مهشید اشتری، دختر پینگپنگ باز مشهد 
گشتی در برج مراقبت فرودگاه هاشمینژاد مشهد 
محمدطاها دلاور؛ قهرمان شاگرد اول
در میان هیاهوی دنیای ورزش‌های رزمی، گاهی نوجوانانی دیده می‌شوند که از همان سال‌های کودکی، استعداد و عشق به مبارزه را در وجود خود یافته‌اند. محمدطاها دلاور یکی از همین چهره‌های باانگیزه ساکن محله قرقی است؛ نوجوانی یازده ساله که با شش سال تلاش و پشتکار در رشته کونگ فو توآ، بیش از سی عنوان قهرمانی در کارنامه اش دارد و امسال نیز عنوان فنی‌ترین مبارز استان خراسان رضوی را از آن خود کرده است.
-چه مدت است که در ورزش کونگ فو توآ مشغول به فعالیت هستی؟
از وقتی پنج سالم بود شروع کردم و زیرنظر استاد حامد رمضان زاده تمرین می‌کنم. الان هم شش سال است که خیلی جدی و حرفه‌ای این ورزش را دنبال می‌کنم.
-چطور شد که به این رشته ورزشی علاقه پیدا کردی؟
من همیشه ورزش‌های رزمی را دوست داشتم و، چون خواهر بزرگ ترم هم این ورزش را تمرین می‌کرد، من هم علاقه‌مند شدم. بعد از آن از خانواده‌ام خواستم که مرا در باشگاه ثبت نام کنند.
-چند تا از مهم‌ترین افتخاراتت را نام ببر.
مقام اول مسابقات قهرمانی استان خراسان رضوی در مشهد در سال ۱۴۰۲، مقام اول مسابقات چندجانبه خراسان رضوی و شمالی در شهرستان قوچان در رده نونهالان در سال ۱۴۰۳، نفر اول مسابقات قهرمانی کشور نیمه آزاد آقایان انجمن کمپو در استان گیلان در سال ۱۴۰۳، کسب عنوان فنی‌ترین فایتر خراسان رضوی در سال ۱۴۰۴.
-یک ورزشکار حرفه‌ای مثل تو چطور ورزش را با درس خواندن هماهنگ می‌کند؟
رسیدگی به مدرسه و درس‌ها همیشه برایم اولویت داشته است و تا حالا همیشه شاگرد اول بوده‌ام. تمرین‌های ورزشی‌ام معمولا عصر‌ها در باشگاه انجام می‌شود؛ بنابراین قبل از آن به درس هایم می‌رسم و بعد می‌روم تمرین. هیچ وقت پیش نیامده است که به خاطر خستگی از ورزش، درس هایم را نیمه کاره رها کنم.
-پیش آمده است که در مدرسه یا بین بچه‌های محله، کسی را به ورزش و باشگاه تشویق کنی؟
متأسفانه در محله ما به خاطر هزینه زیاد باشگاه‌ها و وسایل ورزشی، خیلی از بچه‌ها ورزش را کنار می‌گذارند. ولی من توانستم برادر کوچک ترم را با خودم به باشگاه بیاورم و با او ورزش کنم.
-پس در حال حاضر شما سه خواهر و برادرید که هر سه ورزشکار رزمی هستید؟
بله، دقیقا! ما حریف‌های تمرینی یکدیگر در خانه هستیم.
-حمایت پدر و مادر از شما چگونه است؟
پدر و مادرم خیلی زحمت می‌کشند تا ما سه ورزشکار بتوانیم مسیرمان را ادامه دهیم. اما مهم‌تر از همه، تحمل سه نوجوان رزمی کار در یک خانه است. مخصوصا وقتی مسابقه‌ای در پیش داریم، خانه شبیه یک میدان جنگ واقعی می‌شود!
-هدف و آرزویی که برای آینده داری، چیست؟
هدفم شرکت در مسابقات جهانی است. دوست دارم روزی عضو تیم ملی ایران شوم، لباس تیم ملی را بپوشم و با درخشش در مسابقات جهانی، نام و پرچم کشورم را بالا ببرم.
* این گزارش یکشنبه ۱۸ آبان‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۳۸ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
