قصه تئاتر «دوجان» علی عامل هاشمی چیست؟ 
کوچه بدون ساکن اما پرخدمات جاهدشهر 
باشگاه، خانه دوم من است
فاطمه، نوجوان ورزشکار محله رحمانیه، می‌گوید: پدر و مادرم خودشان اهل ورزش هستند و حمایت و تشویق آن‌ها خیلی تأثیرگذار بود. تمریناتم زود نتیجه داد و به مرحله مسابقات رسیدم. اولین رقابتی که در آن شرکت کردم، مسابقات استانی در رده نونهالان بود. هم بی‌تجربه بودم و هم استرس داشتم، اما باز هم اول شدم.
فاطمه پورغلام 15سال دارد و عاشق رشته رزمی کاراته است. او ماجرای ورزشکارشدنش را این‌گونه شرح می‌دهد: هفت‌هشت‌ساله بودم که یک روز پدرم در راه برگشت به خانه خیلی اتفاقی و بدون هیچ مقدمه‌ای من را در کلاس ژیمناستیک ثبت‌نام کرد.
جلسه اول که رفتیم متوجه شدم بعد از کلاس ما، کلاس کاراته برگزار می‌شود. چند دقیقه‌ای ماندم و نگاهشان کردم. از مربی(خانم فریده فرهانی)، حرکات ورزشی و شمارش‌هایشان که به زبان ژاپنی بود، خیلی خوشم آمد. به پدرم گفتم می‌خواهم در این کلاس ثبت‌نام کنم که موافقت کرد و از آن روز تا 7سال بعد، رشته کاراته را ادامه داده‌ام.
بی‌تجربه بودم اما اول شدم
فاطمه، نوجوان ورزشکار محله رحمانیه، می‌گوید: پدر و مادرم خودشان اهل ورزش هستند و حمایت و تشویق آن‌ها خیلی تأثیرگذار بود. تمریناتم زود نتیجه داد و به مرحله مسابقات رسیدم. اولین رقابتی که در آن شرکت کردم، مسابقات استانی در رده نونهالان بود. هم بی‌تجربه بودم و هم استرس داشتم، اما باز هم اول شدم.
برای اولین‌بار تجربه فوق‌العاده‌ای بود، از آن به بعد در مسابقات متعددی شرکت کردم و مدال‌های فراوانی به دست آوردم که قهرمانی سه دوره از مسابقات مجازی کاراته که در سطح استانی برگزار می‌شد، از جمله آن‌ها بود.
طلا در کمیته، نقره در کاتا
هیچ‌کدام از این مسابقات و بردها به کسب مدال طلا در رقابت‌های رزمی کشوری که امسال در تبریز و سپس در تهران برگزار شد، نمی‌رسید. فاطمه این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «سال1400 دوبار در مسابقات کشوری شرکت کردم، بار اول همراه تیم استان خراسان رضوی در مسابقات کاراته کشوری سبک کن‌شین‌کان کاراته حضور داشتم که در رشته کمیته(مبارزه) مدال طلا را به دست آوردم. سه ماه بعد از مسابقات کشوری تبریز عازم تهران شدم و این‌بار در مسابقات کشوری کیوکوشین کاراته بانوان حضور پیدا کردم. در این رقابت‌ها در رشته کاتا(حرکات نمایشی) مدال نقره را از آن خود کردم تا سال1400 برای من طلایی‌تر از قبل دنبال شود.
در آرزوی پوشیدن پیراهن ملی
می‌پرسم تا کجا می‌خواهی ادامه دهی؟ چند لحظه‌ای با لبخند تأمل می‌کند و می‌گوید: ورزش جدا از حس خوبی که به ما داده، کمک کرده است مستقل باشیم، کارهایمان را خودمان انجام دهیم و نگذاریم کسی به ما زور بگوید. اگر به خودمان باشد، شبانه‌روز در باشگاه هستیم و اصلا خستگی را احساس نمی‌کنیم، در واقع باشگاه خانه دوممان شده است.
به‌طور کلی هرگز فکرش را هم نمی‌توانیم بکنیم که ورزش را کنار بگذاریم. به‌عنوان مثال الان حدود یک‌سال می‌شود که در مسابقات بیشتری شرکت می‌کنم، تمرین هم بیشتر انجام می‌دهم، حتی در خانه، اما خستگی به هیچ وجه ندارم. وقتی من این استعداد را در خودم می‌بینم که عضوی از تیم ملی کاراته بانوان ایران باشم و برای کشورم افتخارآفرینی کنم، حتما ورزش را جدی‌تر ادامه خواهم داد.
لینک کوتاه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
