در جبهه عمو واکسی صدایم می زدند 
کارخانه نخریسی، غول ازپاافتاده صنعت مشهد 
قهرمان‌پروری در مسجد چهارده‌معصوم(ع)
منیره نصیری مربی رزمی‌کار با عشق به کودکان و نوجوانان، از سد نبود امکانات عبور کرده است. او می‌گوید: اول سعی می‌کنم مربی اخلاق بچه‌ها باشم، بعد مربی کاراته. همیشه به آنها یادآوری می‌کنم صبر و گذشت داشته باشند.
در مسجد چهارده‌معصوم (ع) محله فاطمیه در فضایی به دور از تجملات و حتی امکانات باشگاهی، بانویی کاراته‌کار با کمربند دان ۴ و مدرک مربیگری و داوری، ورزش را با نوای اذان درآمیخته است.
در این مسجد، فرش‌ها، زمین تمرین‌اند و به‌جز نبود تاتامی، آینه‌ای هم نیست تا بچه‌ها تکنیک‌های خود را بررسی و اصلاح کنند، اما عشق و علاقه همه این کمبود‌ها را جبران می‌کند؛ علاقه یک مربی به بچه‌هایی که به او به چشم یک دوست صمیمی نگاه می‌کنند.
۱۴ سال مربیگری در مسجد
منیره نصیری، یکی از مربیان موفق کاراته در سبک وادوریو است. او حدود چهارده‌سال است کلاس‌های ورزشی‌اش را در مساجد منطقه برگزار می‌کند. جرقه این مسیر، با چند شاگرد در مسجد جوادالائمه (ع) این محله زده شد، اما بعد‌ها کلاس‌هایش در مسجد چهارده‌معصوم (ع) در خیابان شهید‌ابراهیمی و مسجد شهید ابوذر غفاری در بولوار دوم رونق بیشتری گرفتند.
او می‌گوید: با شش‌هفت‌نفر شروع کردیم، ولی الان فقط در مسجد چهارده‌معصوم (ع) حدود شصت تا هفتاد‌شاگرد دارم. امکاناتی نداریم، نه آینه، نه کیسه بوکس، نه حتی تشک مناسب. روی فرش تمرین می‌کنیم، بااینحال شاگردانم در مسابقات کشوری و حتی بین‌المللی مقام آورده‌اند.
مسجد را بیشتر دوست دارم
به گفته نصیری، دلیل انتخاب مسجد، فقط کاهش هزینه خانواده‌ها نیست؛ «خیلی از والدین به‌خاطر امنیت فضای مسجد اجازه می‌دهند حضور بچه‌ها در کلاس کاراته ادامه‌دار شود. در‌کنار آن، بچه‌هایی داشتم که مقید به حجاب نبودند و اصلا نماز نمی‌خواندند. ولی بعد‌از مدتی حضور در کلاس، خودشان چادر خریدند و نمازخوان شدند.
یکی از شاگردانم می‌گوید در زمان رفت‌وآمد به کلاس کاراته و به دلیل علاقه‌ای که در دلش به وجود آمده است، چادر می‌پوشد. این کار او برای من از هر‌چیزی ارزشمندتر است. به همین دلیل مسجد را بیشتر از باشگاه دوست دارم.»
دلسوزی مادرانه
این مربی پرتلاش، ورزش را فقط وسیله‌ای برای قوی‌شدن بدن نمی‌بیند و می‌گوید: من اول سعی می‌کنم مربی اخلاق بچه‌ها باشم، بعد مربی کاراته شان. وقتی کودکی پا‌به‌پای آموزش‌های من بزرگ می‌شود، باید یاد بگیرد دست کسی را گرفتن زیباتر از ضربه‌زدن به اوست. خیلی وقت‌ها هنرجویان رزمی‌کار می‌خواهند با زور و تکنیکشان با دیگران مقابله کنند، ولی من همیشه به آنها یادآوری می‌کنم صبر و گذشت داشته باشند.
او از درددل‌های مادرانه‌اش می‌گوید: در منطقه‌ای کار می‌کنم که شاید بعضی خانواده‌ها نتوانند برای ورزش بچه‌هایشان هزینه زیادی بدهند. هر‌کدام از هنرجویانم اگر بخواهند در باشگاه ثبت نام کنند، دست‌کم باید ماهیانه ۵۰۰هزار تومان بپردازند، در‌حالی‌که در مسجد تقریبا یک‌پنجم این مبلغ را پرداخت می‌کنند.
نصیری با وجود داشتن مدرک لیسانس نرم‌افزار، هرگز دنبال کاری در زمینه تحصیلاتش نرفته است؛ «کارکردن در شرکت‌های خصوصی را دوست ندارم و مربیگری را با جان و دل انجام می‌دهم. حتی اگر درآمدم کمتر از شغل مرتبط با رشته تحصیلی‌ام باشد، عاشقانه آن را دنبال می‌کنم.»
او از شاگرد هشت‌ساله‌اش می‌گوید که روز‌های اول با گریه وارد زمین می‌شد، اما حالا کمربند قهوه‌ای دارد و با بچه‌های بزرگ‌تر مبارزه می‌کند و می‌گوید: اینجا می‌کوشم اعتماد‌به‌نفس بچه‌ها بالا برود. من از این چیز‌ها لذت می‌برم. اینکه یک بچه با من بزرگ و قوی شود، اخلاق و روحیه‌اش تغییر مثبت کند، از هر‌کاری مهم‌تر است.»
کاراته برای همه
در کلاس‌های نصیری، همه کنار هم تمرین می‌کنند؛ از بچه‌های چهار‌پنج‌ساله تا بزرگ‌سالان. او می‌گوید: تابستان‌ها کلاس خیلی شلوغ می‌شود و تعدادشان تا هشتاد‌نفر هم می‌رسد. آن موقع گروه‌بندی می‌کنیم، ولی همیشه سعی می‌کنم بچه‌ها با هم تعامل داشته باشند و یاد بگیرند کنار هم باشند.»
کلاس‌ها در مسجد چهارده‌معصوم (ع) سه روز در هفته برگزار می‌شود. بااینحال، نصیری فقط مربی نیست؛ «مامان دوم» شاگردانش است. کسی که نه‌فقط فنون دفاع شخصی را یادشان می‌دهد، بلکه به حرف‌هایشان گوش می‌کند و با آغوشی باز، پای صحبت‌هایشان می‌نشیند.
همیشه به ما امید می‌دهد
فاطمه‌سادات رحیمی، ۱۳ ساله
من حدود یک‌سال‌ونیم است کاراته کار می‌کنم. از‌طریق یکی از بچه‌های مدرسه با این رشته آشنا شدم. او در کلاس کاراته شرکت می‌کرد و من هم علاقه‌مند به ورزش‌های رزمی بودم. یک روز با او به کلاس رفتم تا فقط تماشا کنم، اما همان روز جذب فضای تمرین و اخلاق مربی شدم و تصمیم گرفتم ثبت‌نام کنم.
می‌کوشم اعتماد‌به‌نفس بچه‌ها بالا برود؛ اینکه یک بچه، اخلاق و روحیه‌اش تغییر مثبت کند، از هر‌کاری مهم‌تر است
از ابتدا با خانم نصیری کار کردم. ایشان نه‌تنها از نظر فنی مربی توانمندی هستند، بلکه از نظر اخلاقی هم تأثیر زیادی بر من گذاشتند. همیشه به ما امید می‌دهند، درباره راه‌حل مشکلات، روابط با خانواده با ما صحبت می‌کنند. با اینکه گاهی استرس زیادی داشتم، در مسابقات استانی و کشوری شرکت و مقام‌های خوبی کسب کردم. اگرچه امکانات مسجد خیلی محدود است، مربی‌ام باعث شده است هیچ‌وقت دلم نخواهد در باشگاه ورزشی ثبت‌نام کنم.
مربی‌ام الگویم است
الناز کدخدایی، ۱۴ ساله
سه سال است که در رشته کاراته فعالیت می‌کنم و در حال حاضر کمربند بنفش دارم. ورودم به باشگاه، با تشویق یکی از دوستانم آغاز شد که از محیط و شیوه آموزش در مسجد بسیار رضایت داشت. همان روز برای ثبت‌نام اقدام کردم و خیلی زود متوجه شدم که با وجود نبود امکانات مناسب و شرایط سخت، مربی آنجا یعنی سنسی نصیری با تمام توان برای پیشرفت ما تلاش می‌کنند.
تجربه شخصی من نشان داد که ورزش در محیطی غیر از باشگاه، مانعی برای رسیدن به موفقیت نیست. مربی ما با تمام توان و تعهد، کنار ما ایستاده و نقش الگویی واقعی را برای من ایفا کرده‌است. تاکنون موفق به کسب سه مدال طلای استانی شده‌ام و هدفم ادامه این مسیر تا رسیدن به بالاترین سطوح کشوری و بین‌المللی است.
* این گزارش یکشنبه ۲۴ فروردین‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۱۰ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
