در غرب هند، شیعه‌مذهب‌های دوازده‌امامی قوی بودند که صفویان مراوده‌های زیادی با آنها داشتند. گویا میرزاجعفر سروقدی و برادرش میرزا‌محمدطاهر هم یکی از همین هندیان بودند که در مشهد مدارسی می‌سازند.
رواق و گنبد «حاتم‌خان» یا «حاتم‌خانی» با اهتمام حاتم‌بیگ اردوبادی ساخته شد. او سیاست‌مداری کارکشته و ادیبی توانمند بود که توانست حدود دو دهه، در دربار هزار رنگ و فریب شاه‌عباس‌یکم‌صفوی بر صدر بنشید.
یکی از این سادات که در تاریخ شهر مشهد و بلکه ایران تأثیرگذار بوده، میرزا‌ابوصالح‌بن‌محمدمحسن‌رضوی بانی دو بنای شناخته‌شده و مشهور «مدرسه علمیه‌نواب» و «مصلای مشهد» است. میرزا ابوصالح واقف موقوفه‌های ارزشمندی است که عموما کاربری آموزشی دارند.
برای بچه‌های محله مصلی، نام «گودسلوک» یا «گوسلوک» آشناست؛ می‌دانند که روزی‌روزگاری بخش‌هایی از محله آباواجدادی‌شان را به این نام می‌خوانده‌اند. گودسلوک مزرعه‌ای بود مانند دیگر‌مزارع بزرگ اطراف مشهد.
بسیاری از ارادتمندان حضرت آنچه را به نظرشان دارای شأن و ارزش می‌آمد به مضجع شریف آن امام تقدیم می‌کردند تا بر آن نصب شود. بعضی از آنها مانند ترنج‌ها، قبه‌های چهارگوشه ضریح و... همیشگی بوده‌اند.
تا سال ۸۲ بنای مصلی‌پایین به عنوان انبار متروکه‌ای استفاده می‌شد، اما اکنون این بنای تاریخی، یکی از دو مرکز هنر‌های تجسمی میراث فرهنگی و محل آمد و شد هنرمندان شده است.
در آن زمان جایی بوده است که مشعل‌های حرم را در آن جمع و نگهداری می‌کرده‌اند. به این فضا مشعل‌خانه می‌گفتند و افرادی باعنوان مشعل‌دار و مشعلچی زیر‌نظر مشعل‌دار باشی و مهتر‌مشعل‌دار کار می‌کردند.