زندگی حسین آینه‌چی با ورزش تکواندو عجین شده است

عدد ۸ روی کمربند سیاه، نشان از سال‌ها تمرین، پشتکار، صبر و استقامتش دارد. حسین آینه‌چی، ورزشکار با‌سابقه رشته تکواندو در محله سعدآباد، سال‌ها‌ست که مربی و داور بین‌المللی این رشته است و تجربیاتش را در‌اختیار هنرجویان رشته قرار می‌دهد.

او بار‌ها در سنین مختلف به‌عنوان ورزشکار و مربی، مدال‌های مختلف استانی، کشوری و بین‌المللی کسب کرده است، اما افتخارش تدریس برای هنرجویان و ورزشکاران این رشته است.

مطلب مرتبط عمو ذوالفقارِ گودکشتیِ سعدآباد

احترام درس اول تکواندو

حسین‌آقا مربی و داور سرشناسی است و سال‌ها می‌شود که در همان محله خودشان یعنی سعدآباد به علاقه‌مندان این رشته آموزش می‌دهد و از محلات مختلف هنرجو دارد. شاگردانش رأس ساعت به سالن می‌رسند و بعد از ادای احترام دور تاتامی می‌نشینند تا کلاس شروع شود.

حسین‌آقا دوست دارد به محله‌ای که در آن بزرگ شده است و این رشته را آموخته خدمت کند. او متولد سال‌۱۳۴۸ در محله بالا‌خیابان مشهد است. خانواده او زمانی‌که شش‌سال داشته به محله سعدآباد و خیابان آبکوه نقل مکان می‌کنند و از آن زمان همین‌جا ساکن هستند.

چهارده‌سال داشت که با تکواندو آشنا شد. البته که پدرش ورزشکار بوده و سال‌های سال باستانی کار می‌کرده است، اما برادر بزرگ‌تر سراغ تکواندو می‌رود و حسین با همراهی او به این رشته ترغیب می‌شود.

ابتدا تکواندو برایش حکم بازی و سرگرمی را داشته ولی بعد‌ها می‌شود اولویت مهم زندگی‌اش. او تکواندو را به خاطر ضربات پا دوست دارد و می‌گوید: استفاده از پا در این رشته رزمی بیشتر است و همین باعث شد که جذب شوم.

البته تکواندو برای او تنها به ضربات و تکنیک‌های پا خلاصه نمی‌شود. در این رشته درس زندگی و احترام به بزرگ‌تر را هم می‌آموزد. حسین‌آقا می‌گوید: تکواندو رشته‌ای است که هنرجو ابتدا احترام را در آن می‌آموزد، احترام به بزرگ‌تر و پیشکسوت.

درست مثل درخت که هرچه رشد می‌کند، سرش پایین‌تر است، در تکواندو هم هر‌چه درجه ورزشکار بالاتر می‌رود، افتاده‌تر می‌شود و می‌فهمد که هنوز نکته‌های زیادی هست که باید بیاموزد. این عوامل و هزاران درس دیگری که در این رشته گرفتم، من را پایبند آن کرد.

مربی و داور بین‌المللی

هم‌زمان که به هنرجو‌ها تکنیک‌های مختلف را آموزش می‌دهد و اشکالاتشان را با صبر و حوصله رفع می‌کند از ادامه مسیر ورزشی‌اش می‌گوید و تعریف می‌کند که ۳۳‌سال پیش تصمیم گرفته است سراغ مربیگری و داوری این رشته ورزشی برود. علاقه‌اش به تدریس او را به این سمت سوق می‌دهد. او حالا مدرک مربیگری و داوری درجه یک کشوری دارد و توانسته کمربند دان ۸ را بگیرد.

حسین آقا می‌گوید: دیدن نونهالان و نوجوانانی که سراغ این رشته ورزشی می‌آیند و آموزش به آنها من را سر ذوق آورد. هم‌زمان با کسب مدال‌های استانی، آموزش را شروع کردم و دیدم علاقه بسیار به این کار دارم و بعد از آن بود که تصمیم گرفتم مربیگری و داوری را جدی دنبال کنم. در سال‌های اخیر توانستم مدارک بین‌المللی مربیگری و داوری درجه‌۳ و حکم کوکی‌وان را که بین‌المللی است، دریافت کنم. البته که جزو ممتحن‌های بین‌المللی هم هستم.

شناسایی استعداد ورزشی با کمک تخصص

حسین‌آقا هم‌زمان با گذراندن دوره‌های تخصصی مربیگری، تحصیلاتش را نیز در رشته تربیت‌بدنی ادامه می‌دهد و دکترای تربیت بدنی در گرایش مدیریت ورزشی دارد. تخصص به او کمک کرده است زمان ثبت‌نام، علاقه‌مندان را از لحاظ بدنی و توانایی‌های ورزشی آنالیز کند و در‌صورتی‌که مناسب این رشته هستند، آنها را بپذیرد.

تکواندو رشته‌ای است که هنرجو ابتدا احترام را در آن می‌آموزد، احترام به بزرگ‌تر و پیشکسوت

می‌گوید: تکواندو ورزشی المپیکی است و علاقه‌مندان می‌توانند درمقاطع سنی مختلف در مسابقات آن شرکت کنند. از آنجا‌که مسابقات با لوازم ایمنی کامل اجرا می‌شود، این رشته وجهه خوبی بین مردم دارد و از آن استقبال می‌شود. وقتی کسی برای ثبت نام به ما مراجعه می‌کند، ابتدا او را آنالیز و با او گفت‌و‌گو می‌کنم؛ اگر فیزیک بدنی و انعطاف لازم را نداشته باشد، به او توصیه می‌کنم هزینه و وقتش را صرف رشته ورزشی دیگری کند.

علاقه‌مندانی که سراغ رشته‌های رزمی می‌آیند، دوست دارند در مسابقات آن شرکت و مدال کسب کنند؛ اما اگر برای آن رشته مناسب نباشند، بعد‌از مدتی سرخورده می‌شوند و احساس ناامیدی می‌کنند. هدف من این است که به آن نقطه نرسند.

غم و شادی، خاطرات ماندگار داوری

هم‌زمان به هنرجویانی که روی تاتامی با هم مبارزه می‌کنند، تکنیک آموزش می‌دهد و هم نحوه مسابقه‌شان را قضاوت می‌کند تا آنها متوجه خطاهایشان روی تشک بشوند. حسین‌آقا حدود ۳۳‌سال پیش داوری این رشته را شروع کرده است و تجربیات بسیاری در این حوزه دارد.

او می‌گوید: داوران رشته‌های رزمی، خلاف سایر رشته‌ها مثل فوتبال، باید خودشان ورزشکار آن رشته باشند. به تکنیک‌ها و قانون مسابقات کاملا مسلط باشند و با دقت و ظرافت مسابقه بین ورزشکاران را رصد کنند و به آنها امتیاز دهند یا خطای آنها را بگیرند.

او خاطرات بسیاری از دوران داوری‌اش دارد و می‌گوید: همیشه در مسابقات یک برنده و بازنده داریم. زمانی که بازی‌های گروه سنی خردسال را قضاوت می‌کنم، با صحنه‌های غم و شادی زیادی روبه‌رو می‌شوم. یکی از شکست اشک می‌ریزد و دیگری از ذوقش روی پا بند نمی‌شود. همه این صحنه‌ها زیبا و به‌یاد‌ماندنی هستند.

درخشش در هیئت تکواندو و مسابقات مربیان

فعالیت حسین‌آقا در رشته تکواندو تنها به مربیگری و داوری ختم نمی‌شود. او از سال ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۸ در هیئت تکواندو استان مسئولیت چندین کمیته را به عهده داشته و در سال ۱۳۷۹ به عنوان رئیس هیئت تکواندو خراسان بزرگ انتخاب می‌شود و با همراهی سایر همکارانش موفق می‌شود خدمات ارزشمندی به تکواندو استان خراسان ارائه دهد و از طرف فدراسیون تکواندو به‌عنوان هیئت نمونه کشور انتخاب می‌شوند.

زمانی که بازی‌های گروه سنی خردسال را قضاوت می‌کنم، با صحنه‌های غم و شادی زیادی روبه‌رو می‌شوم

خودش می‌گوید: در کارنامه مدیریت ورزشی‌ام، دوسال ریاست هیئت تکواندو استان، چهارسال دبیری هیئت تکواندو استان، دوسال نایب‌رئیسی هیئت تکواندو مشهد و شش‌سال عضویت هیئت‌رئیسه هیئت تکواندو مشهد را دارم. با همکاری سایر اعضای هیئت، توانستیم سالن‌های هیئت را تجهیز و تاتامی تهیه کنیم.

علاوه بر این برای داوری کامپیوتر خریداری کردیم تا ضریب خطای داوری کاهش پیدا کند. با سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف همکاری می‌کردیم و توانستیم از سالن‌های آنها برای مسابقات مختلف استفاده کنیم. همه این فعالیت‌ها باعث شد به عنوان هیئت نمونه کشور انتخاب شویم.

حسین‌آقا علاوه‌بر مسئولیت‌هایی که در هیئت داشته به‌عنوان مربی تیم خراسان هم در مسابقات چند‌جانبه تاجیکستان سال‌۱۳۷۷ خوش درخشیده و در پایان مسابقات با جام قهرمانی به مشهد بازگشته است.

او می‌گوید: مسابقات مختلفی در سطح جهانی و در رشته تکواندو برگزار می‌شود که تنها مختص ورزشکاران نیست و مربیان هم می‌توانند در آن حضور داشته باشند. به‌جز مسابقات تاجیکستان دو سال متوالی نیز در مسابقات قهرمانی پومسه کشور در بخش دبیران هیئت‌های تکواندو سراسر کشور شرکت کردم و در سال‌های ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ موفق به اخذ مدال برنز و نقره کشوری شدم.

* این گزارش شنبه ۳۰ فروردین‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۵۹۹ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.