امیدهای دختر کاراته‌کار

از همان هفت سال پیش تا همین امروز، بابت انتخاب رشته ورزشی‌اش ساز مخالف شنیده است؛ از طرف افرادی که اشتغال به ورزش‌های رزمی را برای دختر، نامناسب می‌دانند و می‌گویند این رشته‌ها با لطافت دخترانه جور درنمی‌آید.

مهسا پورعلی، هنرجوی کاراته از سالن ورزشی شهید ناصری در محله خواجه‌ربیع، گوشش به هیچ کدام از این حرف‌ها بدهکار نیست. او که هفده سال دارد و در هنرستان تربیت بدنی بابک درس می‌خواند، بنا ندارد تا رسیدن به مربیگری در سطح ملی و بین‌المللی، دست از تلاش بردارد.

مطلب مرتبط آلبوم پرافتخار دختر رزمی‌کار محله خواجه‌ربیع

- کاراته را چطور شناختی؟
پدرم قبلا کونگ‌فو کار می‌کردند. من هم به هنر‌های رزمی به‌ویژه کاراته علاقه‌مند شدم، اما پدرم به خاطر این نگرانی که مبادا آسیب ببینم، مخالف بودند. آن‌قدر اصرار کردم تا بالاخره راضی شدند.

- نگرانی پدر بجا بود؟
آسیب که زیاد می‌بینم. رشته رزمی است به هر حال، ولی آن‌قدر این رشته را دوست دارم که صدماتش برایم لذت‌بخش و تحمل‌پذیر است. البته استاد هم خیلی تأثیر دارد. از وقتی تحت نظر شیهان، فاطمه امینی در سالن شهید ناصری تمرین می‌کنم، آسیب دیدن‌هایم خیلی کمتر شده است.

- به جز پدرت، از طرف بقیه هم مخالفت شنیده‌ای؟
من در اطرافم زیاد دارم کسانی را که آیه‌یأس می‌خوانند و می‌گویند کاراته برای دختر‌ها خطرناک است، این رشته خشن است و با لطافت دختر‌ها جور نیست.

- نظر خودت چیست؟
لطافت ما دختر‌ها در ذاتمان است و لازم نیست به چیزی تظاهر کنیم. بیایید باشگاه، مهربانی دختر‌های رزمی‌کار را می‌بینید. همین‌طور در مسابقات، گریه‌هایشان موقع باخت خودشان یا دوستانشان. لازمه رشته ما این است که خودمان را در ظاهر، مقابل حریفمان جدی و سرسخت نشان بدهیم.

- از افتخاراتت بگو.
در مسابقات کشوری به میزبانی همدان، برنز گرفتم، در دو مسابقه استانی، دوم شدم و در مسابقات مجازی کاتا هم نقره را به دست آوردم.

- از نتایجی که کسب کردی راضی هستی؟
من به نیت گرفتن طلا در مسابقات شرکت می‌کنم. انتظارم از خودم خیلی بالاست، اما فضا و شرایط مسابقات به شدت روی توان فرد موثر است. وقتی مبارزه می‌کنی، از نظر جسمی خسته می‌شوی. شکست احتمالی دوستانت، گریه‌شان، چشم‌انتظاری خانواده برای گرفتن بهترین نتیجه، اینها روی نتیجه تأثیرمی‌گذارد.

- با این حساب از دوم شدن‌هایت لذت نبردی.
نه واقعا. لذت‌بخش نبود. برایم حکم باخت را داشت. در مسابقات همدان که به خاطر ناداوری، برنز گرفتم آن‌قدر ناراحت بودم که با خودم می‌گفتم وقتی برگردم مشهد، کاراته را می‌گذارم کنار.

- باشگاه رفتن و تحصیل در رشته پرتحرکی مثل تربیت‌بدنی، سخت به نظر می‌رسد.
بله، سخت است، اما کاراته، بخشی از زندگی من شده است و نمی‌توانم آن را ترک کنم. من شیفته مبارزه‌کردن‌و احترامی هستم که به طرف مقابل می‌گذاریم. این رفتار‌های درست، شخصیتمان را شکل می‌دهد.


* این گزارش یکشنبه ۶ آبان‌ماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۹۰ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.