سهم حجت الاسلام والمسلمین علی‌اکبر الهی خراسانی فقط در کلاس‌های درس و اتاق‌های بنیاد خلاصه نمی‌شود. در روایت‌های تاریخی شهر به‌خصوص در شکل‌گیری نخستین صندوق قرض‌الحسنه ایران در سال۱۳۴۲ نیز از او نام برده می‌شود.
دکتر جواد حدیدی با بورسیه دولتی به اروپا رفت. در سوربن رساله‌ای می‌نویسد که نامش را جاودان می‌کند. «اسلام از نظر ولتر» را آن سال دفاع می‌کند و دوباره به آغوش وطن برمی‌گردد.
ابوالقاسم بزرگ‌نیا، نوه آیت‌الله نجفی قوچانی که در ۹۰ سالگی هنوز اشتیاق به مطالعه و تحقیق و سیاحت در کتاب‌های شرق و غرب داشت، با تلاش و مطالعه مداوم در علم آمار آثار متعددی از خود به یادگار گذاشت.
مرضیه میررضایی می‌گوید: اولین ساختمان در مجاورت قبرستان گلشور بود اما هر بار قسمتی از آن نشست می‌کرد، از این‌رو مأمور به پیداکردن مکانی دیگر شدیم تا دوساختمان با کاربری آموزشی در انتهای سیدرضی معرفی به ما شد.
دکتر سیدمهدی صانعی چهره‌ای خستگی‌ناپذیر بود که حتی وقتی در سال۱۳۸۲ از خدمت در دانشگاه بازنشسته شد، به حکم ریاست دانشگاه با توافقی قراردادی به همکاری ادامه داد، اما فروردین ۱۳۸۴ در نهایت ناباوری تسلیم مرگ شد!
دکتر فاطمی پایتخت را به مقصد مشهد ترک می‌کرد و انگار دیگر هیچ کار دیگری در این دنیا نداشت جز همسایگی با سلطان خراسان. آن‌چنان که هرجا می‌نشست می‌گفت: خدمت به امام رضا (ع) از افتخارات من است.
دکتر محمدفرهاد رحیمی بنیان‌گذار مشهدی فیزیک‌سرا‌ها در ایران و بانی بخش نجوم موزه آستان قدس رضوی بود. سال۱۳۴۲ نامش در فهرست ورودی‌های دانشکده علوم دانشگاه فردوسی قرار گرفت و از همان زمان به دنیای بی‌نهایت فیزیک وارد شد.