روایت نبرد مس و «قلع» در دکان مسگر قدیمی محله کارمندان 
رد کوچه یدالله در میان باغهای امینآباد 
کوثر جعفری با یک سال تمرین به سکوی قهرمانی رسید
مرضیه میرزاپور| هنگامی‌که آرامش خود را در ورزش پیدا می‌کند، همه تلاشش را برای ماندن در این مسیر به کار می‌گیرد تا به نتیجه دلخواه برسد. کوثر جعفری، نوجوان دوازده‌ساله محله امیرالمؤمنین (ع)، یک سال است که در باشگاه قهرمانان مسجد حضرت ابوالفضل (ع) عضو شده و ورزش حرفه‌ای را با رشته کاراته شروع کرده است.
او در همین مدت کوتاه با تلاش و پشتکار، توانسته مقام اول مسابقات قهرمانی کشور سبک باسای کیوکوشین را در رده سنی نونهالان به دست آورد.
- چطور شد که ورزش کاراته را شروع کردی؟
وقتی کلاس پنجم بودم، دخترخاله‌ام، ثبت‌نام در این رشته ورزشی را به من و مادرم پیشنهاد داد و قبول کردم. در ابتدا به‌صورت سرگرمی در آن شرکت می‌کردم، اما کم‌کم برایم جدی شد و علاقه شدیدی به این رشته پیدا کردم.
- کاراته چه تأثیری روی روحیه‌ات داشته است؟
به نظرم، دربرابر سختی‌ها و مسائل زندگی صبورتر و مقاوم‌تر شده‌ام.
- وقتی برای کاراته تمرین می‌کنی، چه احساسی داری؟
آرام‌تر می‌شوم و از اینکه یک نفر این رشته ایجاد کرده، خیلی خوشحالم و به اینکه کاراته‌کار هستم، افتخار می‌کنم.
- فکر می‌کنی به‌عنوان یک دختر ورزشکار چه تأثیری روی محله‌ات گذاشتی؟
سعی می‌کنم دیگران را هم با ورزش آشنا کنم و گاهی که در مدرسه برنامه دارند، برای بچه‌ها چند حرکت از کاراته را اجرا می‌کنم تا بیشتر با این رشته آشنا شوند.
- تابه‌حال از اطرافیانت کسی تشویق شده است که بخواهد در این رشته شرکت کند؟
یکی از دوستانم به نام فاطمه غلامی در این رشته ثبت‌نام کرد و حالا کمربند آبی دارد.
- در این مسیر از چه کسانی الگو گرفته‌ای؟
در کاراته، خانم هانیه موسوی، مربی و الگوی من هستند و از ایشان برای تمام زحماتشان تشکر می‌کنم.
- برای قهرمان‌شدن چه کار‌هایی انجام دادی؟
چند وقت پیش، پدرم به‌دلیل اینکه پوکی‌استخوان دارم، دو ماهی اجازه نداد به باشگاه بیایم؛ اما وقتی اصرار من را دید، قبول کرد. بعد از موافقت پدرم برای اینکه آن دو ماه را جبران کنم، باشگاه و انجام تمرینات را در اولویت برنامه‌های خودم قرار دادم و به‌صورت فشرده تمرین کردم و نتیجه هم داد.
- خانواده چقدر در موفقیت تو تأثیر داشته است؟
من را در این مسیر خیلی حمایت کردند. پدرم با اینکه یک کارگر ساده است، هزینه‌های ورزشم را فراهم می‌کند. از‌طرفی مادرم تا چند‌وقت پیش، معتقد بود ورزش به درس‌هایم صدمه می‌زند، اما با دیدن تلاش‌هایم به من اعتماد کرد و من هم ناامیدش نکردم.
- چه حرفی برای کاراته‌کار‌هایی داری که در ابتدای مسیر هستند؟
اولِ هر مسیر، سختی‌های خودش را دارد، اما نباید بترسید؛ چون در ادامه راه به کارتان علاقه پیدا می‌کنید و مقاوم‌تر می‌شوید.
در‌ضمن هیچ موقع برای شروع دیر نیست.
* این گزارش دوشنبه ۱۴ مهرماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۴۲ شهرآرامحله منطقه ۵ و ۶ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
