ویزیت رایگان بعد از اقامه نماز! 
روایت ساخت بیمارستان بیمه که امروز به ۱۷ شهریور معروف است 
از زمین خاکی طلاب تا سالن فوتسال فرش‌آرا
سکینه سرچاهی| با اینکه همه سهم او از دنیای فوتبال یک توپ پلاستیکی، دروازه آجری و زمین خاکی محله طلاب مشهد بود اما در ۱۵سالگی رویای بزرگی را در سر میپروراند. همین رویا بود که او را هر روز به زمین خاکی و میان بچه محلها می‌کشاند که حاصل آن بازی پرهیجانی برای همه بچه‌های محل بود اما برای مرتضی محمدی این هیجان بیشتر بود زيرا او هر بازی را فرصتی برای نزدیک شدن به آرزو‌هایش میدانست.
رفتن به لیگ برتر، پوشیدن لباس تیم‌ملی و... برای او هر بار در این بازیها اتفاق میافتاد، شاید برای همین بود که هیچوقت از پیشرفتهایی که به دست میآورد متعجب نبود. ۱۸سالگی مرتضی با گسترش فضاهای ورزشی محله هم‌زمان میشود، فضاهایی که بیشتر براي ورزشهای رزمی و فوتسال در نظرگرفته مي‌شود.
وجود سالنهای سرپوشیده ورزشی کمکم او را به سمت رشته فوتسال سوق میدهد و جوان ۱۸ساله فوتبالیست محله ما عزمش را برای ادامه فعالیت ورزشی خود در فوتسال جزم میکند و تا آنجا پیش میرود که عنوان آقای گل را نیز به دست میآورد.
با تیم توس‌پرک قهرمان شدیم
غیر از تمرین و انجام مسابقات محلی، کار مهم ورزشکار محله ما راهنمایی و جذب دوستان، آشنایان و سایر هممحلهایهایش به دنیای ورزش است، کاری که از نظر خودش خیلی ارزشمند است و به آن افتخار میکند و در این‌باره میگوید: معضلات اجتماعی قصه تکراری محلات حاشیهای است و برای من هنر بزرگی است که بتوانم یک جوان را به جای ایستادن کنار خیابان و دچار شدن به آسیبهای اجتماعی به سمت ورزش جذب کنم.
او در سال ۸۹ عنوان قهرمانی را همراه تیم توس‌پرک به دست آورد و در لیگ مناطق ۳ کشور، تیم فرش‌آرا، اعتماد ایرانیان و توس‌پرک حضور موثری داشت. وی خاطرنشان میکند: افتخارم کسب مقام قهرمانی در سال۸۹ همراه تیم توس‌پرک است.
در آروزی پوشیدن پیراهن تیم ملی
برای این ورزشکار محله ما که روزانه دو ساعت ورزش مي‌كند رسیدن به تعادل روحی و روانی تنها فايده و هدف ورزش نیست و میگوید در ورزش مرام را آموخته و مردانگی را هم تجربه کرده است.
اکنون ۲۳سالگی مرتضی در لیگ دسته یک و تیم فردوسی میگذرد و تنها آرزویش در دنياي فوتسال پوشیدن لباس تیم‌ملی است. میگوید: دوست دارم با ملیپوش شدنم برای محلهام افتخارآفرین باشم.
ماندگار‌ترین خاطره محمدی به اين دليل تلخ است که مربوط به راه‌نيافتن تيمش به لیگ برتر است، میگوید: سال۸۹ بازیکن فرش‌آرا بودم، در شهرستان ساوه با شهرداری ثامن در دور رفت با پنج گل پیروز شدیم و در دور برگشت در مشهد با خوردن چهار گل از حریف، بازی را واگذار کردیم که این باخت مانع ورود ما به لیگ برتر شد.
اکنون ۲۳سالگی مرتضی در لیگ دسته یک و تیم فردوسی میگذرد و آرزویش پوشیدن لباس تیم‌ملی فوتسال است
اگرچه داشتن ۹گل در كارنامه در دنیای فوتسال اتفاق چندان بزرگی نیست اما این تعداد گل برای ورزشکار محله ما تنها در تیم فرش آرا افتخاری است که آن را برای محله خود میداند با این حال هیچ‌کدام از اینها برایش آن‌قدر ارزش ندارد به همين دليل در بسیاری از مسابقات به عنوان بازیکن بااخلاق انتخاب میشود. محمدی یک هدف هم دارد که بیشتر از جنس مسئولیت است، او می‌خواهد مربی شود تا هرچه را آموخته و از طریق تجربه به دست آورده در اختیار سایر مردم به ویژه هممحلهایهای خود هم قرار دهد.
همراه با مرتضی
هدف: او می‌خواهد مربی شود تا هرچه را آموخته و از طریق تجربه به دست آورده در اختیار دیگران قرار دهد.
سخني با مسئولان: منطقه ما استعدادهای زیادی دارد فقط کمی توجه لازم است.
افتخار: كسب مقام قهرمانی در سال۸۹ همراه تیم توس‌پرک است.
حامی: همه بچه‌هاي محل حامی من هستند.
آرزو: آرزویم پوشیدن لباس تیم ملی است.
عشق: عشقم راهنمایی و جذب دوستان، آشنایان و سایر هممحلهایهایم به دنیای ورزش است.
*این گزارش یکشنبه، ۲۲ اردیبهشت ۹۲ در شماره ۵۳ شهرآرامحله منطقه ۳ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
