رضا سجادی صاحب همان صدای آشنایی است که چهارم اردیبهشت سال۱۳۱۹ برای نخستین‌بار پشت میکروفن رادیو گفت: «اینجا تهران است؛ صدای ایران». حضور او در رادیو بعدها عاملی برای قرار گرفتنش در سمت‌های مهم سیاسی و اجتماعی شد.
شفای یک بیمار لبنانی مبتلا به سرطان پیشرفته در حرم‌رضوی و سرنوشتش، ماجرایی است که در مستند «من محمدحسن را دوست دارم» روایت می‌شود. سیدمحمد محمدی‌سرشت می‌گوید: تلاشمان این بود که روایتمان شعاری نباشد و به قصه وفادار باشیم.
فریدون صلاحی گفته بود: چند سال پس از آمدنش به مشهد فعالیت‌های فرهنگی‌اش را با مطبوعات آغاز کرده است. او که از دوستان نزدیک دکتر‌علی‌شریعتی بود، در روزنامه خراسان می‌نوشت.
زنده‌یاد رضا رضاپور از شرکت در فیلم «میهمان توس» می‌گفت که برای همه عوامل توأم با برکت و تقدس بود. عنایت امام‌رضا (ع) آن‌قدر بود که باعث پیشرفت عوامل شد، به‌طوری‌که بیشترشان بعدها به پایتخت رفتند.
گوینده جوان رادیو می‌گوید: من عاشق کار گزارشگری و ارتباط با مردم هستم و اینکه در محله‌های مختلف شهر به‌سراغشان بروم و احوالشان را بپرسم. لذت‌بخش است که وقتی در خیابان با کاسب و راننده و مردم عادی حرف می‌زنم، می‌گویند «چقدر صدای شما آشناست!»
محمدعلی آئینه‌چیان خیلی اتفاقی تریبون‌دار شده و به‌ناگاه در آغاز دهه سوم زندگی‌اش، نام مجری در کنار اسمش نشسته است؛ عنوانی که حال با آن، روز‌های بازنشستگی را می‌گذراند.
پنجم اردیبهشت سال ۱۳۱۹، با افتتاح رادیو در ایران، سیدرضا سجادی مشغول به‌کار شد و هر سه نوبت گویندگی مطالب را در آن ایام برعهده گرفت.