از روزی که امیرعلی‌شیر نوایی در دوره تیموریان دستور داد میهمان سرای حضرتی با نام «غلورخانه» حرم‌مطهر را احداث کنند تا امروز غذادادن به زائران تعطیل نشده است.
منطقه ثامن
قلب شهر مشهد
فلسفه وجودی شکل‌گیری منطقه ثامن، بارگاه منور رضوی است. شوق زیارت حضرت رضا (ع) است که در طول سال چندین میلیون زائران ایرانی و خارجی را به منطقه ثامن می‌کشاند. کسب‌وکارهایی، چون واحد‌های اقامتی، رستوران‌ها، فروشگاه‌های سوغات و... در پاسخ به نیاز‌های زائران در این منطقه شکل گرفته است. ۷۰ درصد خانه‌های تاریخی مشهد همچون: خانه داروغه، توکلی، کوزه‌کنانی، پریشانی، اکبرزاده و... در این منطقه قرار دارد و برخی از آن‌ها در گذر زمان و با طرح‌های نوسازی از بین رفته‌اند و برخی دیگر مرمت شده یا در دست احیا هستند. بسیاری از ساکنان این منطقه در گذر سال‌ها و به‌دلیل تغییرات به‌وجودآمده، به مناطق شهری دیگر کوچ کرد‌ه‌اند؛ به همین دلیل این روز‌ها بخش تجاری بسیاری از پلاک‌های این منطقه را به خود اختصاص داده است. یکی از مسائلی که در منطقه ثامن مشهود است، ترافیک سنگین خودرو‌ها در بیشتر ساعت روز بوده که به مشکلی بزرگ برای ساکنان تبدیل شده است. شهرداری منطقه ثامن سال ۱۳۷۸ شکل گرفته و در مساحت ۳۶۶ هکتاری آن (با احتساب حرم مطهر رضوی) ۱۴ هزار نفر زندگی می‌کنند.
نوروز طبق اسناد از پانصد سال قبل تا همین امروز در حرم‌مطهر مهم بوده و بزرگ داشته می‌شده است. این سنت سال‌به‌سال در این مکان مقدس پررنگ شده و امروز شاهد اتفاقات مبارک در این بارگاه منور هستیم.
خیابان امیرالمؤمنین (ع) ۶ در نقشه قاجاری مشهد خیابان بزرگی است که روی آن نام حوض‌خرابه نشسته است و فرعی‌هایش همه بی‌نام هستند. یکی از این فرعی‌ها آن روز‌ها به‌نام خاندان رئیس‌الساداتی‌ها بود.
در مرکز اسناد و مطبوعات آستان‌قدس‌رضوی، سندی مربوط به دوره ناصرالدین‌شاه قاجار نگهداری می‌شود که لول شده است. این سند نوشته‌هایی از ۱۶۷ سال قبل به یادگار دارد که طول آن به ۶۸ متر می‌رسد.
نواب‌صفوی ۵ محل زندگی خاندان و نوادگان سیدنعمت‌الله موسوی جزایری بودند و نام کوچه به پیشه خانوادگی آن‌ها یعنی رنگرزی نخ‌های قالی مرتبط بوده است.
طرح «خانه بازگشت» با تسهیل در ساخت‌وساز پلاک‌های کوچک، ارائه تسهیلات بیشتر و... به‌دنبال برگرداندن مردم به منطقه ثامن است اما هنوز نمی‌توان درباره موفقیت و شکست آن حرفی زد و باید منتظر ماند.
برابر اسناد برجای‌مانده، میزان طلا و نقره اهدایی به حرم مطهر رضوی در گذشته آن‌چنان زیاد بوده که سبب ایجاد پیشه زرگری و زرگرخانه در آستان‌قدس‌رضوی شده است.