دارالشرع یک مَسنَد حقوقی بود؛ مسندی که یک مجتهد صاحب‌فتوا آن را در اختیار داشت. این مجتهدان معمولا دانش‌آموختگان حوزه‌های بزرگ علمیه در اصفهان، تهران، نجف و همچنین مشهد بودند و از مراجع اعلم و مشهور اجازه فتوا داشتند.
در ساختار مدارس نوین مشهد، سخت‌گرفتن درحوزه مواد آموزشی یک رسم متداول بود؛ انگار می‌خواستند با چنین رویه‌ای، توانمندی کادر آموزش مدرسه را به رخ والدین و البته رقبا بکشند.
در تاریخ ایران، نام‌هایی وجود دارند که به نماد‌های جریان‌های فکری و مبارزاتی بدل شده‌اند. شیخ‌احمد بهار، روحانی و روزنامه‌نگار خراسانی، یکی از این چهره‌هاست که حیات و قلمش را وقف آزادی ایران کرده بود.
در اوایل دوره قاجار، اتحادیه‌های صنفی نمی‌توانسته‌اند مواضع سیاسی یا اقتصادی خود را تقویت کنند، اما وقوع انقلاب مشروطه ، این امکان ابراز قدرت را برای آنها فراهم کرد.
روزنامه «نوبهار» مورخ ۱۹ دی‌ماه سال ۱۲۸۹ خورشیدی گزارش داده است که مردم در مجالس تعزیه اباعبدالله به‌جای قند و چای، قهوه با عسل می‌نوشیدند. مردم حتی در خلوت خود هم به این موضوع پایبند و از چای و قند روی‌گردان بودند.
آیت‌الله خالصی را باید عالمی سیاسی بدانیم که در صدور فتوا‌های شرعی در حوزه سیاست و کشورداری، شجاعت و باریک‌بینی خاصی از خود نشان می‌داد، راهرو خالصی در حرم مطهر امام رضا(ع) به یاد این عالم نامگذاری شده است.
میرزامحمد آقازاده خراسانی در دوران حضور در مشهد، باشکوه‌ترین درس خارج فقه و اصول روزگار خود را داشت و شاگردان زیادی تربیت کرد. آیت‌الله قمی در واکنش به شهادت ایشان گفت: «میرزا محمد آقازاده فقط آقای خراسان نبود؛ آقای کل ایران بود.»