مأمور ثبت احوال هر از چندگاهی می‌آمد و جامانده‌ها را شناسنامه می‌داد. کسی که شناسنامه به ما می‌داد در کوچه و خیابان‌ها راه می‌رفت و هر کس که دو قران به او می‌داد برایش شناسنامه صادر می‌کرد.
محله شهید آوینی که در میان عموم مردم به گلشهر شهرت دارد، میزبان بخش زیادی از مهاجران افغانستانی است. برخی از مشهدی‌ها به این محله کابل کوچلو هم می‌گویند. مهاجران در این محله احساس غربت نمی‌کنند. فراوانی مغازه‌های فروش لباس و غذای افغانستانی باعث شده این محله یکی از ظرفیت‌های گردشگری مشهد باشد.
امیدِ نوری، مؤسس و درواقع مدیرگروه نور امید است. او با وجود سن کمی که دارد، از بنیان‌گذاران اپرا در افغانستان محسوب می‌شود و اولین خواننده اپرای افغانستان است.
شهید غلام‌محمد وحیدکَش در نیروی هوایی ارتش، به عنوان یک چترباز خدمت می‌کرده است. در یکی از حملات، جایی در میان آسمان و زمین، تیری قلبش را نشانه می‌گیرد.
آقای برزگر، صاحب زمین، به ما گفت: «سنگ بردار و تا جایی که توان داری آن را پرت کن. تا هرجا که سنگ افتاد زمین مختص مسجد است و می‌توانی آن را بسازی».
ابوالفضل مجیدی‌نژاد، نوجوان محله شهید‌آوینی، آرزوی رسیدن به سکو‌های جهانی رشته ووشو را دارد و هر روز تمرین می‌کند.
مجموعه عکس‌های جواد خلیلی از چندین دهه زندگی مهاجران افغانستانی در ایران حکایت دارد؛ از عزا و عروسی تا کار و کاسبی.
سکینه بابکی مدیر مدرسه شائولین ووشو گلشهر جزو اولین دخترانی بوده که در گلشهر ورزش می‌کرد.