همه‌چیز از «آرزوی» یک معلول مهاجر شروع می‌شود؛ «مرتضی عبدی» پس از سال‌ها خانه‌نشینی و لمس عمیق درد معلولیت مرکز «باور» را راه اندازی می‌کند مرکزی که می‌خواهد معلولان «توان» از دست‌داده‌شان را بازیابند.
محدوده بعد از شهید آوینی ۴۹ تا انتهای بولوار آوینی به نام محله نیزه معروف است. این نام برگرفته از روستای قدیم نیزه در همین مکان است. روستای نیزه که درباره وجه تسمیه آن اتفاق نظری وجود ندارد در سال ۱۳۷۶ وارد محدوده شهری شده است. جمعیت این محله حدود ۲۰ هزار نفر است.
مصطفی هروی زمانی که نوجوان بود، خانواده‌اش از روستای یدک شهرستان قوچان به محله نیزه گلشهر آمدند. آن زمان اطرافشان کمتر خانه و بیشتر کارگاه، مرغداری و زمین کشاورزی بوده است.
«مرتضی عبدی» از یک‌سالگی به دلیل تب و تشنج، دچار معلولیت جسمی می‌شود. بعد‌ها و پس از آشنایی با مرکز فیاض‌بخش، به ورزش رومی‌آورد و در لباس یک کوهنورد می‌شود فاتح قله دماوند و شیرکوه.
انتهای خیابان آوینی ۵۷ بعد از سالن شهدای مدافعان حرم، یک کوچه تنگ و تاریک، آسایشگاه و موسسه «باور سبز» قراردارد که برای معلولان و توان‌یابان مهاجر برپا شده است.
علی‌احمد محسنی می‌گوید: جمعه‌ها دعای ندبه خانوادگی داریم. بعداز هر جلسه دعا، ده‌دوازده‌نوجوان و جوان می‌رفتیم سمت زمین چمن قدس در خیابان المهدی بولوار طبرسی. دروازه‌بانی من از همان دوره شروع شد.
این نوجوان با تشویق خانواده و مسئولان مدرسه گزارشگر برنامه‌های مختلف شده است. می‌گوید: بین خانواده و اطرافیانم و حتی در مدرسه، همه از بیان و روابط‌عمومی من تعریف می‌کردند.
نیزه به‌دلیل قرار گرفتن در محور شرقی مشهد، یکی از گذرگاه‌ها و مراکز عبور مهاجمانی بود که از هزاره اول قبل از میلاد تا دوره قاجار، با مبدأ سرزمین‌های ماورای رود اترک، به داخل خراسان می‌تاختند.