در ابتدای کوچه آبکوه یک، باغ بزرگی معروف به «مش ممدلی» قرار داشت؛ او مشهدی محمد علیانی بود و در گویش عامیانه مردم «مش‌ممدلی» خطاب می‌شد
اردیبهشت که می‌شود، در حاجی‌آباد، زیبایی را می‌بینیم و خنده را می‌شنویم. درختان، سرسبز و پرتوت است و اهالی با نشاط به توت جمع‌کردن مشغول هستند.
«باباکوهی» شهرت مردی است به نام «برات مومنی» که سال ۱۳۱۱ متولد شده است. او نخستین شهروندی است که در غاری در کوه انتهای هفت تیر، سکنی گزیده است.
خیابان پیروزی۸۱ که از سوی دیگر به وکیل‌آباد۶۸ می‌رسد، چهار کاربری آموزشی، تجاری، فضای سبز و درمانی دارد.
اولین ساکنان کوچه ثامن۶، خانه‌های خود را با دست خالی و بدون آب و برق و گاز ساختند.
کوچه امت یک (شهید علی‌اکبر زوار کاریزی) را به همدلی و وحدت ساکنانش می‌شناسند. همسایه‌ها هوای هم را در خوشی و ناخوشی دارند و به هر بهانه‌ای دور هم جمع می‌شوند.
چون انتهای بولوار شهید مفتح به بزرگراه شهید بابانظر متصل می‌شود، محل تردد بسیاری از خودروهاست. جای تعجب است که این خیابان تابلویی برای معرفی ندارد.