چالش‌های استارت‌آپی ۲ امیرحسین

به‌خاطر سن کمشان قضاوت می‌شوند و برخی هم فکر می‌کنند آن دو تخصص کافی ندارند، اما هیچ‌کدامشان کوتاه نمی‌آیند و دست از تلاش برنمی‌دارند. اصلا باهم‌بودنشان به‌خاطر همین ریسک‌پذیری برای رسیدن به اهداف است.

بیشتر از دو سال پیش، وقتی امیرحسین ضیایی متوجه می‌شود امیرحسین شمشیری، دوست دوران مدرسه‌اش، هم مثل او مهندسی پزشکی می‌خواند، تصمیم می‌گیرد سری به او بزند و این دیدار مجدد بعد‌از پنج‌شش سال، آنها را کنار هم قرار می‌دهد و نتیجه‌اش تأسیس شرکت استارت‌آپی «امیران‌مدیکال» در محله فرامرزعباسی می‌شود که علاوه‌بر ارائه محصولات متنوع، خدمات تعمیرات و آموزش نیز ارائه می‌کند.

این دو دانشجوی سال آخر کارشناسی رشته مهندسی پزشکی تلاش می‌کنند فضایی برای رشته تحصیلی‌شان ایجاد و مسیر کارآفرینی را برای دیگر هم‌رشته‌ای‌های خود هموار کنند.

فضای فنی رشته ما در دانشگاه کم است

«علاقه به موضوع توان‌بخشی و بهتر‌شدن زندگی آدم‌ها برایمان خوشایند است.» شمشیری با تأکید بر این موضوع می‌گوید: رشته ما سه زیرمجموعه بیومتریال (ساخت)، بیو‌مکانیک (تعمیرات)، بیوالکتریک (زبان‌های برنامه‌نویسی) دارد. شاید بتوان گفت مهندسی پزشکی درباره تجهیزات پزشکی در سه حوزه تولید و ساخت، تعمیرات و عیب‌یابی و کالیبره‌کردن دستگاه‌های پزشکی است.

او ادامه می‌دهد: فضای کار فنی برای رشته ما کم و در دانشگاه فقط بخش تئوری مطرح است و ورود به بازار کار سخت می‌شود. این خلأ سبب شد به فکر تشکیل استارت‌آپی باشیم که برای خودمان و دیگران ایجاد کار کند و خوشبختانه ازطریق آن توانسته‌ایم برای بیست‌نفر از دانشجویان این رشته کارآفرینی کنیم.



امیرحسین شمشیری، متولد ۱۳۸۱

آن‌طور‌که خودش می‌گوید، پدرش شغل آزاد دارد و امیرحسین را طوری بزرگ کرده که از هفت‌هشت‌سالگی در بازار باشد. تابستان‌های او دم مغازه‌ها می‌گذشت تا با کسب‌و‌کار آشنا شود. حتی پدرش می‌سپرد دستمزدی به او ندهند، چون قرار بود فوت‌و‌فن کار دستش بیاید.

در‌کنار درس و کار‌های پاره‌وقت، موسیقی هم کار می‌کرد. به‌خاطر توانش در نواختن ادوات مختلف موسیقی اطرافیانش تصور می‌کردند رشته هنر را انتخاب کند، اما پس‌از خواندن رشته تجربی، در دانشگاه وارد رشته مهندسی پزشکی شد.

فقط به‌دنبال تجارت نیستیم

فروش و تعمیرات لوازم پزشکی را فعال کرده‌اند، اما قرار نیست فقط تجارت کنند. آنها درکنار سود به‌دنبال این هستند که به هم‌رشته‌ای‌های خود یادآوری کنند به‌دنبال تولید ملی باشند و سعی کنند با تلاش از ظرفیت خودشان استفاده کنند.

ضیایی‌مهر می‌گوید: کار ما فقط به فروش و تعمیرات لوازم پزشکی منتهی نمی‌شود. در گروهمان تیم اختراعات، ثبت ایده‌ها و تحریریه هم داریم. دانشجویان ما ایده‌های نابی دارند که می‌توانند به تولید برسانند، فقط باید مسیر درست را طی کنند.

وی ادامه می‌دهد: سایت‌های خارجی را می‌گردیم و تکنولوژی روز را می‌بینیم و پیگیر تولید آن می‌شویم. قبول داریم کار آسانی نیست، اما با تلاش و کوشش و خرد جمعی بالاخره به نتیجه خواهد رسید.

متقاعد کردن پزشکان سخت است

به‌خاطر سن کم و دانشجو‌بودنشان چالش‌های بسیاری دارند و کمتر به آنها اعتماد می‌شود. این مشکل تلاش آنها را مضاعف کرده است. برای رسیدن به هدفشان در دوره‌های آموزشی مختلف شرکت کردند تا بتوانند در متقاعد‌کردن استادان و پزشکان موفق باشند.

شمشیری تعریف می‌کند: متقاعد‌کردن یک پزشک برای خرید لوازم پزشکی بسته به بار علمی ما دارد و غیر از آن نمی‌توانیم پزشکان را برای انجام کار‌های تخصصی متقاعد کنیم. مشکل دیگر ما خدمات پس‌از فروش است. مثلا محصولی ۱۰ سال ضمانت پس‌از فروش دارد و خریدار می‌پرسد «شما اول کارتان است؛ چطور می‌خواهید تضمین کنید.»

ما فقط می‌توانیم مهارت‌های فنی خود را به آنها نشان دهیم و بگوییم اگر دستگاهی خراب شد، نیرو‌های ما آن را تعمیر می‌کنند. چون در این دو سال تأسیس شرکت و گذراندن آموزش‌های مختلف به توان نیروهایمان اعتماد داریم.

بی‌سواد نیستیم

گروه تحریریه این شرکت هم به‌دنبال نشر مطالب تخصصی هستند تا به اطرافیانشان بگویند هر‌چند دانشجو هستند و تجربه یک متخصص را ندارند، تلاش می‌کنند در حد خودشان آگاهی و تخصص کسب کنند؛ برای همین نشریه «بیوتیک‌مدیکال» را فعال کرده‌اند.

در این نشریه درکنار بهره‌مندی از حضور استادان، از ظرفیت دانشجویان نیز استفاده می‌کنند. ضیایی با اشاره‌به این موضوع توضیح می‌دهد: در هر کاری برای جلب اعتماد دیگران باید تخصص کافی کسب کنید تا بتوانید در آن عرصه حرفی برای گفتن داشته باشید.

ما به این موضوع فکر کردیم که هر‌جا می‌رویم، فرض را بر این نگذارند که تعدادی دانشجوی خام و بی‌تجربه هستیم؛ بنابراین نشریه‌ای تخصصی در حوزه کاری خودمان تولید می‌کنیم و با انتشار مطالب تخصصی، علاوه‌بر ایجاد امید در دل دیگر دانشجویان این رشته، به همه می‌گوییم دوره دانشجویی فقط مختص انجام پروژ‌های نظری نیست.



امیر‌حسین ضیایی‌مهر، متولد ۱۳۸۰

از خانواده‌ای فرهنگی است. مادرش مدرس ادبیات است و او هم علاقه‌مند به شعر و شاعری. کسی فکرش را نمی‌کرد امیرحسین رشته تجربی را انتخاب کند و به‌دنبال ادبیات نباشد. هرچند به قول خودش، مسیرش با علاقه‌اش به شعر و شاعری منافاتی ندارد. از دوران نوجوانی به‌دنبال ورزش بود و دان ۳ تکواندو را دارد.

آن‌طور‌که برایمان تعریف می‌کند، یک سال برای انتخاب این رشته پرس و‌جو و سپس آن را انتخاب کرده است. دوران کرونا خاطره تلخی برای او به جا گذاشته و پدرش، بزرگ‌ترین پشتوانه زندگی‌اش، را از دست داده است.


* این گزارش شنبه ۱۷ آذرماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۸۳ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.