نوشته های لیلا کوچک زاده در سایت مشهد چهره

نام عبدالحمید مولوی به عنوان باستان‌شناس در یونسکو ثبت شده بود و هر پژوهشگری که به خراسان می‌آمد، یونسکو نشانی منزلش در خیابان مولوی را به او می‌داد.

نیم قرن پیش، گردشگران خارجی خانه تاریخی مولوی‌ها را در خراسان و مشهد می‌شناخته‌اند. چون صاحبش عضو یونسکو بوده و هر مسافری که قصد سفر به خراسان را داشته، می‌توانسته مهمان خانه پلاک ۸۸ بشود.

ارزش سوادآموزی برای این دانش‌آموزان فلک‌شده یا چوب کف دست‌خورده یا مداد لای انگشت گذاشته، آن‌قدر زیاد است که هنوز که هنوز است، قدردان ملّایشان باشند و یک خدابیامرزی قرص و محکم نثارش کنند و بگویند که «از روی غضب نبود که چوب می‌خوردیم؛ که اگر کتک نمی‌خوردیم، درس یاد نمی‌گرفتیم.

همشهری کوچه بیستون مدعی است رکورددار رانندگی با خودروهای سنگین است.

محمد حشمتیان، دندان‌پزشک تجربی مشهدی، در روز ورود امام خمینی (ره) به ایران، پای تلویزیون، چیزی را می‌بیند که شاید فقط توجه یک دندان‌پزشک به آن جلب شود.

به گفته قدیمی‌ها، وقتی کسی می‌خواست آدرس خیابان تورج را بدهد، می‌گفت: کوچه «کمپوت شاداب»، چون کارخانه کمپوت نبش خیابان قرنی قرار گرفته بود.

به عقیده حاچی کفاش تمام مرده‌ها در سه‌شب چراغ‌برات آزادند و منتظر خیرات قوم و خویشان خود؛ خیراتی که هرکس به‌اندازه توانایی خود انجام می‌دهد.

نفسِ مادر جوان مشهدی در انفجار کرمان به شماره افتاده بود، اما قلبش سرِ ایستادن نداشت. همان قلبی که چند روز پس از این حادثه تروریستی در تن نوجوانی پانزده‌ساله در تهران تپشش را از سر گرفت.

کارخانه‌ای که ۷۰ سال، صدای سوتش، حس زندگی و تلاش در مشهد ایجاد می‌کرد، حالا آن‌قدر خاک خورده و سوت و کور است که حتی نمی‌توان بازسازی‌اش را تصور کرد.

محسن شهرستانی تعریف می‌کند: سال ۵۵ یا ۵۶ بود که برادرم سیدجواد، برای اولین بار ماهیان تزئینی و آکواریومی را به مشهد آورد.