نوشته های فهیمه شهری در سایت مشهد چهره
اولین ساکن امیریه هنوز صدای زنگوله گوسفندان در خاطرش هست
فاطمه غفوری سال۸۹ زمینی در امیریه خرید. صدای زنگوله گله گوسفندانی که آن موقع از امیریه رد می‌شدند، هنوز در گوشش است اما خیلی زودتر از آنچه فکرش را می‌کرد، امیریه آباد شد.
خانه خانواده دبیری، مهمانپذیر خانوادگی زائران است
اکرم دبیری می‌گوید: حدود هشت سال پیش، سرگردانی زائران را که دیدم، با همسرم مشورت کردم و گفتم اگر موافق است، آنها را به خانه‌مان دعوت کنم. او هم استقبال کرد و اولین زائران به خانه ما آمدند.
خاطرات محمد عباس‌زاده از ۱۶ سال سکونت در جاهدشهر
محمد عباس‌زاده جزو قدیمی‌ها و اولین ساکنان جاهدشهر است. سال۷۴ که زمین‌ها از شرکت تعاونی جهادسازندگی واگذار شد، خانه‌اش را ساخت و از سال۷۷ تاکنون در آن ساکن است.
عبدالرضا نادری، نخستین آپارتمان‌نشین محله شریف است
بیست سال پیش که به محله شریف آمد، همه خانه‌ها ویلایی بود. از پنجره‌های خانه‌اش زندان و بعد‌ها پل صیادشیرازی را می‌دید.
زندگی حبیب نیکویی با اسب گره خورده است
این مربی می‌گوید: با اطمینان به شما می‌گویم که یک سوارکار وقتی سوار بر اسب است، همه غم و غصه‌هایش را از خاطر می‌برد؛ زیرا همه حواس او باید متوجه اسبش باشد. اسب هم متقابلا تحت تأثیر سوارش است.
علیرضا نصرتی در میدان حرفه و هنر
دانش‌آموز، مداح، بازیگر تعزیه‌خوان، شاغل و نان‌آور، عنوان‌هایی است که علیرضا نصرتی اکنون در هجده‌سالگی آنها را دارد. این نوجوان محله سیدرضی سختی‌ها و پستی‌وبلندی‌های بسیاری را در زندگی‌اش سپری کرده است.
زمین اسکیت پارک ملت، پاتوق ورزشی بچه‌های شهر
مهدی محمدپور‌روحی، جزو اسکیت‌بازان و اولین مربیان این رشته در مشهد است. به گفته او از حدود سال۶۴ در مشهد اسکیت‌بازان در پارک‌ها و خیابان‌ها بازی می‌کردند ولی زمین مشخصی نداشتند.
مبینا حلاج‌قدم در انتظار نقش حضرت سکینه(س)
مبینا حلاج‌قدم، دانش‌آموز ده‌ساله محله سیدرضی است که امسال برای اولین‌بار عضو گروه تعزیه‌خوانی شده است و نقش حضرت رقیه (س) را بازی می‌کند.
خانه میرمرتضوی‌ها، پاتوق اهل فرهنگ و ادب است
برنامه‌هایی که خانواده میرمرتضوی برگزار می‌کنند، به نام محفل «روشنا» در بین اهل فرهنگ شناخته می‌شود. آنها باشگاه روشنک را نیز برای کودکان و نوجوانان راه انداخته‌اند.
روضه قدیمی آقاشاه به روایت حاج حسین
حسین آقای شریف روحانی می‌گوید: آقاشاه برای روضه‌ها یک ترکه چوب از درخت حیاط خانه می‌کند. دم در می‌ایستاد و مهمانان را خوشامد می‌کرد. هر‌کس که وارد می‌شد، آرام با ترکه بر شانه‌اش می‌زد و خوشامد می‌گفت.