مرکزِ امید بیماران سرطانی در محله لشگر

نویسنده

محمد کاملان

اگر بخواهیم روایت درستی از تاریخچه مرکز رضا(ع) داشته باشیم، باید برگردیم به اوایل دهه50؛ حدود سال‌های 52-1351. مرحوم احمد خیامی که آن روزها تازه کارخانه ایران‌ناسیونال و خط تولید پیکان را راه انداخته بود، کُلنگ یک بیمارستان و مرکز درمانی ویژه بیماران سرطانی را در خیابان کوهسنگی مشهد به زمین زد. بیمارستان سال1353 افتتاح شد. دکتر اتکینسون از انگلیس سرپرستی بخش رادیوتراپی را برعهده داشت و تعدادی دیگر از متخصصان مشهدی بدون اینکه یک ریال حق ویزیت بگیرند در این مرکز مشغول به کار شدند. احمد خیامی یک باغ سیب وقف این بیمارستان کرده بود و بخشی از سود کارخانه ایران ناسیونال و مابقی لایملکش را به مرکز رضا(ع) اختصاص داده بود.

آسایشگاه و مرکز درمانی رضا(ع) سی و اندی سال می‌شود که خانه امید بیماران سرطانی است. به ویژه آن‌هایی که از راه دور می‌آیند و به قول معروف دستشان تنگ است و فراهم کردن یک سرپناه در شهر مشهد برای خودشان و بیمارشان، با هزینه‌های سربه فلک کشیده درمانی، کار سختی است. کسانی که مرکز درمانی رضا(ع) را راه انداختند، از همان روز اولی که سنگ بنای این مرکز را گذاشتند، هدفشان این بود که به دغدغه‌های بیمارِ سرطانی شهرستانی، مسئله پیدا کردن خانه و تأمین اجاره آن اضافه نشود.

احمد خیامی یک باغ سیب وقف این بیمارستان کرده بود و بخشی از سود کارخانه ایران ناسیونال و مابقی لایملکش را به مرکز رضا(ع) اختصاص داده بود. برای همین بیمارستان رضا(ع) از هیچ بیماری هزینه دریافت نمی‌کرد و از همه مهم‌تر اینکه مسئولانش آسایشگاهی 25 تخت‌خوابی برای بیماران سرطانی که از شهرستان می‌آمدند و تأمین مسکن و سرپناه مناسب برایشان مشکل بود، فراهم کرده بودند. حول و حوش سال‌های 59-58 بیمارستان رضا(ع) در کوهسنگی اول به بهداری خراسان و بعد به یک نهاد دولتی تحویل داده شد و اسمش شد بیمارستان امید.

خیلی از آن‌ها که برای درمان راهی مشهد می‌شدند، به زحمت، فقط از پَسِ هزینه‌های درمان برمی‌آمدند و پولی برای اجاره خانه یا هتل‌های درست و حسابی نداشتند

حاج رضا خیامی و بقیه متولیان بیمارستان رضا(ع) سابق، بعد از تحویل دادن مرکز درمانی، هنوز فکرشان مشغول بیماران سرطانی بود. چون خیلی از آن‌ها که برای درمان راهی مشهد می‌شدند، به زحمت، فقط از پَسِ هزینه‌های درمان برمی‌آمدند و پولی برای اجاره خانه یا هتل‌های درست و حسابی نداشتند و کنار درد بیماری باید رنج بی‌خانمانی را هم تحمل می‌کردند.

آبان‌ماه سال1360، سیدرضا خیامی و عده‌ای دیگر که در سال‌های گذشته با بیمارستان رضا(ع) ارتباط داشتند، انجمن خیریه بیماران سرطانی را در مشهد راه انداختند. تقریباً یک سال بعد اعضای انجمن خانه‌ای در خیابان چمران اجاره و آسایشگاه رضا را دوباره کارش را شروع کرد. نمایندگان انجمن در بیمارستان‌های امید و امام رضا(ع) و قائم(عج) مستقر می شدند و بیماران غیربومی نیازمند را به آسایشگاه معرفی می‌‌کردند.

در طول دوره درمان همه خدمات آسایشگاه برایشان رایگان بود. از خورد و خوراک گرفته تا رفت و آمدشان به بیمارستان‌ها. قرارداد اجاره ساختمانِ خیابان چمران که تمام می‌شود، حاج سیدرضا خیامی و بقیه نامه‌ای به آیت‌الله خامنه‌ای، رئیس‌جمهور وقت، می‌نویسند و کارِ بی‌سابقه‌شان را تشریح می‌کنند؛ اینکه اولین‌بار است در کشور برای بیماران سرطانی نیازمند، آسایشگاه کاملاً رایگان تأسیس کرده‌اند تا دیگر دغدغه سرپناه نداشته باشند.

مرحوم احمد خیامی که اوایل دهه 50 تازه کارخانه ایران‌ناسیونال و خط تولید پیکان را راه انداخته بود، کُلنگ یک بیمارستان و مرکز درمانی ویژه بیماران سرطانی را در خیابان کوهسنگی مشهد به زمین زد. بیمارستان سال1353 افتتاح شد

اعضای انجمن حمایت از بیماران سرطانی در آن نامه از رئیس‌جمهور درخواست می‌کنند تا شرایطی فراهم شود و ساختمانِ آسایشگاهِ خیابان چمران که به بنیاد مستضعفان و آستان قدس رضوی تعلق داشت به انجمن واگذار شود. مقام معظم رهبری نامه را به مرحوم طبسی، تولیت وقت آستان قدس ارجاع می‌دهند و ایشان پس از بررسی در جواب نامه می‌نویسند: «بسیار بجا و اولی است که واگذار شود. به دستور ریاست محترم جمهوری، ساختمان مورد نظر، بلاعوض به انجمن خیریه حمایت از بیماران سرطانی واگذار شد.»

آسایشگاه رضا(ع) 25 سالِ تمام در همان ساختمان ماند و به بیماران سرطانی خدمات داد، اما مشهد شلوغ‌تر و آلوده‌تر از قبل شده بود و این شلوغی و سروصدا و آلودگی برای بیمار سرطانی مثل سم بود. به همین دلیل بود که اعضای انجمن به این فکر افتادند که آسایشگاه را به جایی خوش ‌آب و هواتر و خلوت‌تر منتقل کنند و مرکز درمانی رضا(ع) را که حدود 37 سال پیش کاربری‌اش تغییر کرده و به بیمارستان امید تبدیل شده بود، دوباره راه بیندازند.

حول و حوش سال1387 بود که آسایشگاه و مرکز درمانی رضا(ع) در قاسم‌آباد افتتاح و همه خدمات ساختمانِ قبلی به جایِ جدید منتقل شد. با این تفاوت که دیگر برای آزمایش، شیمی‌درمانی و رادیوتراپی و کارهایی از این دست، لازم نبود کسی آواره این بیمارستان و آن درمانگاه شود. صفر تا100 خدمات در همانجا برای بیماران سرطانی مهیا شده بود. مرکز رضا(ع) در قاسم‌آباد دقیق آن چیزی بود که سال1353 در الندشتِ کوهسنگی تأسیس شده بود؛ با همان ویژگی‌هایی که ذکرش رفت. استاد ذبیح‌الله دانشور که آن سال‌ها عضو انجمن بود، ساختمانِ خیابانِ چمرانِ را با هزینه خودش به یک هتل تبدیل کرد. هتلی که عواید مالی‌اش صرف آسایشگاه و مرکز رضا(ع) و بیماران نیازمندش می‌شود.

لینک کوتاه