نوشته های حسین بیات در سایت مشهد چهره

نخستین مرکز نگهداری بیماران صعب‌العلاج ایران (هاسپس) در مشهد به همت بنیاد خیریه دکتر رضا خطیب به زمین زده شد؛ بنیادی که از دل منطقه ثامن و به همت یکی از ساکنان قدیمی آن برخاسته است.

من کوچک‌ترین فرد آن مکتب بودم -شاید آن وقت، حدود پنج‌سالم بود- و، چون هم خیلى کوچک بودم، هم سید و پسر عالم بودم، این آقاى «ملّامکتبى»، صبح‌ها من را کنار دست خودش مى‌نشاند.

داستان شکل‌گیری مسجد کرامت را باید از یک تغییر رویه سیاسی در برخورد با دستگاه حکومت شروع کرد.

شهید محمد مخیر ایرانی ۳۱ سال مفقودالاثر بود. او ۱۲ اسفند۶۲ و در عملیات خیبر و جزیره مجنون به شهادت رسید.

خبرنگار روایت می‌کند: اینجا برای من جهان بوهاست؛ بو‌ها هستند که اینجا حکومت می‌کنند و من که آدم این جهان نیستم، حسابی به زحمت افتاده ام و از حد توان تحمل من خارج می‌شود.

«حاجی‌گلابچی» در ساخت و پاگیری این مسجد نقشی جدی داشته است تا در روز‌های انقلابی سال ۱۳۵۷ مسجد شجره اصلی‌ترین پایگاه انقلابی مردم محدوده باشد.

آیت‌‌الله سیدمحمدرضا سعیدی، نخستین مرجعی بود که در زندان‌های پهلوی دوم و زیر شکنجه ساواک به شهادت رسید.

تاجرآباد راسته‌بازاری است در قلعه‌خیابان (شهرک شهید باهنر) که مغازه‌هایش بیشتر مایحتاج مردم را به ارزان‌ترین قیمت ممکن فراهم می‌کند.

محمد حداد یکی از سرشنا‌س‌ترین دوتارسازان مشهدی بود که از میان ما رفت و به «زابلی» مشهور بود. او پدر شانزده‌فرزند بود و نقش پررنگی در توسعه موسیقی مقامی خراسان داشت.

عابدزاده اعتقادی نداشت که جوان‌ها به دبیرستان و دانشگاه بروند؛ حتی مبارزه هم می‌کرد. از نظر ایشان، رفتن به این مراکز، مساوی با لامذهبی و بی‌دینی بود.