نوشته های لیلا کوچک زاده در سایت مشهد چهره

مرادعلی قازانی بایگی معروف به مراد‌نمکی ساکن محله بلال است. از اول نمکی نبوده، بلکه در پایین‌خیابان شاگرد کبابی بوده اما وقتی بیمه‌اش نمی‌کنند، از آنجا بیرون می‌آید و سه‌چهار شغل عوض می‌کند تا می‌شود نمکی.

علی‌اکبر جغتایی معروف به عمو ژیانی مدتی است که دیگر درمیان اهالی محله بلال نیست. او در جواب کسانی که می‌گفتند چرا با ژیان کار می‌کنی، می‌گفت که «ژیان مرد است و سبک‌رو، هیچ‌جا آدم را جا نمی‌گذارد.»

علی‌آقا مهربان معینی ۷۵ سال از خدا عمر گرفته است. زندگی‌اش همیشه با کارکردن گره خورده است. از کار‌های سنگین روستا تا کارگری و بنّایی در شهر. خودش می‌گوید: «مرا از مدرسه گرفتند و به کشاورزی و دامپروری مشغول شدم.»

تکتم وظیفه‌دان خوشنویسی است که برای خلق آثارش چله می‌نشیند، بزرگ شده محله دروی است و همسرش مکانیکی دارد که اتفاقا بزرگترین مشوق تکتم در هنرش است.

غلام‌عباس بیوک؛ بازیکن، مربی بدنساز، مربی دروازه‌بان‌ها، سرمربی، تدارکات‌چی و... فوتبال مشهد است. او ۳۰ سال است که به فوتبال مشهد خدمت می‌کند، اما حالا به جز احترام شاگردان چیزی برایش نمانده است.

در کوچه‌خیابان‌های مجلسی و  ابوذر کسی نیست که این خانه را نشناسد. خانواده شهید عطایی ۳۰ سالی می‌شود که درِ خانه خود را بدون چشمداشت به روی مجالس شادی و عزای اهالی محله گشوده‌اند.

بسیاری از پدر و مادر‌ها خودشان زمانی عضو مراکز کانون بوده‌اند و می‌گویند آن‌قدر کانون را دوست داریم که علاقه‌مندیم فرزندانمان نیز به کانون بیایند.

خدیجه بیگم‌موسوی معروف به «بی‌بی‌حسینی»، مادر دلسوز و معلم قرآن محله مقدم است. خیلی وقت‌ها منزل آن‌ها پاتوق روضه‌های محلی است و او آموخته‌هایش را به همسایه‌ها انتقال می‌دهد.

مادرشهید محمدرضا مجربی از ساکنان قدیمی سناباد می‌گوید: از روی ناآگاهی لباس‌های بچه‌ام را در آب قنات سناباد می‌شستم تا اینکه یک شب خواب دیدم می‌گویند در این آب حضرت‌رضا(ع) را غسل داده‌اند، دیگر لباس‌های بچه‌ات را نشور.

حاج خانم نیک، مدیر مدرسه علمیه حضرت خديجه(س) می‌گوید: همسايه‌هاي محله بهشت سنگ‌بناي این مدرسه را گذاشتند. مکان اولیه حوزه در طبقه بالای حسینیه نصرت بود که فضای کوچکی داشت.