را دوست داشته باشد، امانتدار و راستگو باشید و با همسایگانتان به نیکی رفتار کنید» این یعنی همسایه‌داری فـــقط به نـــزدیـــکی خانه‌ها نیست؛ ارتباط قلبی مهم‌تر است.

* این گزارش سه‌شنبه ۱۶ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۰۹ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.