یگانه نیمی از عمرش را به ورزش اختصاص داده است تا بتواند به آرزو و هدف اصلی خود برای پوشیدن پیراهن تیم ملی و حضور در مسابقات بینالمللی برسد.
مربیام که از همان ابتدا تواناییهایم را دیده و کشف کرده بود، معتقد بود که این باشگاه محلی جای مناسبی برای پرورش استعدادهایم نیست و از من خواست که در باشگاه بهتر و مجهزتری ثبتنام کنم.
ستایش صادقی که ژیمناستیک را از چهار سالگی شروع کرده میگوید: این رشته مادر، به انعطاف بدنی و سرعت و چابکی کمک بسیار میکند و اگر در آینده بخواهم سایر ورزشها را ادامه دهم، بدنی آماده و سریع دارم.
در کلاسها و جلسههای قرآن با بچهها صحبت میکنم و استعداد، نکات مثبت رفتاری و قرآنی آنها را برایشان پررنگ میکنم. به آنها اعتمادبهنفس میدهم. تلاش میکنم جلسهها برای بچهها شیرین باشد.
بهدلیل جو حاکم بر باشگاه و استرس ناشی از آن، سوگل در نخستین تجربه نتوانست مقامی کسب کند، اما این ناکامی باعث ناامیدی او نشد. سوگل تمرینات را ادامه داد تا در دومین میدان با کمربندی که حالا زرد شده بود، موفق به کسب مقام دوم استان در رده نونهالان شود.
اولین مدال زندگیاش را که سال۱۳۹۷ کسب میکند، مدال نقره هاپکیدو در سطح استان است. بعداز آن مقام سوم استان را نیز در همین رشته به دست میآورد، اما در همان مرحله متوقف میشود و چندسال بعد به مدال طلا میرسد.
آیندهای را برای خودم تصور میکنم که تلفیقی از اقتصاد و رسانه است. با خواندن کتابهای تخصصی اقتصاد فهمیدم که من آدم این کار هستم و میتوانم ایدههای مؤثری در این زمینه ارائه کرده و از ظرفیت رسانه برای حل مشکلات اقتصادی استفاده کنم.