عقد و عهد در جوار حضرت 
سالمند ۷۶ ساله مشهدی راز شادابیاش را در ورزش میبیند 
روضه در بوستان؛ یادگار دوره کرونا
کرونا که شد، گروهی از همسایه‌ها، هیئت عشاق‌الحسین (ع) را در بوستان سرو راه انداختند تا چراغ عزاداری‌های محرم‌صفر روشن بماند و حالا بعد از شش‌سال، این روضه‌ها همچنان در این بوستان برپا می‌شود.
با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی بسیاری از مراسم مذهبی، گروهی از همسایه‌های محله شهید مطهری در بوستان سرو دور هم جمع شدند تا چراغ عزاداری سید و سالار شهیدان را روشن نگه دارند.
این حرکت خودجوش مردمی که با نام هیئت عشاق‌الحسین (ع) بوستان سرو‌شکل گرفت، از همان ابتدا با استقبال پرشور هم‌محله‌ای‌ها مواجه شد؛ به‌گونه‌ای‌که پس‌از گذشت شش‌سال از آن روزها، هنوز این مراسم در مناسبت‌های مذهبی به‌ویژه دهه اول محرم و دهه آخر صفر همچنان برپا می‌شود.
ثمره یک رسم خوش
صدای آهسته مداحی به مناسبت شهادت امام حسن عسکری (ع) به گوش می‌رسد. بچه‌ها مشغول بازی هستند و بزرگ‌تر‌ها روی موکت‌های پهن‌شده نشسته‌اند تا خواندن زیارت عاشورا آغاز شود. این جمع به همت ساکنان محله شکل گرفته است و طی این سال‌ها مردم بیشتری جذب آن شده‌اند.
مهدی هرمزی، یکی از متولیان هیئت عشاق‌الحسین (ع)، خاطره روز‌های تأسیس آن را این‌گونه روایت می‌کند: وقتی دیدیم روضه‌های خانگی به‌ناچار پراکنده شده است، همت کردیم که به یاری بزرگان، شکوه عزا را در بوستان محله (بوستان سرو) زنده نگه داریم. نخستین نوای یا‌حسین (ع) در هوای این پارک محلی طنین انداخت و پس‌از یک سال، هیئت ما شکل گرفت و ثبت شد.
این عضو هیئت‌امنای مسجد‌النبی (ص) ادامه می‌دهد: این هیئت مردمی، امروز پس‌از شش‌سال، همچنان پابرجاست و در مناسبت‌های مختلف میزبان اهالی است.
به گفته محمدهادی نبوی‌نژاد، یکی از خادمان هیئت این قصه، قصه مردم است و به همت مردم و خواست آنها ادامه دارد.
او تعریف می‌کند: ابتدا تنها دو‌سه‌خانواده برای برگزاری مراسم می‌آمدند، اما کم‌کم دیگر اهالی پای کار آمدند و به برکت صفا و صمیمیت، این جمع رشد کرد که امروز حاصلش هم‌زبانی و همراهی صد‌ها خانواده است.
یکی از مزیت‌های برنامه این است که بچه‌ها آن طرف بازی می‌کنند و ما این سمت بوستان ذکر مصیبت سر می‌دهیم
نبوی‌نژاد در ادامه به ثمره این اجتماع روحانی اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: این فضا امنیت و آرامش را به بوستان آورده است. امروز مادران و پدران با خیالی آسوده اجازه می‌دهند کودکانشان در اینجا بازی کنند، در امنیتی که از هم‌زبانی دل‌ها و نگاه‌های مهربان همسایه‌ها ناشی شده است.
وقتی از او می‌پرسیم همسایه‌های دیوار‌به‌دیوار بوستان گلایه‌مند نیستند، با لبخند می‌گوید: با تک‌تک همسایه‌ها صحبت کردیم؛ همه بدون استثنا راضی هستند.
او ما را به خانه حاج‌آقا رضایی، یکی از همسایه‌ها می‌برد. تعدادی اجاق گازروشن است و کتری‌های آب‌جوش در‌حال قل‌زدن. حاج‌آقا استکان‌ها را در‌مقابلش گذاشته است و برای میهمانان چای می‌ریزد.
عباسعلی رضایی که ۲۵سال در جوار بوستان سکونت دارد، می‌گوید: وقتی شنیدم برای روضه به آب، برق و گاز نیاز دارند، پیشنهادشان را با جان پذیرفتم. از همان سال اول برق را دراختیار گذاشتم و بساط چای را هم در خانه‌ام برپا کردم. طی این سال‌ها نه‌فقط برق مراسم را تأمین می‌کنم، بلکه چای پذیرایی را با دل و جان دم می‌کنم.
بچه‌ها بازی می‌کنند و بزرگ‌تر‌ها عزاداری
کبری انداز، مادر شهید محمدهادی اکبری که چهل سال است در این محله زندگی می‌کند، می‌گوید: برگزاری روضه در پارک، برای من و امثال من، نعمت است. این روضه نزدیک خانه است و جایی برگزار می‌شود که پله ندارد.
او که شاهد استقبال پرشور مردم است، ادامه می‌دهد: با اینکه چندین روضه‌در محله ما برگزار می‌شود، استقبال از این مراسم، زیاد است.
سیدحسن لاجوردی، مداح این مراسم که سه‌سال است با عشق در این هیئت می‌خواند، می‌گوید: یکی از مزیت‌های برنامه این است که بچه‌ها آن طرف بازی می‌کنند و ما این سمت بوستان ذکر مصیبت سر می‌دهیم. اینجا هر‌دو گروه با هم و کنار هم حضور دارند و هیچ‌کدام آرامش دیگری را برهم نمی‌زند.
* این گزارش شنبه ۱۵ شهریورماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۱۶ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
