کوچه شهیدان اعتمادی2 برگرفته از نام سه برادر شهید علی، محمد و حسن اعتمادی است. این کوچه یکی از کوچه‌های بااصالت منطقه محسوب و در ادامه به خیابان کلاهدوز منتهی می‌شود. آنچه امروزه ساکنان دیرینه را نگران کرده است از بین رفتن خانه‌های ویلایی قدیمی و جایگزین‌شدن خانه‌های آپارتمانی در آن است. همچنین تقاطع‌هایش با کوچه‌های شهید ابن‌‌الرضا با تصادف‌های بسیاری روبه‌روست و اهالی برای رفع این مشکل خواستار نصب سرعت‌گیر در محل هستند.
خیابان اقدسیه ۳۶ و مجتمع‌های مسکونی‌ای که در دل آن جای دارد، شناسنامه محدوده تازه‌تأسیس الهیه هستند. این خیابان در خاطرات افرادی حضور دارد که بیشتر از ۲۵ سال گذشته به این مکان کوچ کرده‌اند.
خیابان شهیدکاشانی ۸ ممیز۱۳ از حدود یک قرن پیش به نام بختیاری‌هاست. مرحوم آیت‌الله سیدمحمد‌رضا بختیاری از قدیمی‌های نوغان بود که بیشتر از امام‌جماعت‌‌بودنش به مردم‌داری شهره بود. بعد از فوت، پسرانش که راه پدر را رفته‌بودند، سکونت در خانه او را به‌جاهای دیگر شهر ترجیح دادند.
40سال پیش زمین‌های این کوچه شبانه صاف می‌شدند و خانه‌های بدون سند یکی‌یکی مثل قارچ از آن سبز می‌شدند. ساکنان این خانه‌ها با وجود تخریب‌های مداوم شهرداری در آلونک‌های خود زندگی می‌کردند، بچه‌هایشان را به دنیا می‌آوردند و بزرگ می‌کردند، در حالی که شرکت‌های خدماتی مانند آب و برق به آن‌ها اشتراک نمی‌دادند. بی‌آبی بیشتر از همه امان مردم را بریده بود. این بود که پیش مرجع تقلید ابوالحسن شیرازی رفتند و دست خطی از او گرفتند با این مضمون که عمل افرادی که زمین‌ها را گرفته‌اند و خانه ساخته‌اند، چون واقعا خانه‌ای نداشته‌اند، اشکال شرعی ندارد و دولت با آن‌ها همکاری کند.
باید 2کوچه از بقعه محمد‌جواد مؤمن یا همان گنبد سبز بالا بروید که به این کوچه پررمز و راز برسید. کوچه‌ای که تا قرن دوازدهم هجری، قسمتی از گورستانی به نام «میر‌همام» بوده است. قدیمی‌ها این معبر را با نام فروغ می‌شناسند. دلیلش هم به وجود دبیرستانی با همین نام برمی‌گردد که در این معبر وجود دارد. بعدها به درخواست خانواده سیگاری نام این خیّر بر کوچه نقش بست و حالا نام حاج محمد اسماعیل سیگاری را می‌توان روی تابلو دید.
کوچه شهیدمحسن کاشانی55 معبری طولانی و عریض است که به گواهی خیلی از ساکنان منطقه، نام نخستش را از یدالله نیکویی گرفته است. نیکویی صاحب‌نام و شهره است و گفته می‌شود کوره آجرپزی داشته است. کوچه یدالله حالا بیشتر محل سکونت روحانیون است و اقامتگاه زائرانی که به‌دلیل نزدیکی این کوچه با حرم، اقامت در آن را انتخاب می‌کنند.
ساکنان نخستین قلعه آبکوه، کشاورزانی بوده اند که مأموران آستان قدس رضوی، آن ها را از ولایات اطراف می آوردند تا روی زمین های آستانه کار کنند. در این میان آستانه مقرر می کند که مردم در ازای سرپناه و کشت در زمین‌ها هر ساله یک دهم محصول برداشتی خود را به آستانه بدهند.