دکتر علی دایی‌نژاد، پزشک فعال در حاشیه شهر است. او تا بهبودی بیمار تنها یک مرتبه هزینه ویزیت از او دریافت می‌کند.
«امیرمحمد نیازی» می‌گوید: وقتی صلیب سرخ می‌آمد، ۲ هزار‌نفر را که دندان‌درد داشتند، با پا و دست و چشم بسته و با خواری و ذلت نزد دندان‌پزشک می‌بردند. گاهی به‌عمد، دندان سالم را می‌کشیدند.
«محمدعلی ملکی‌فر» از اولین فارغ التحصیل‌های رشته پزشکی در مشهد بوده است. او سال ۱۳۳۲ وارد دانشگاه شد و بعد از پایان تحصیل به زادگاهش، روستای چکنه بازگشت تا به مردمان آن دیار خدمت کند.
می‌خواهند از «شادروان مهدی معتمدی» پزشک خیری بگویند که علم و حرفه برایش وسیله‌ای بود تا به درد مردم برسد. می‌خواهند دیگران را با گروه «نیکوکاران سلامت» آشنا کنند؛ گروهی که مهدی جانش را برای آن گذاشت.
دکتر حمیدرضا منشی، پزشک عمومی طلاب به پیروی از مرحوم دکترشیخ، پزشک نامدار مشهدی از بیماران بی‌بضاعت، ویزیت دریافت نمی‌کند و حتی بعضی مواقع هزینه‌های درمانشان را نیز پرداخت می‌کند.
دکتر محمد‌جواد جغتائی می‌گوید: پدرم نذر کرد ۶ ماه در مناطق محروم طبابت کنم اما من نمک‌گیر اهالی قرقی شدم و این نذر به میل خودم تا ۲۲ سال ادامه یافت.
علی‌اکبر مولایی یکی از کسانی است که با همت و همراهی مردم توانسته است در قالب فعالیت‌های خیریه «پنجتن شهر توس»، یاری‌رسان خانواده‌های فراوانی در محله پنجتن باشد. او روایتگر آدم‌هایی از همین بافت شهراست که پول را با هزار زحمت به دست آورده‌اند اما آن را انفاق می‌کنند و می‌داند هنوز کم نیستند افرادی که به ثروت‌اندوزی نمی‌اندیشند، آدم‌های سخاوتمندی که نان سفره‌شان را قسمت می‌کنند.