حدود سیصد سال از نصب ضریح مرصع می‌گذرد. این ضریح افشاری را بنا به قول مشهور، نوه نادرشاه وقف آستان کرده است و جواهر‌های زیبایی که بر تارک آن نشسته، آن را معروف به ضریح جواهرنشان کرده است.
نادر می‌دانست پادشاهی موروثی است و او مشروعیت لازم برای بر تخت نشستن را ندارد، پس با مشورت بزرگان طرحی نو درافکند. او همه بزرگان و سرکردگان مملکت را به دشت مغان دعوت کرد تا نماینده ملت باشند.
برابر اسناد برجای‌مانده، میزان طلا و نقره اهدایی به حرم مطهر رضوی در گذشته آن‌چنان زیاد بوده که سبب ایجاد پیشه زرگری و زرگرخانه در آستان‌قدس‌رضوی شده است.
قدیمی‌ترین گفته درباره نقاره خانه حرم در کتاب «مهمان نامه بخارا» مربوط به قرن دهم هجری است، اما قبل از صفویه مستنداتی که نشان دهد کی و به چه دلیل نقاره خانه ساخته و نقاره نوازی آغاز شده است، نداریم.
کوچه موسوم به «مسجد کردها» حدفاصل محلات قدیمی پاچنار، ته‌پل‌محله و نوغان است که در دوران افشار برای سکونت کرد‌های همراه نادر در این محدوده ایجاد شده است.
تاریخ این عکس به حدود سال ۱۲۳۷ خورشیدی بازمی‌گردد. اروپاییان و شاید خود عکاس، در شرح عکس، آن را نگاره‌ای از آرامگاه یا مقبره نادرشاه معرفی کرده‌اند.
کتیبه نادری با ابعاد یک در ۲.۵ متر، که بر سینه کوهی بلند حک شده است، در تنگه ارغوان‌شاه قرار دارد. روی کتیبه ۲۴ بیت شعر به زبان ترکی و فارسی با یک خط نستعلیق خوش، حجاری کرده‌اند.