نوشته های الهام ظریفیان در سایت مشهد چهره

وجود مسجد رضوی در ابتدای کوچه، آن را به محوری‌ترین معبردر خیابان پیروزی6 تبدیل کرده است که به نام شهید محسن نوکاریزی نام‌گذاری شده است. این مسجد پاتوق فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی و مذهبی اهالی است. قدیمی‌ها می‌گویند اولین مالکان خانه‌های این حوالی، کارمندان آستان قدس رضوی بودند که قبل از انقلاب اسلامی در دهه50 شمسی زمین‌هایی را از این آستان در قطعات 500متری برای ساخت خانه تحویل گرفتند و ساختند. حالا کمتر اثری از آن خانه‌های 500متری ویلایی در این خیابان مانده است.

کوچه ششم، مشهورترین و پررفت‌وآمدترین کوچه در خیابان شهید هاشمی‌مهنه است. از مسجدی‌ها و بسیجی‌ها بگیرید تا دانش‌آموزان و کودکان و حتی مأموران رفع سدمعبر شهرداری، هرروز در این کوچه تردد می‌کنند. این کوچه که به کوچه مسجد چهارده‌معصوم(ع) هم شناخته می‌شود، در قلب شهرک لشکر واقع شده است و بیشتر ساکنان آن، همچون ساکنان دیگر کوچه‌های خیابان شهید هاشمی‌مهنه، ارتشی‌های بازنشسته هستند.

یکی از محوری‌ترین کوچه‌های محله «شقایق2»، صابر4 است. این کوچه بخشی از پهنه تاریخی «نه‌دره» است و هنوز بسیاری از ساکنان قدیمی در آن زندگی می‌کنند. برای رسیدن به این کوچه بولوار شهید صیاد شیرازی را به سمت ارتفاعات جنوبی بالا بروید و وارد خیابان شهید صیاد شیرازی65 شوید. بعد از یکی دو پیچ، وارد صابر4 می‌شوید و اگر مسیر را همچنان ادامه دهید به خانه‌های پلکانی ساخته‌شده روی کوه می‌‌رسید و می‌توانید نمای زیبایی از شهر را با ایستادن روی این پله‌ها زیر نظر خود داشته باشید.

بکاییان 19سال پرستار و بهیار مراکز بهداشت منطقه قاسم‌آباد است. 15سال در مرکز جامع سلامت فاطمیه بود. دو سال رفت مرکز شاهد و دو سالی هم هست که به مرکز امام حسن مجتبی(ع) آمده است. می‌گوید: این مرکز در شروع کرونا چند ماهی خدمات 16ساعته ارائه می‌داد. مراکز خیلی کم بود. ما شرح حال بیمارها را می‌گرفتیم و برای آزمایش آن‌ها را به مرکز فاطمیه می‌فرستادیم. بعدازظهر هم شیفت بودیم و گاهی تا 9شب کار طول می‌کشید. اصلا نمی‌دانستیم جمعه است یا شنبه. وقتی هم واکسن آمد اوضاع همین بود. تا روزی که 500واکسن فقط در شیفت صبح می‌زدیم. شرایط مثل حالت جنگی بود.

کوچه الغدیر در انتهای بولوار ادیب نیشابوری شمالی قرار دارد و از قدیمی‌ترین کوچه‌های قاسم‌آباد است. در سمت راست ورودی کوچه، مرکز تجاری محله قرار دارد و در سمت چپ آن 2مجتمع مسکونی 16واحدی و 12واحدی الغدیر. آن‌طور که اهالی می‌گویند مؤسسه خیریه امام صادق(ع) مالک هتل الغدیر در چهارراه شهدا، این مجتمع‌ها را ساخته و اجاره داده است و این مهم‌ترین شناسه این کوچه است. در طبقه اول یکی از این مجتمع‌ها مرکز خدمات جامع سلامت شهری الغدیر نیز مستقر شده است.

40سال پیش زمین‌های این کوچه شبانه صاف می‌شدند و خانه‌های بدون سند یکی‌یکی مثل قارچ از آن سبز می‌شدند. ساکنان این خانه‌ها با وجود تخریب‌های مداوم شهرداری در آلونک‌های خود زندگی می‌کردند، بچه‌هایشان را به دنیا می‌آوردند و بزرگ می‌کردند، در حالی که شرکت‌های خدماتی مانند آب و برق به آن‌ها اشتراک نمی‌دادند. بی‌آبی بیشتر از همه امان مردم را بریده بود. این بود که پیش مرجع تقلید ابوالحسن شیرازی رفتند و دست خطی از او گرفتند با این مضمون که عمل افرادی که زمین‌ها را گرفته‌اند و خانه ساخته‌اند، چون واقعا خانه‌ای نداشته‌اند، اشکال شرعی ندارد و دولت با آن‌ها همکاری کند.

از تکاوران بازنشسته نیروی دریایی ارتش است که در طول 8سال دفاع مقدس در نوک پیکان نبردها قرار داشته است. در نوجوانی عاشق تیپ و استایل نیروهای دریایی ارتش شد و به استخدام این ارگان درآمد. فکر می‌کرد قرار است سوار کشتی‌های قاره‌پیمای غول‌پیکر شود، لباس‌های ملوانی بپوشد و کل دنیا را سیاحت کند، اما دیدن جنگ و جنگیدن نصیبش شد. علیرضا دیبا ناوسران بازنشسته نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی، مثل بیشتر نظامی‌ها مرتب لباس پوشیده‌ است، صاف راه می‌رود و شمرده حرف می‌زند. می‌گوید این فقط ظاهر است و از درون با بیماری‌های زیادی دست به گریبان است. کارت جانبازی 25درصدی ارتش و 15درصدی بنیاد جانبازان را نشانم می‌دهد و می‌گوید در طول جنگ جراحت‌های زیادی داشته است که اصلا فرصت پی‌گرفتن آن‌ها را نداشته است.

سعید بابیانی، عضو تیم ملی بدمینتون بزرگ‌سالان ایران، اهل اردبیل است. این را همان اول از ته‌لهجه ترکی‌اش می‌توان فهمید. رشته‌اش در هنرستان تربیت‌بدنی بود و برای ادامه تحصیل به دانشگاه شهید منتظری مشهد آمد و حالا ۱۲ سال است که در این شهر ماندگار شده است. خانواده‌اش همه اهل ورزش هستند. برادر کوچک‌ترش ۱۲ بار قهرمان ژیمناستیک ایران در رده سنی نونهالان و یک بار قهرمان آسیا شد. خواهرش هم متولد ۸۴ و قهرمان دوی ۱۰۰ متر است. پدرش، چون خودش ورزشی بوده، فکر می‌کرد بهتر است بچه‌هایش در محیط ورزشی بزرگ شوند به جای اینکه وقتشان را در کوچه و خیابان تلف کنند.

فوتسال بانوان خیلی بیشتر از فوتبال دیده می‌شود و راه پیشرفت آن با توجه به محدودیت‌هایی که خانم‌ها دارند بیشتر است. در شهر مشهد بانوان نمی‌توانند به راحتی فوتبال بازی کنند، ولی فوتسال را می‌توانیم داشته باشیم. می‌توانیم راحت برویم سالن و تمرینات بدنسازی و توپی داشته باشیم. هستند کسانی که علاقه‌مند به فوتبال باشند و بخواهند کار کنند، ولی شرایطش نیست، اما فوتسال خیلی راحت‌تر است. هم پذیرش آن برای خانواده‌ها بیشتر است، چون می‌دانند فرزندشان در یک فضای امن و راحت ورزش می‌کند و هم برای ما مربی‌ها، چون راحت‌تر می‌توانیم با بچه‌ها کار کنیم.

کوچه توس34 را همه به نام «کوچه شهیدغلامی» می‌شناسند؛ کوچه‌ای قدیمی و پیچ‌درپیچ با جویی در وسط و چاه‌های فاضلابی که نسلشان در این محله هنوز ورنیفتاده است. خانواده شهیدغلامی در اواسط همین کوچه زندگی می‌کنند، اما پیش از نام‌گذاری کوچه به نام این شهید، قدیمی‌ها این معبر را به یک نشانی دیگر می‌شناختند؛ خانه ارباب و باغ‌هایش. حاج‌سیداحمد حبیب‌اللهی ملاک بزرگ بحرآباد بود که آثار خیر زیادی در این محله از او باقی مانده است.