یک حفره بزرگ مقابلم قرار دارد که همان تونل نیمه‌ساخته قطار است. صدای آقای مهندس را می‌شنوم که با صدای بلند می‌گوید: «اینجا کف شفت است و کارکنانش بچه‌های کف شفت...»
منطقه ۴
پاتوق طلبه‌های مشهد
محله طلاب از معروف‌ترین محله‌های منطقه ۴ است که بسیاری نام منطقه را به این محله می‌شناسند. پیشینه نام‌گذاری این محله به سکونت طلبه‌های مشهدی در طلاب برمی‌گردد. محله تلگرد در منطقه ۴ قطب جاروبافی مشهد است. بسیاری از شهروندان این محله، جاروبافی را از بزرگان خود به ارث برده‌اند و امروزه جارو‌های تولیدی‌شان را به گوشه‌وکنار ایران می‌فرستند. یکی‌دیگر از محصولات تولیدی این منطقه کیف است. خیابان‌های «وحید» و «شهید حسینی‌محراب»، بورس تولید کیف است و بسیاری از زائران این خیابان را برای خرید کیف انتخاب می‌کنند. بازار خطی شهید مفتح، بازار مانتو ایثار، مجتمع تجاری فردوسی، بازار طلا و جواهر و... از جمله بازار‌های منطقه ۴ است که مشتریان پروپا‌قرصی از گوشه‌وکنار ایران و جهان دارد. گلشور، قدیمی‌ترین گورستان عمومی مشهد، که امروز بوستان بهشت بر روی آن قرار گرفته است، در این منطقه قرار دارد. بیشترین جمعیت این منطقه در بافت کم‌برخوردار ساکن‌اند، بافتی که حاشیه شهر محسوب می‌شود. منطقه چهار شهرداری مشهد سال ۱۳۷۳ تاسیس شده است و در مساحت ۱۳۴۲ هکتاری آن ۲۶۲ هزار نفر زندگی می‌کنند.
حسین زینبی‌بایگی که این روزها ساکن طبرسی‌شمالی است که بعد از سال‌ها کشاورزی و باغبانی در زادگاهش تربت حیدریه، به شهر مشهد آمده و حالا جز باغبان‌های نمونه شهرداری است.
کانون میثاق یک مکان ۲ هزارمترمربعی است که در سال۷۷ راه‌اندازی شده و کلاس‌های آموزشی متنوعی برای پرکردن اوقات فراغت بچه‌ها برگزار کرده است. کارگاه کامپیو‌تر، کارگاه هنر، دو کارگاه نجومی، موزه حیات‌وحش و...
مسجد مجید ساعات بسیاری از شبانه‌روز باز است و نه‌تنها برای اقامه فریضه نماز، تجدید وضو و استفاده از سرویس بهداشتی که برای رفع خستگی هم عابران را به‌سوی خود دعوت می‌کند.
به پل راه‌آهن نرسیده، مغازه‌های زیادی را می‌بینی که بر سر در آن‌ها نوشته شده است: «خرج کارفروشی»، این مغازه‌ها پر است از زیپ، دکمه، لایه‌چسب، نخ و سوزن، خط‌کش خیاطی. خرج‌کار یعنی لوازم خیاطی.
اسما قنبری حتی تصورش را هم نمی‌کرد آن‌قدر شیفته کیک‌بوکسینگ شود که کسب مدال در مسابقات جهانی به بزرگ‌ترین رؤیای ورزشی‌اش تبدیل شود.
بخشی‌ها اولش مغازه خیلی کوچکی به‌اندازه پراید داشتند. سطل خالی را که می‌بردی، روی آن شماره می‌زد، توی آن شیر را مایه می‌کرد و فردا سطل پر از ماست را تحویل می‌داد.